Το σχέδιο πιάνει και τη Ντόρα Μπακογιάννη – για να ολοκληρωθεί η «αποδοκιμασία στο νεποτισμό» από τον… Κυριάκο! Αλλά μπορεί να διασωθεί γιατί διεκδικεί την έδρα της στην κάλπη, οπότε ας αποφασίσουν οι ψηφοφόροι στα μακρινά Χανιά.
Για τους δυο προκάτοχους του όμως, που μπαίνουν στη Βουλή χωρίς σταυρό, θα αποφασίσει ο ίδιος.
Ο Καραμανλής δεν φαίνεται να πολυδίνει σημασία σ’ αυτές τις διαδόσεις. Δεν τον πολυααπασχολεί αν θα είναι βουλευτής -ειδικά του νεότερου Μητσοτάκη. Εφόσον η επιλογή της μη εμπλοκής του αναιρεθεί από τα πράγματα δεν του χρειάζεται η βουλευτική ιδιότητα.
Με τον Σαμαρά είναι αλλιώς. Πιστεύει ότι ενώ τον έκανε υπουργό και αρχηγό της ΝΔ, ο Κυριάκος τον «πούλησε».
Το τρένο της εκδίκησης
Το τρένο της εκδίκησης που έχει μηχανοδηγό τον Μεσσήνιο ιντριγκαδόρο, είχε ως τώρα τα μισά βαγόνια του φορτωμένα. Με την «προδοσία» στο Μακεδονικό.
Ο άνθρωπος που έριξε την κυβέρνηση του κόμματός του υπό τον ένα Μητσοτάκη, έσυρε τον άλλο στα συλλαλητήρια και θεωρεί λόγο πολέμου ότι αποδέχθηκε τις Πρέσπες, τον περιμένει στη Βουλή, όταν θα φέρει τις συμφωνίες που απορρέουν για να εξηγηθούν.
Η πρόθεση του Κούλη να προσέλθει σε διάλογο με την Τουρκία -όπως ονομάζει προσχηματικά τις «διερευνητικές επαφές»- και η καθολική βεβαιότητα ότι πρόκειται να κάνει προδοτικές παραχωρήσεις στην Άγκυρα, υπό την πίεση μεγάλων δυνάμεων, δίνει στον Σαμαρά την ευκαιρία να φορτώσει και τα ελληνοτουρκικά στο τρένο της οργής κατά του Μητσοτάκη.
Με όσα είπε στην «Καθημερινή» προσπαθεί να διευρύνει την επιρροή του στην Κ.Ο. της ΝΔ και στον κομματικό ιστό. Βάζει στο ίδιο πακέτο το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά, τάσσεται κατά του προδοτικού διάλογου και της Χάγης, με την ίδια ένταση που απορρίπτει τις προδοτικές Πρέσπες και σηκώνει τη σημαία της καταψήφισης και στα δυο μέτωπα.
Όσο το θέμα σύγκρουσης ήταν το Μακεδονικό ο Κούλης μπορούσε να αισθάνεσαι ασφαλής. Με την προσθήκη των ελληνοτουρκικών και της προδοσίας που διαγράφεται τα πράγματα αλλάζουν δραστικά.
Δεν είναι πραγματικά πιθανό να πάρει και άλλους βουλευτές με το μέρος του.
Κυρίως γιατί σ’ αυτό το θέμα έχει τοποθετηθεί δημόσια ο Καραμανλής. Με σαφήνεια: «Πιέσεις φίλων και εταίρων», για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, «δεν γίνονται δεκτές».
Εδώ το κυβερνητικό οικοδόμημα Μητσοτάκη τρίζει. Αν αθροιστεί η επιρροή Καραμανλή και Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα- ίσως και στην κυβέρνηση, αν δεν υπήρχαν οι εξωκοινοβουλευτικοί- ο Πρωθυπουργός περνάει στη θέση της μειοψηφίας.
Συνεπώς, είτε δεν θα εφαρμόσει όσα συνυπέγραψε με τον Ζάεφ τις Πρέσπες και δεν θα προχωρήσει το διάλογο με την Τουρκία μέχρι τη συμφωνία με παραχωρήσεις, είτε θα ρισκάρει μία εσωκομματική σύγκρουση με δυο καθόλου εύκολους αντίπαλους.
Το φάντασμα του 1993
Ο Καραμανλής αποχώρησε οικειοθελώς από τη ΝΔ και παρότι αποφεύγει κάθε ανάμειξη στα εσωτερικά της δεν έχασε ποτέ την επαφή του με τους βουλευτές και τα στελέχη της.
Ιδιαίτερα οι προσωπικές σχέσεις μαζί τους, έχουν ενισχυθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν θα ήταν φρόνιμο για τον Κυριάκο να αναμετρηθεί μαζί του.
Ο Σαμαράς έχει μια σχετικά μικρή ομάδα -αν και ο Αντώναρος έγραψε για σχεδόν είκοσι βουλευτές- και επιρροή σε κυβερνητικά στελέχη.
Είναι υπολογίσιμη από τον Κούλη, αν κριθεί από την αδυναμία του να μετακινήσει εμφανώς αποτυχημένους σαμαρικούς υπουργούς.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι σχέσεις του Μητσοτάκη με τους δυο προκατόχους του πλησιάζουν στο σημείο βρασμού, με φόντο δυο κρίσιμα εθνικά θέματα.
Έτσι όπως διαμορφώνεται το κλίμα στη συντηρητική παράταξη (γαλάζιο Πασόκ), αντί να βρει έδαφος για αποκλεισμό τους από την ΚΟ, βρίσκεται μπροστά σε αντιδράσεις που θα αναφέρονται σ’ αυτούς και προκαλούν αβεβαιότητα για την κυβέρνησή του.
Το φάντασμα του 1993 πλησιάζει απειλητικά. Σαν κατάρα για το Μητσοτακέικο, που θρονιάσθηκε στη ΝΔ και προσπαθεί να μειώσει, αλλά και να συκοφαντήσει τον ιδρυτή της- μετά θάνατον και για τους δυο.-
Ασφαλώς ο Καραμανλής και Σαμαράς διάβασαν τις τερατολογίες που αφηγήθηκε αυτοβιογραφικά στον Αλέξη Παπαχελά και κυκλοφορούν ήδη σε βιβλίο.