Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός
ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν
οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες.
Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω,
για να διατηρήσουν τις θέσεις τους.
Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή.
Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι.
Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι
που αντιστέκονταν.
Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν
πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα.
Ο διανοούμενος δεν έχει την αίσθηση
της μάχης που δίνει, της δυσκολίας.
Αυτός είχε συνηθίσει μ’ έναν μισθό, με μια καλή οικονομική κατάσταση και γι’ αυτό αποσύρθηκε από οποιαδήποτε κοινή δράση.
Εντάχθηκε σέ πολιτικά κόμματα, πρώτα-πρώτα για να προστατεύσει την περιουσία του.
Ο ιατρός σήμερα είναι όπως ο παπάς.
Έχει μικρό μισθό, αλλά τον αυξάνει παίρνοντας χρήματα από τις τσέπες του φτωχού κι έτσι πλουτίζει, χωρίς να έχει μεγάλο μισθό.
...........
Τώρα οι διανοούμενοί μας διαπίστωσαν ότι είναι ωραίο να έχεις ένα όμορφο σπίτι, να πηγαίνεις
για μπάνια σε λουτροπόλεις, στο εξωτερικό…
και δεν έχουν πιά χρόνο να υπερασπίζονται το έθνος.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και ο χωρικός και ο διανοούμενος καταλήγουν να γίνονται εργαλεία του συστήματος και να ζουν ωραία.
Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης.
Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους,
όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους- δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί.