Η Ευρώπη ούτε πίσω βρίσκεται, όπως υποστηρίχθηκε επανειλημμένα, ούτε στέκει αμήχανη μπροστά στην Τουρκία. Η ιστορία είναι πάντα εδώ για να μας διδάσκει και να μας υπενθυμίζει ότι η Ευρώπη ανέχεται την -όπως αποδεικνύεται αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου- τουρκική συμπεριφορά, προκειμένου να εξυπηρετήσει ζωτικά συμφέροντα των μεγάλων χωρών-μελών της. Των μεγάλων δυνάμεων όπως θα τις ονομάζαμε παλαιότερα και ιδίως της Γερμανίας.
Όσο και αν προσβλήθηκε από τη στάση του Τούρκου προέδρου η πρόεδρος της Κομισιόν και όσο αδιάφορος κι αν παρουσιάζεται ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Σαρλ Μισέλ), δεν ξέχασαν ούτε δευτερόλεπτο ότι ταξίδεψαν στην Τουρκία για την προάσπιση και διασφάλιση αυτών των συμφερόντων.
Η γλώσσα του σώματος μπορεί να πρόδωσε τα συναισθήματά τους, αλλά “κατάπιαν” χωρίς δισταγμό την τεράστια προσβολή όχι μόνο απέναντι στο πρόσωπό τους, αλλά και έναντι των ήδη τσαλαπατημένων ευρωπαϊκών θεσμών και των περιβόητων δυτικών αξιών. Το ίδιο άλλωστε είχε συμβεί και πριν από 106 ακριβώς χρόνια.
Τον Ιανουάριο του 1914 ο αρχηγός της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής αναδιοργάνωσης του Τουρκικού Στρατού, στρατηγός Otto Viktor Karl Liman von Sanders, υποχρεώθηκε μεν, από τον Κάιζερ τότε, αλλά έκανε ακριβώς ό,τι και οι Σαρλ Μισέλ και Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν πρόσφατα…
Δεν “κατάπιε” βέβαια απλά μία προσβολή, αλλά μία ολόκληρη οικογενειακή τραγωδία που εκτυλίχθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Και για την οποία βέβαια δεν γίνεται λόγος σε καμία από τις αναφορές στο βίο και την πολιτεία του, από τις επίσημες γερμανικές (και όχι μόνο…) πηγές.
Τον Ιανουάριο του 1914 λοιπόν, η κόρη του Γερμανού Στρατηγού Λίμαν πασά (είχε αναλάβει τη διοίκηση του Στρατού των νεότουρκων με στόχο την αναδιοργάνωσή του) με τον αρραβωνιαστικό της, νεαρό Γερμανό αξιωματικό και δύο φίλες της, πήγαν βόλτα στο Μπεϊκός της Πόλης.
Εκεί, Τούρκοι στρατιώτες που βρίσκονταν σε κτηνώδη κατάσταση, αφού έπιασαν και έδεσαν τον νεαρό Γερμανό «μεταχειρίσθησαν αισχρότατα», όπως γράφει ο Μ. Ροδάς, τις τρεις κοπέλες. Μετά το τραγικό αυτό συμβάν, τον ομαδικό βιασμό της κόρης του δηλαδή, μαζί με τις δύο φίλες της και τον άγριο ξυλοδαρμό του αρραβωνιαστικού της, ο Λίμαν Πασάς αποφάσισε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη.
Με διαταγή του Κάιζερ από το Βερολίνο όμως, του επιβλήθηκε η παραμονή στην Τουρκία και η συνέχιση και διεκπεραίωση της αποστολής του. Ο μνηστήρας της κόρης του, μην μπορώντας ούτε να μείνει στην Κωνσταντινούπολη, ούτε να γυρίσει στη Γερμανία, αυτοκτόνησε στο ξενοδοχείο «Pera Palace». Όσο για την Λίμαν, η οθωμανική κυβέρνηση του έδωσε μια τεράστια αποζημίωση για όσα έγιναν στο Μπεϊκός…
Παρέμεινε στη διοίκηση του Τουρκικού στρατού μέχρι και το 1918, ενώ το 1919 συνελήφθη από τους Άγγλους, από τους οποίους και κατηγορήθηκε για την γενοκτονία των Αρμενίων και τη σφαγή χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Μετά από χρονικό διάστημα έξι μηνών αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στη Γερμανία.
Παρά την πάροδο ενός αιώνα κατά συνέπεια, επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτα στην σύγχρονη Τουρκία. Εγκλήματα πολέμου από στελέχη των ενόπλων της δυνάμεων, αλλά και συμμοριών τζιχαντιστών και μη, φιλικά προσκείμενων, σε βάρος Κούρδων, Σύριων και Λίβυων πολιτών και στρατιωτικών, παραμένουν ατιμώρητα (όπως και αυτό της εν ψυχρώ δολοφονίας του Ρώσου ιπταμένου του Su-24 που καταρρίφθηκε αναίτια στις 24 Νοεμβρίου του 2015), γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο η Ευρώπη που κάνει τα ¨στραβά μάτια” απέναντι στην διαχρονική τουρκική θηριωδία.
Όσο για τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες των Τούρκων πολιτών και ιδίως των γυναικών, ούτε λόγος να γίνεται… Καθημερινά αναπαράγουμε τις ειδήσεις που καταγράφονται στη γειτονική χώρα, σκιαγραφώντας το πρόσωπο ενός γείτονα που κανείς δεν θα ήθελε να έχει.
Ενός γείτονα που εξακολουθεί με μαεστρία να προβάλλεται ως “το μήλο της έριδος” των μεγάλων δυνάμεων, όχι μόνο υιοθετώντας τακτικές και πολιτικές άλλων (πολύ μακρινών στο παρελθόν…) εποχών, αλλά και αδιαφορώντας για τη ζωή των ίδιων των πολιτών του.πηγή