Ο Μάρκος Μπότσαρης μεταφέρεται στο Μισολόγγι πάνω στο άλογό του. Είναι τοποθετημένος σαν ζωντανός και αεικίνητος ιππέας που με απλησίαστη ανδρεία πάει να κατατροπώσει τον μιαρό εισβολέα.
Πίσω από τον νεκρό Αρχηγό ακολουθούν κατατεθλιμμένοι οι πιστοί συντρόφοι του, φέροντες τα λάφυρα του ιερού αγώνα που κερδήθηκαν αντί αυτού του πολύτιμου αίματος. Τέσσερις χιλιάδες σημαίες, χίλια εξακόσια τουφέκια, χιλια οχτακόσια πιστόλια, τριακόσια σπαθιά, χίλια διακόσια άλογα, πολλά μουλάρια και γιδοπρόβατα. Η απώλεια όμως του Αετού του Σουλίου, εκμηδενίζει κάθε ωφέλεια της μεγάλης και επιτυχούς μάχης του Κεφαλοβρύσου.
Ο θάνατος του σεμνού ήρωα γίνεται γνωστός στο Μισολόγγι το πρωινό της 10ης Αυγούστου. Αμέσως αρχίζουν να χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες. Γυναίκες, παιδάκια και γέροι βγαίνουν στους δρόμους συντετριμμένοι να προϋπαντήσουν νεκρό αυτόν που περίμεναν θριαμβευτή.
"Απέθανε, απέθανε ο Μάρκος". Μια θλίψη, μια άκρα βοή, θρήνος και σπαραγμός...
Η αδερφή του Μάρκου, Μάρω παίρνει το ιερό σκήνωμα του αδερφού της στο σπίτι της. Εκεί οι Μεσολογγίτισσες κλαίνε το τριαντατριάχρονο παλληκάρι με σπαραγμούς. Στο διάστημα αυτό τριαντατρείς κανονιοβολισμοί ανά τέταρτο τραντάζουν το ηρωικό Μεσολόγγι. Τριαντατρείς κανονιοβολισμοί που φαίνουν την τρυφερή ηλικία του Ήρωα.
Η κηδεία από το σπίτι της Μάρως προς την εκκλησία θυμίζει νεκρική πομπή ηρωικών επών.
Αιχμάλωτοι Τούρκοι και οι ίπποι των πασάδων και των μπέηδων προπορεύονται. Ακολουθούν οι καταληφθείσες τουρκικές σημαίες. Έπειτα ο κλήρος του Μεσολογγίου με τον Αρχιεπίσκοπο. Μετά έρχεται ο νεκρός Μάρκος σκεπασμένος με κυανή χλαίνη. Το φέρετρο το στηρίζουν οι συντρόφοι του φορώντας μαύρα φέσια. Ακολουθούν οι συγγενείς του, πλήθος γυναικών της πόλεως, ο έπαρχος και οι άλλοι επίσημοι και οι πολίτες. Τέλος, πίσω οδηγούνται τα λαφυραγωγηθέντα γιδοπρόβατα του εχθρού με υπερχίλια άλογα και μουλάρια φορτωμένα με τα όπλα του Μουσταή.
Εικόνα θριάμβου θρυλικού ήρωα. Όμως ο θριαμβευτής μεταφέρεται για να ταφεί...
Καθώς το φέρετρο σκεπάζεται από χώμα, τα ιερά κανόνια της πόλης ηχούν και πάλι τριαντατρείς φορές. Πάνω στην πλάκα του τάφου του πλέον στέκει η Δόξα. Περίλαμπρη, φωτεινή, ΑΘΑΝΑΤΗ. Στέκεται και στολίζει ένα από τα λίγα ονόματα που δεν γεννήθηκαν για να πεθάνουν, αυτό του Μάρκου Μπότσαρη!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
https://proskynitis.blogspot.com/