Αλυχτάει από 21/11/2020 η σορώνητη διανόηση στην Ελλάδα. Αλυχτάει επειδή προβλήθηκε στην πρόσοψη της Βουλής ένα βίντεο που όντως είναι ταιριαστό για τον εορτασμό της ημέρας της Υπερμάχου Στρατηγού και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Το ζήτημα είναι ο λόγος που οδηγεί σε αυτήν την συμπεριφορά. Καταρχάς να τονίσουμε ότι με τον τίτλο σορώνητη διανόηση δεν αναφερόμαστε σε όλους όσους αντέδρασαν, αλλά μόνο στους πρωτοστάτες της αντίδρασης, εκείνους που φτιάχνουν το σύνθημα, όχι αυτούς που απλώς, πολλές φορές καλόπιστα, το αναπαράγουν. Τι ενόχλησε, λοιπόν, αυτούς τους σιτιζόμενους από τις ΜΚΟ των ανοικτών συνόρων του βασικού μετόχου του φιλελέφτ χώρου παγκοσμίως; Η προβολή της Παναγίας πάνω στην Βουλή; Ή η προβολή των ενόπλων δυνάμεων; Και τα δύο τους ενόχλησαν, αλλά ακόμη περισσότερο ο καταλυτικός συνδυασμός τους. Καταλυτικός για την συγκρότηση της ταυτότητας των Ελλήνων (όπως αντίστοιχα και καταλυτική για την αποδόμηση αυτής της ταυτότητας η διαίρεση αυτών των δύο).
Ο αφέντρης τους, βλέπετε, πλερώνει καλά για να διαλυθούν τα εθνικά κράτη και να δώσουν την θέση τους στην παγκόσμια διακυβέρνηση, όπου οι εκλεκτοί του κυβερνήτες που θα προβάλονται νυχθημερόν από τα ΜΜΕ, θα επιβάλουν ό,τι θέλουν στους χωρίς ταυτότητα πλέον χώρους -και όχι χώρες- του κόσμου. Ιδίως, σε αυτές τις μισητές χώρες της Ευρώπης, όπου οι άνθρωποι έχουν μάθει σε δικαιώματα που περιορίζουν κάπως την τραπεζοκρατία, την οποία θα απολυτοποιήσει η παγκόσμια διακυβέρνηση που θέλει ο Σόρος και οι υπόλοιποι φιλελέφτ ολιγάρχες με τις περίεργες μεταφυσικές απόψεις. Για αυτό πλερώνουν τους διανοούμενους που δεν θέλουν να εργαστούν πραγματικά, αλλά είναι έτοιμοι προκειμένου να ζουν μια ζωή χαλαρή να πουλήσουν το μυαλό τους στην υπηρεσία τους, να γίνουν δηλαδή σορώνητοι.
Ιδίως για την ελληνική περίπτωση παρόμοιες θέσεις εκφράζονταν παλαιότερα από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς αλλά και δημόσιους υπαλλήλους. Σήμερα, οι δημιουργοί αυτών των θέσεων δεν ανήκουν σε καμία περίπτωση στην τρίτη κατηγορία, αλλά και όσοι ανήκουν στις άλλες δύο, δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί, έχουν σχέση άμεση και εγχρήματη με ΜΚΟ. Περισσότερο, όμως, από τις δύο αυτές κατηγορίες, των δημοσιογράφων και των πανεπιστημιακών των ΜΚΟ, σήμερα, τέτοιες θέσεις παράγονται από αυτό που λέγεται στην ορολογία των ΜΚΟ, Κοινωνία των Πολιτών.
Είναι το
όνομα που έχουν δώσει στους εργαζομένους των ΜΚΟ, σε αυτούς που
εργάζονται αποκλειστικά για της ΜΚΟ και οι οποίοι μη έχοντας άλλο
αντικείμενο εργασίας έχουν δημιουργήσει λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης και εκεί προωθούν την πραγμάτεια τους, τις απόψεις δηλαδή του
φιλελέφτ μεγάλου κεφαλαίου, από το οποίο αμείβονται. Πρόκειται, δηλαδή,
για τους νέους δημόσιους υπάλληλους στην πραγματικότητα, τους δημόσιους
υπαλλήλους του 21ου αιώνα, οι οποίοι δεν είναι εν τέλει δημόσιοι, αλλά
ιδιωτικοί απολαμβάνοντας όχι μόνο τα ίδια προνόμια με τους υπαλλήλους
του δημοσίου, αλλά και πολύ καλύτερους μισθούς. Όπως δηλαδή η
῾᾽ιδεολογία῾῾ που προάγουν είναι φιλελέφτ, έτσι και εκείνοι είναι
δημόσιοι και ιδιωτικοί μαζί. Σε κάθε περίπτωση υπάλληλοι με την
χειρότερη έννοια του όρου.
Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.... οι
εξαιρέσεις πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.