Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Κύριος ευδόκησε και βρέθηκα με τη σύζυγό μου Ζηνοβία στη Σκωτία (την πρώτη φορά) και στην Ουαλία (την επόμενη). Περιπατώντας στο Εδιμβούργο είδαμε πόσο στενή και ζωντανή είναι η σχέση αυτού του λαού με τον Άγιο Ανδρέα, τον Πρωτόκλητο Απόστολο. Κι όταν στη λεγόμενη παλιά πόλη βρεθήκαμε τυχαίως στον Ορθόδοξο ναό του Αγίου Ανδρέα, συνειδητοποιήσαμε πόσο άγνωστη μας είναι η πίστη μας, η Εκκλησία μας. Κατεβαίνοντας αργότερα στην Ουαλία, και περνώντας από διάφορα ιερά μέρη, νιώσαμε πόση φτώχεια μας δίνει αυτή η επιμονή μας να νιώθουμε στενά ελληνική (ενίοτε και στενά τοπική) την εκκλησιά μας.
Ωσάν να μην υπήρξαν μάρτυρες και άγιοι αλλού! Ωσάν το μαρτύριο ενός αγίου και τα θαύματά του να αφορούν στη γειτονιά του. Ωσάν οι προσευχές του αγίου και τα δάκρυά του να έγιναν μόνο για τους κοντοχωριανούς του… Πόσες, αλήθεια, φορές ευχαριστούμε στις προσευχές μας τους αγνώστους μας αγίους και μάρτυρες, τις μορφές που δεήθηκαν και δέονται για μας; Πόσες φορές δεν καταλαβαίνουμε ότι χωρίζοντας τους αγίους σε δικούς μας και ξένους χαστουκίζουμε το πρόσωπο της μιας και αγίας Εκκλησίας του Χριστού;
Το βιβλίο της κας Κασσιανής Μαζαράκη μας ανοίγει τα μάτια όχι στην «άλλη» αλλά στην μία και μόνη Εκκλησία μας. Γραμμένο με επιστημονική εμβρίθεια, έργο τρομακτικού κόπου και μέριμνας, καρπός απίστευτα σκληρής δουλειάς μέσα σε παμπάλαια αρχεία και βιβλιοθήκες αλλά και συνεργασίας με πλείστα ιδρύματα τα οποία προδήλως σεβάστηκαν το έργο της αυτό, μας ωθεί σε μια προσευχή αναγκαία: στην επίκληση όλων αυτών των μορφών που μας υπηρετούν ανύστακτα χωρίς να φαίνονται.
Ήμασταν στο Πέντζανσυ της Ουαλίας και από εκεί που μέναμε είχαμε θέα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ της Ουαλίας. Ήθελα να πάμε στη μονή του Αρχαγγέλου, στο Skellig Michael απ όπου αρχίζει το κατά την παράδοση Ξίφος του. Δεν θα μπορούσα ν’ ανεβώ το φοβερό ύψος όπου είχαν χτίσει τον ναό Του οι μοναχοί εδώ και 1400 χρόνια, αλλά να προσευχηθώ κάτω από τον κάθετο βράχο, στη θάλασσα. Μια πνευμονία όμως που μου έφεραν οι φοβεροί άνεμοι της Ουαλίας ματαίωσαν το προσκύνημά μου εκεί.
Χρωστώ μια εξήγηση: τι θα πει Το ξίφος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ; Κατά την αρχαία παράδοση, πρόκειται για την ευθεία γραμμή που τέμνει την Ευρώπη, αρχίζοντας από την ιρλανδική βραχονησίδα που ανέφερα, περνάει από τον αρχάγγελο Μιχαήλ του Πέντζανσυ στο Μον Σαιν Μισέλ -την επίσης βραχονησίδα της Γαλλίας- και την κορυφή του όρους Πιρκιριάνο της Ιταλίας όπου βρίσκεται μονή του Αρχαγγέλου, για να καταλήξει στην ελληνική Σύμη, στον Πανορμίτη.
Επανέρχομαι στο λαμπρό βιβλίο για τους αγίους της Ουαλίας. Δεν είναι εύκολο να πάμε στα μέρη τους και να προσκυνήσουμε εκεί τη μνήμη τους. Μπορούμε όμως, να προμηθευτούμε το βιβλίο αυτό που σώζει τη μνήμη τους και μας τη χαρίζει και να διαβάζουμε έστω κάθε φορά κι από λίγο – έτσι να τιμάμε τους αγίους, τον Άγιο Πορφύριο και το Ησυχαστήριο που ο γέροντας μας άφησε για να μη ξεχνούμε τα στοιχειώδη. Τη συμβουλή «διάβαζε κάθε μέρα κι από λίγο», την είχε δώσει ο άγιος Πορφύριος στη γυναίκα μου, χαρίζοντάς της τη Σύνοψη.
πηγή