Ο χάρτης ήταν σε ένα αστυνομικό τμήμα του Terter, το οποίο κατείχαν πριν οι Αρμένιοι και εμφάνιζε την Ανατολική Τουρκία, τα νότια εδάφη του Αζερμπαϊτζάν, της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν ως εδάφη της «Μεγάλης Αρμενίας».
Αμέσως η τουρκική προπαγανδιστική μηχανή τέθηκε σε ισχύ, λέγοντας “μισές αλήθειες ανακατωμένες με ψεύδη”, σχετικά με τα εδάφη που ελευθερώθηκαν από την αρμενική κατοχή για χρόνια.
Πρόκειται για ιστορικό χάρτη που έδειχνε τα ίχνη της αρμενικής αυτοκρατορίας και συμπεριλάμβανε την περιοχή Igdir της Τουρκίας, τις πόλεις Καρς, Βαν, Ερζερούμ, Αγκρί, Σιρνάκ, Χάκκαρι, Γκαζιαντέπ, Ντιγιαρμπακίρ να ανήκουν στη λεγόμενη «Μεγάλη Αρμενία».
Επίσης συμπεριλαμβάνονταν εδάφη της Τουρκίας, του Αζερμπαϊτζάν, του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, της Γκάνγκα, του Τοβόζ, του Καζακστάν, εδάφη του Ιράν, της Συρίας και του Βόρειου Ιράκ παρουσιάστηκαν επίσης σαν να βρίσκονταν στα σύνορα της Αρμενίας.
Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα και που εμπλέκεται η συνθήκη του Καρς με τους Αρμένιους
Η Ρωσία έχει το δικαίωμα να καταγγείλει τη Συνθήκη του Καρς (1921), με άμεσο αποτέλεσμα η Τουρκία να κινδυνεύει να χάσει έως και το 30% του εδάφους της.
Η συνθήκη της Μόσχας ή Καρς (ρωσο-τουρκική συνθήκη "φιλίας και αδελφοσύνης"), υπεγράφη στις 16 Μαρτίου 1921 στην Μόσχα, μεταξύ της κυβέρνησης της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης του Κεμάλ και των Μποσλσεβίκων .
Σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή, η τότε νεοσυσταθείσα ΕΣΣΔ θα αποσύρονταν εθελοντικά από την περιοχή Καρς, Αρνταχάν καθώς και από το Όρος Αραράτ υπέρ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με την συμφωνία αυτή, η Ρωσία θα την παρέτεινε γραπτώς κάθε 25 χρόνια. Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει ακουστεί τίποτα για υπογραφή και ανανέωση της συμφωνίας αυτής, την οποία η Ρωσία αν αρνηθεί νόμιμα, τότε η Τουρκία θα πρέπει να επιστρέψει (απίθανο βέβαια) το τεράστιο έδαφος που κατέχει σήμερα!
Αν λοιπόν οι Ρώσοι θελήσουν μπορούν να βάλουν τους Τούρκους να τρέχουν και να μην φτάνουν, αλλά δεν το κάνουν για τους δικούς τους λόγους που αφορούν πιθανόν τα Στενά του Βοσπόρου.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι αυτά τα εδάφη ως μέρος της Τουρκίας εξακολουθούν να είναι έρημα, ειδικά μετά την Γενοκτονία των Αρμενίων από το 1853 -1923 και την γενοκτονία των Ποντίων.
Με αυτά ως δεδομένα, η Τουρκία ανέκαθεν θεωρούσε ότι υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής των κατεχομένων εδαφών από την συμφωνία και μετά και ως εκ τούτου δεν προσπάθησε να προσελκύσει επενδύσεις ενώ δεν υπάρχει καμία σύγχρονη υποδομή.
Πρόκειται για μία επιστροφή της περιοχή μας, στην περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και των άλυτων ζητημάτων που άφησε αυτός ,τα οποία δεν λύθηκαν δυστυχώς , ούτε και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.