Σε ένα λιβάδι, το πιο σημαντικό πράγμα είναι το χορτάρι. Σε ένα χωράφι, είναι το σιτάρι. Σε έναν κήπο, τα λαχανικά. Κανείς δεν υπερηφανεύεται για την περίφραξη του λιβαδιού περισσότερο από ό, τι καυχιέται για το χορτάρι. Ούτε κανείς καυχιέται για το υπόστεγο στον αγρό περισσότερο από ό, τι για το σιτάρι. Ούτε κανείς καυχιέται για τις τάφρους στο περιβόλι περισσότερο από ό, τι για τα λαχανικά.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι υπερηφανεύονται για τις χώρες τους; για τους δρόμους· τα σύνορα, τις περιφράξεις και τις πόλεις που έχει η κάθε χώρα; Όλα αυτά δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από τις περιφράξεις των λιβαδιών, ούτε από το υπόστεγο στο χωράφι, ούτε από τις τάφρους στο περιβόλι – αν συγκριθούν με την κύρια καλλιέργεια, δηλαδή , τον άνθρωπο;
Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν για χάρη της χώρας, αλλά η χώρα υπάρχει για χάρη των ανθρώπων. Ο Χριστός ήρθε για να σώσει όχι τις χώρες, αλλά τους ανθρώπους. Μια χώρα παίρνει την αξία της από τους καλούς πολίτες που έχει. Σε τι χρησιμεύει μια μεγάλη χώρα που έχει κακούς ανθρώπους; Αυτοί είναι σαν αγκάθια σε ένα αχανές χωράφι.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουαρίου)