Το θέμα της εκπομπής ήταν για τα Θαύματα και ο τραγουδιστής διηγήθηκε μια προσωπική εμπειρία που είχε.
Βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, για να επισκεφθεί κάποιον γνωστό του.
Περνώντας από τα δωμάτια, είχε δει τον Πατέρα Ευμένιο Σαριδάκη.
Όπως ήταν στον διάδρομο και μιλούσε, σε ένα δωμάτιο πιο πέρα γινόταν αναταραχή, ο κόσμος έκλαιγε.
Πήγε και ρώτησε, τι συμβαίνει.
Ήταν ένα κορίτσι που το περιμένανε.
Οι γιατροί έλεγαν, πως δεν έχει ζωή μέχρι το πρωί θα έχει τελειώσει.
Ο τραγουδιστής τους λυπήθηκε και τους είπε ότι σ’ ένα δωμάτιο ασθενής ήταν ένας Ιερεύς, να τον φωνάξουν, να διαβάσει κάτι στο παιδάκι.
Ήρθε ο Παππούλης και τους έλεγε:
- Μην κλαίτε. Καλά είναι!
Τους έβγαλε όλους έξω και έκανε προσευχή.
Το παιδί συνήλθε και ζήτησε να φάει.
- Αυτό έγινε μπροστά στα μάτια μου, είπε ο τραγουδιστής.
Μετά από αυτό το γεγονός, οι δημοσιογράφοι πήγαν στο Λοιμωδών και βρήκαν τον Πατέρα Ευμένιο ο οποίος, όμως, δεν ανέφερε τίποτε για το γεγονός αυτό στην συνέντευξη.
Ανέφερε μόνο ένα δικό του περιστατικό, πως είχε πρόβλημα στο πόδι και η Παναγία τον εκανε καλα.
Ο μακαριστός Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931–1999) ειναι ένας σύγχρονος διορατικός και θαυματουργός άγιος, ο οποίος έδρασε με πολύ μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών,
συνεχώς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο. Μαθητής ο ίδιος και για χρόνια συμπαραστάτης του νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού (1887–4/1/1964).
Ο Γέροντας, σαν λειτουργός που ήταν στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, δεν έβαζε κανέναν μέσα στο ιερό.
Οι θείες Λειτουργίες αυτού του οσίου Γέροντος συνοδεύονταν με το εξαιρετικά σπάνιο και έκτακτο «σημείο» της ευλογίας και της ευδοκίας του Αγίου Θεού: την ευώδη και άφθονη μυροβλυσία του τοίχου της κόγχης του ιερού, εντός του οποίου αυτός λειτουργούςε.
Διηγείται ένα πνευματικό του παιδί:
«Κάποτε, μετά τη θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, ξαφνικά με φώναξε. Εγώ, αν και εσωτερικά θλιμμένος, πήγα. Με πήρε και μ’ έβαλε μέσα.
Με παίρνει δίπλα στην αγία Τράπεζα και μου δείχνει την κόγχη. Κοιτάζω... Ο τοίχος ήταν βρεγμένος κι έτρεχε μέχρι κάτω.
Μου λέει μετά: “Τι θα κάνουμε εδώ;”. Και του λέω: “Γέροντα, θα κάνουμε μία μόνωση απ’ έξω, αφού πρώτα θα περάσουν οι γιορτές, για να μη τραβάει υγρασία”.
Μου λέει: “Όχι, ευλογημένε!... Δεν κατάλαβες!...” “Τι δεν κατάλαβα, Γέροντα;”, τον ρωτάω. “Για κοίταξε προσεκτικά!...”, μου λέει. Κοιτάζω κι εγώ. “Αυτό είναι θαύμα!”, μου λέει
-. “Να, πολλές φορές, όταν αρχίζω τη θεία Λειτουργία, μόλις πω: ‘Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…’, αρχίζει ο τοίχος και στάζει μύρο. Μάλιστα, κάποιες φορές στάζει τόσο πολύ, που τρέχω να τελειώσω τη θεία Λειτουργία, διότι —πού θα πάει;!— σε λίγο θα πλημμυρίσουμε εδώ πέρα!...”.
Άγγιξα το χέρι μου πάνω στον τοίχο και ήταν πράγματι μύρο!... Ευωδίαζε!!...
Και μου λέει
: “Μάλιστα, έχω πάει μύρο με βαμβάκι και το έχω δώσει σε αρρώστους κι έχουν γίνει και θαύματα!” “Πώς γίνεται αυτό, Γέροντα;” τον ρωτάω. “Δεν ξέρω!... Αυτό είναι θαύμα!”.
Και τότε, αμέσως, κάτι άλλαξε μέσα μου. Η θλίψη που είχα εντός μου μεταβλήθηκε σε χαρά!...».
Ένα άλλο, πάλι, πνευματικό του τέκνο μάς αφηγείται:
«Κάτω από τον έναστρο ουρανό, μια εαρινή βραδιά, ο Γέροντας Ευμένιος κι εγώ συνομιλούμε λίγα μέτρα από την εκκλησία.
Δεν θυμάμαι τώρα από ποια ακριβώς αφορμή, μου εξομολογήθηκε ένα εντυπωσιακό του όνειρο, το οποίο ήρθε για ν’ απαντήσει στην αγωνία του, εάν όντως είναι άξιος να ιερουργεί και να είναι λειτουργός των Μυστηρίων του Θεού.
“Είδα”, μου είπε, “ότι ζητούσα από τον Θεό να μου απαντήσει εάν είμαι άξιος να είμαι ιερεύς. Και, τότε, νά ’μαι εμπρός σε έναν υπέρλαμπρο Ναό!...”.
Λέγοντας ο Γέροντας “υπέρλαμπρο”, τόνιζε το “υπέρ” με πολλά “ε”, θέλοντας έτσι να μου δείξει πόσο φως είχε αυτός ο Ναός στο σημαδιακό του ενύπνιο.
Και συνέχισε: “Ο Θεός μ’ έβαλε σ’ αυτόν τον Ναό θυρωρό, λέγοντάς μου ότι, όποιους επιτρέπω εγώ να εισέρχονται, να μπαίνουν μέσα. Και όποιους αποκλείω, να μένουν απ’ έξω!”».
Ο Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης εκοιμήθη την Κυριακή 23 Μαΐου του 1999 (Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια), γύρω στις 4 το απόγευμα και σε ηλικία εξήντα οκτώ ετών, και ετάφη δίπλα στον Ναό της Παναγίας του πατρογονικού του χωριού, στην Εθιά (38 χλμ. νότια του) Ηρακλείου Κρήτης. Μέσα σ’ αυτόν τον Ναό, όταν ήταν μικρό παιδί ο Γέροντας, καθώς άναβε τα κανδήλια, του εμφανίστηκε η Παναγία, λέγοντάς του στοργικά: «Εσύ, παιδί μου, μια μέρα θα γίνεις ιερεύς!»...
Η αναξιότητά μας εδεήθη, ελέω Χριστού, να τελέσει οφειλετικά ένα Τρισάγιο στον πέτρινο τάφο του οσίου Γέροντος Ευμενίου, προ επταετίας. Την ευχή και την πρεσβεία του να έχουμε όλοι μας!
Αμήν.
Σίμωνος μοναχού:«Πατήρ Ευμένιος·ο κρυφός Άγιος της εποχής μας»