"Γαλλίδα Μουσουλμάνα καλυμμένη” (εννοεί με μαντίλα). “Αν σας ενοχλώ παρακαλείσθε να φύγετε από τη χώρα μου" γράφει (κομματάκι ανορθόγραφα) η διαδηλώτρια της φωτογραφίας. Τι αισθάνεσαι διαβάζοντάς το; Αγανάκτηση για το θράσος της; Κακώς. Η μουσουλμάνα έχει δίκιο.
Να τα πιάσουμε ένα - ένα.
Είναι χώρα της η Γαλλία, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς, όχι. Η Γαλλία της πολυπολιτισμικότητας και της κορεκτίλας τής έδωσε αυτό το δικαίωμα παραχωρώντας τη γαλλική υπηκοότητα σε οποιονδήποτε βρίσκεται 5 χρόνια στο έδαφός της. Ενώ, φυσικά, όσοι προέρχονται από γαλλικές κτήσεις είναι Γάλλοι και με τη βούλα, από γεννησιμιού τους. Κάθε χρόνο 150.000 αλλοδαποί πολιτογραφούνται ως Γάλλοι.
Αν ενοχλείσαι να φύγεις εσύ, λέει. Έχει άδικο; Νομικώς όχι. Το να εκδηλώνεις ενόχληση για το ντύσιμο κάποιου θεωρείται και στη Γαλλία και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ρατσισμός. Δες πόσο ύπουλα πλασάρεται ο ισλαμικός νομικοπολιτικός μεσαίωνας: ως lifestyle. Και όλοι το αποδέχονται. Θα αποδεχόντουσαν με την ίδια ευκολία, ως ενδυματολογική επιλογή, τη στολή της Κου-Κλουξ-Κλαν, αυτή με τη λευκή… μπούργκα και το μυτερό καπέλο, αν είχε την προνοητικότητα να αυτοπροσδιορισθεί ως θρησκεία; Δεκάδες αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων έχουν εκδοθεί εις βάρος ευρωπαίων πολιτών επειδή εξέφρασαν δημοσίως το προφανές: το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία, είναι ένα νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, με το προκάλυμμα της θρησκείας, που καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισλαμική κουλτούρα είναι ασύμβατη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και η μαντίλα (και πολύ περισσότερο η μπούργκα) δεν είναι θέμα αισθητικής, αλλά σύμβολο κατωτερότητας και υποταγής της γυναίκας. (Αν για την «αστική» πλευρά του Ισλάμ η γυναίκα είναι άνθρωπος β’ κατηγορίας, για το δόγμα του Ισλάμ είναι εντελώς ανύπαρκτη. Οι πιστοί, λέει το Κοράνι, που θα πάνε στον Παράδεισο, θα έχουν στη διάθεσή τους όμορφες μαυρομάτες γυναίκες που θα τους τα κάνουν όλα. Οι πιστές τι θα έχουν; Νταβραντισμένους παιδαράδες;) Όταν λοιπόν ευρωπαϊκά δικαστήρια καταδικάζουν ευρωπαίους πολίτες, βάσει νόμων που ψήφισαν ευρωπαϊκά κοινοβούλια, δεν έχει δίκιο να θεωρεί η μουσουλμάνα ότι αυτή “συμπλέει” με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και εσύ όχι;
Γαλλικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τους συγγραφείς του βιβλίου με τίτλο «Ο αποικισμός της Ευρώπης» και υπότιτλο «Ρεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη μετανάστευση και το Ισλάμ» για... υποκίνηση μίσους. Την καταδίκη επικύρωσε το 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕCHR) του Στρασβούργου στο οποίο προσέφυγαν οι καταδικασθέντες συγγραφείς (υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας) με το εξής απίθανο σκεπτικό: «οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στο βιβλίο είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν στους αναγνώστες του αίσθημα απόρριψης και ανταγωνισμού». Όταν γράφεις και αποδεικνύεις μαθηματικώς ότι σε λίγα χρόνια η Ευρώπη θα γίνει Ισλαμικό Χαλιφάτο, μόνο λόγω του ρυθμού πολλαπλασιασμού των μουσουλμανικών πληθυσμών καταδικάζεσαι από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για ρητορική μίσους. Όταν το ίδιο το Κοράνι διατάζει τον πιστό να σφάζει απίστους, δεν τρέχει τίποτα!
Γαλλικό ήταν επίσης το δικαστήριο που καταδίκασε τον Ζαν Μαρί Λε Πεν για υποκίνηση μίσους. Για ποιον λόγο, λέτε; Διότι σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde είχε διατυπώσει τη «ρατσιστική» άποψη: «τη μέρα που δεν θα έχουμε στη Γαλλία 5 εκατομμύρια αλλά 25 εκατομμύρια μουσουλμάνους, αυτοί θα δίνουν εντολές». Αυτό θεωρήθηκε από το γαλλικό δικαστήριο ότι θα μπορούσε να σχηματίσει στο κοινό μια... ανησυχητική εικόνα για τη μουσουλμανική κοινότητα στο σύνολό της και να προξενήσει συναισθήματα απόρριψης! Ο Λε Πεν προσέφυγε στο Στρασβούργο υποστηρίζοντας ότι το γαλλικό δικαστήριο καταπάτησε το ατομικό του δικαίωμα, της ελευθερίας του λόγου. Το ΕCHR δεν εξέτασε καν την προσφυγή του! Την απέρριψε ως... προδήλως αβάσιμη! Κανένας, όπως φαίνεται, δεν πρόσεξε πως το σκεπτικό του γαλλικού δικαστηρίου ήταν αυτοαναιρούμενο: αν το να δίνουν οι μουσουλμάνοι τις εντολές προκαλεί ανησυχία στο γαλλικό κοινό αυτό σημαίνει ότι το γαλλικό κοινό και όχι μόνο ο Λε Πεν ήδη ανησυχούν για το είδος αυτών των εντολών. Θα είχε την ίδια ανησυχία το κοινό αν τις εντολές τις έδιναν Ελβετοί;
Θα θυμάστε ότι ο Λεπέν υπήρξε ο πιο δαιμονοποιημένος Ευρωπαίος πολιτικός. «Φασίστας», «ακροδεξιός», «ρατσιστής», ήταν οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούσε το σύνολο των ευρωπαϊκών (και των ελληνικών) ΜΜΕ εναντίον του, καθώς είχε θίξει από τη δεκαετία του ’70 το μέγα ταμπού της Ευρώπης: όλα τα προγράμματα ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων αποτυγχάνουν διότι οι μουσουλμάνοι απλώς δεν θέλουν να ενσωματωθούν. Όταν μάλιστα διεκδίκησε την Γαλλική Προεδρία το 2002, περνώντας στον δεύτερο γύρο, όλοι οι άλλοι συνασπίσθηκαν εναντίον του, δίνοντας στον αντίπαλό του, Ζακ Σιράκ, το ποσοστό ρεκόρ του 82,2%. Όλα αυτά πριν το Μπατακλάν, τη Σαρλί Εμπντό, τη Νίκαια και τις δεκάδες επιθέσεις με τους εκατοντάδες νεκρούς που μετράει η Γαλλία από την ισλαμική τρομοκρατία. (Για να προφτάσω τους επαγγελματίες διαστρεβλωτές: δεν υποστηρίζω το σύνολο των θέσεων του Λε Πεν, με κάποιες από τις οποίες είμαι σφόδρα αντίθετος. Αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη υπόθεση.)
Βελγικό ήταν το δικαστήριο που καταδίκασε τον βουλευτή και πρόεδρο του πολιτικού κόμματος «Front National», Daniel Féret, σε κοινωφελή εργασία και στην απολύτως φασιστική δεκαετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Το αμάρτημά του ήταν πως σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μοίραζε φυλλάδια με συνθήματα «όχι στον εξισλαμισμό του Βελγίου», «τερματισμός της δήθεν πολιτικής ενσωμάτωσης» και «απέλαση των μη ευρωπαίων ανέργων». Και, φυσικά, το Στρασβούργο επικύρωσε την καταδίκη, παίζοντας την ίδια κασέτα: «τα σχόλια του προσφεύγοντος είναι ικανά να προξενήσουν αισθήματα περιφρόνησης, απόρριψης ή ακόμα και μίσους για τους αλλοδαπούς». Δεν ξέρω αν οι δικαστές αυτοί έχουν πάει καμμία βόλτα κατά Μολενμπέκ μεριά. Ή κατά Σάμο και Λέσβο.
Όταν λοιπόν η ευρωπαϊκή εξουσία, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική με την συνεπικούρηση των εξωνημένων ΜΜΕ διώκει, συκοφαντεί και τιμωρεί όσους εκφράζουν οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει την κυρία της φωτογραφίας, δεν είναι λογικό εκείνη να σκεφθεί πως η ίδια και οι ομοϊδεάτισσές της εκπροσωπούν την νομιμότητα και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον οποίον έχουν... αποχωρήσει οι ανησυχούντες; «Ε, εφόσον φύγατε από την... κουλτούρα της Ευρώπης γιατί δεν φεύγετε και από την ίδια την Ευρώπη;» είναι το μήνυμά της.
Έχει δίκιο λοιπόν η μουσουλμάνα γιατί εσύ της το έδωσες.
Γιατί ψήφιζες και συνεχίζεις να ψηφίζεις αγαπησιάρηδες πολυπολιτισμικάριους που είναι περήφανοι με τη μετατροπή του Λονδίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών, της Αθήνας σε Ισλαμαμπάντ. Και γιατί όσοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου δαιμονοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ που εσύ θεωρούσες σοβαρά και από το πολιτικό σύστημα που εσύ στήριζες. Δεν μπορείς να της απαντήσεις τίποτε, μέχρι τη μέρα που στην Ευρώπη θα γίνει αντιληπτό από τους πάντες πως ο πολιτισμός της ανεκτικότητας δεν μπορεί να αδιαφορεί για τον παράλληλο «πολιτισμό» της μη ανεκτικότητας που τον διαβρώνει εκ των έσω, και μέχρι να αποκηρυχθεί ως μαύρη σελίδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού δικαίου ο μεταμοντέρνος φασισμός της πολιτικής ορθότητας.
Τώρα, το σύστημα καραδοκεί. Σε απειλεί με μηνύσεις, δικαστήρια, καταδίκες, στρασβούργεια επικύρωση, πολιτική και – δεν αποκλείεται - φυσική εξόντωση. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Στις 28 Οκτωβρίου θα χειροκροτείς μαθήτριες - σκιάχτρα που θα παρελαύνουν κρατώντας τη γαλανόλευκη. Και όλοι θα προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό είναι το φυσιολογικό: το να σηκώνει το σύμβολο της ελευθερίας της χώρας, το σύμβολο της ατομικής υποδούλωσης. Κι ο πρωθυπουργός, αυτός που εξελέγη με την υπόσχεση να προφυλάξει τα σύνορα από τους εισβολείς, δηλώνει περήφανος για την πολυπολιτισμική Ελλάδα, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εισβολής, και δίνει το στρατόπεδο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Τρίπολη για να φιλοξενήσει 2000 εισβολείς, κάνοντας χώρο στα νησιά για να δεχθούν καινούργιους. Σε πόσο καιρό νομίζεις όλοι αυτοί θα κρατούν πλακάτ σαν της φωτογραφίας;
Ζούμε το λυκόφως της Ευρώπης. Το αν η νύχτα θα πέσει σε 20 ή 30 χρόνια έχει μικρή σημασία στον ιστορικό χρόνο. Το βέβαιο είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα συμβεί. Ίσως η μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα να έχει και σ΄αυτό δίκιο: αργά ή γρήγορα, για να μην εμπλακούμε σε έναν πανευρωπαϊκό "εμφύλιο" της διπλανής πόρτας, θα τα μαζέψουμε και θα φύγουμε. Και μην ξεχνάς: εσύ της το έδωσες.