Φωνή βαθυτάτης θλίψεως από τό κέντρο της Σιναϊτικῆς ερήμου, τη Μονή Αγίας Αικατερίνης του Αγίου και Θεοβαδίστου Όρους Σινά, φωνή ἀδελφικῆς προσευχής και δεήσεως.
Η Μονή μας, αδελφό κτίσμα τοῦ Ναού της του Θεού Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως, έχοντας κοινό κτήτορα τον Μέγα Αυτοκράτορα Άγιο Ιουστινιανό, πονά, οδυνάται καί θλίβεται που βεβηλώνεται για μιά ακόμα φορά και οδηγείται σε βαναυσότερη αιχμαλωσία, η αδελφή μας Μεγάλη Εκκλησία, η Αγία Σοφία, το καύχημα του Γένους μας. Στη Μονή μας τελείται, με την βοήθεια του Θεού υπό την σκέπη της Αγίας Αικατερίνης, ακατάπαυστα εδώ και 16 αιώνες, η θεία Λειτουργία, ενώ η Αγιασοφιά αιχμάλωτη στα χέρια βαρβάρων, συλήθηκε και βεβηλώθηκε πρώτα δυστυχώς από τον δυτικό χριστιανισμό από το1204-1261 για 57 έτη, κατά την πρόδρομη άλωση της και αργότερα από τούς Τούρκους από το 1453 έως σήμερα βεβηλώνεται για 567 έτη.
Οδυνόμεθα γιατί από την εμπειρία στήν ιστορική μας Μονή βιώνουμε καθημερινά, ότι τόσο η Μονή μας, όσο καί η Αγία Σοφία, δεν είναι άψυχα κτίσματα, καρποί ανθρώπινης φιλοδοξίας ή μαξιμαλιστικών προθέσεων, αλλά ενσαρκώσεις προσευχής και παρακλήσεως. Πρόκειται γιά ζώντες οργανισμούς που μυστικά αισθάνονται, συνοδύνουν και συστενάζουν. Αποτελούν υλικά σύμβολα πού ανάγουν, εκφράζουν και πάνω τους καθρεπτίζουν υπεραισθητές πραγματικότητες και αντιφέγγουν το απόθετο Κάλλος και το Φως της Βασιλείας της Τρισηλίου Θεότητος. Όταν οι αβάπτιστοι εκπρόσωποι των Ρως, πρόγονοι των ομοδόξων μας Ρώσων τον 10ο αιώνα εισήλθαν για πρώτη φορά στην Αγία Σοφία, ομολόγησαν, ότι αντίκρυσαν τον ουρανό στην γη. Ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι συνηθισμένοι στο υψηλής ποιότητας κτιστόν κάλλος των ιερών ναών μας μικρών ή μεγάλων που είναι ένδειξη της ωραιότητος του ακτίστου κάλλους της Τριαδικής Θεότητος είμαστε ειθισμένοι στα κάλλη αυτά και φαινόμεθα σαν να εθελοτυφλούμε μη εντυπωσιαζόμενοι όπως οι φίλοι μας ρώσοι ορθόδοξοι σε αυτή την πραγματικότητα, της οποίας είμεθα μάρτυρες και κληρονόμοι.
Ο Δυτικός κόσμος αντιμετωπίζει, αφ’ ενός μεν με ουμανιστικά κριτήρια το θαύμα της Αγίας Σοφίας, μένοντας στις πράγματι καλλιτεχνικές του διαστάσεις, αφ’ ετέρου δε έχοντας απωλέσει στην θεολογία του την αίσθηση της ιερότητας δεν κατανοεί τί σημαίνει βεβήλωση, στην οποία περιέρχεται.
Πόσο όμως σύμφωνο με την παράδοσή μας και τις προϋποθέσεις κατασκευής της Αγίας Σοφίας είναι όταν και εμείς κακώς συστοιχούμενοι με αυτούς την αποκαλούμε «μνημείο», λέξη, που αφ’ ενός μεν δεν την εκφράζει, γιατί ως Ναός έχει άλλη λειτουργία, αφ’ ετέρου δε γιατί, στην γλώσσα μας τουλάχιστον, η λέξη μνημείο έχει και την έννοια του ταφικού χώρου. Πόσο λοιπόν παράδοξο και ασύμβατο είναι να αποδεχόμαστε ως μνημείο-νεκρό, έναν ζωντανό οργανισμό σαν την Αγία Σοφία;
Αν εμπεδώσουμε ότι η Αγιασοφιά, είναι Ιερός Ναός και μάλιστα σημείο (σύμβολο) για όλους μας, ότι η καρδιά του Γένους μας πάλλεται, γονατίζει ευλαβικά και λειτουργείται μυστικά στο Ναό τής του Θεού Σοφίας, μόνο τότε την αξίζουμε!
Προς την του Τριαδικού μας Θεού Σοφία και ευσπλαχνία, πού έχει το επί γης κατοικητήριό Του υπό την σκέπη Του και το διατήρησε ακέραιο 16 αιώνες, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τις φωνές μας, και τις προσευχές μας, ώστε και πάλι να μεριμνήσει για τις νέες καταιγίδες που φαίνεται να ξεσπούν πάνω του και πάνω στην απ’ αιώνος πληγωμένη ψυχή του Γένους μας που εγκατοίκισε μέσα στα άδυτα μεγαλεία του δια μέσου των θρύλων και των παραδόσεων και των μεγάλων αξιών (ελευθερίας, δημοκρατίας, χριστιανικής αγάπης και αδελφοσύνης) που με αίμα διατήρησε ακολουθώντας την σταυροαναστάσιμη πορεία του.
ΕΚ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΣΙΝΑ
Οδυνόμεθα γιατί από την εμπειρία στήν ιστορική μας Μονή βιώνουμε καθημερινά, ότι τόσο η Μονή μας, όσο καί η Αγία Σοφία, δεν είναι άψυχα κτίσματα, καρποί ανθρώπινης φιλοδοξίας ή μαξιμαλιστικών προθέσεων, αλλά ενσαρκώσεις προσευχής και παρακλήσεως. Πρόκειται γιά ζώντες οργανισμούς που μυστικά αισθάνονται, συνοδύνουν και συστενάζουν. Αποτελούν υλικά σύμβολα πού ανάγουν, εκφράζουν και πάνω τους καθρεπτίζουν υπεραισθητές πραγματικότητες και αντιφέγγουν το απόθετο Κάλλος και το Φως της Βασιλείας της Τρισηλίου Θεότητος. Όταν οι αβάπτιστοι εκπρόσωποι των Ρως, πρόγονοι των ομοδόξων μας Ρώσων τον 10ο αιώνα εισήλθαν για πρώτη φορά στην Αγία Σοφία, ομολόγησαν, ότι αντίκρυσαν τον ουρανό στην γη. Ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι συνηθισμένοι στο υψηλής ποιότητας κτιστόν κάλλος των ιερών ναών μας μικρών ή μεγάλων που είναι ένδειξη της ωραιότητος του ακτίστου κάλλους της Τριαδικής Θεότητος είμαστε ειθισμένοι στα κάλλη αυτά και φαινόμεθα σαν να εθελοτυφλούμε μη εντυπωσιαζόμενοι όπως οι φίλοι μας ρώσοι ορθόδοξοι σε αυτή την πραγματικότητα, της οποίας είμεθα μάρτυρες και κληρονόμοι.
Ο Δυτικός κόσμος αντιμετωπίζει, αφ’ ενός μεν με ουμανιστικά κριτήρια το θαύμα της Αγίας Σοφίας, μένοντας στις πράγματι καλλιτεχνικές του διαστάσεις, αφ’ ετέρου δε έχοντας απωλέσει στην θεολογία του την αίσθηση της ιερότητας δεν κατανοεί τί σημαίνει βεβήλωση, στην οποία περιέρχεται.
Πόσο όμως σύμφωνο με την παράδοσή μας και τις προϋποθέσεις κατασκευής της Αγίας Σοφίας είναι όταν και εμείς κακώς συστοιχούμενοι με αυτούς την αποκαλούμε «μνημείο», λέξη, που αφ’ ενός μεν δεν την εκφράζει, γιατί ως Ναός έχει άλλη λειτουργία, αφ’ ετέρου δε γιατί, στην γλώσσα μας τουλάχιστον, η λέξη μνημείο έχει και την έννοια του ταφικού χώρου. Πόσο λοιπόν παράδοξο και ασύμβατο είναι να αποδεχόμαστε ως μνημείο-νεκρό, έναν ζωντανό οργανισμό σαν την Αγία Σοφία;
Αν εμπεδώσουμε ότι η Αγιασοφιά, είναι Ιερός Ναός και μάλιστα σημείο (σύμβολο) για όλους μας, ότι η καρδιά του Γένους μας πάλλεται, γονατίζει ευλαβικά και λειτουργείται μυστικά στο Ναό τής του Θεού Σοφίας, μόνο τότε την αξίζουμε!
Προς την του Τριαδικού μας Θεού Σοφία και ευσπλαχνία, πού έχει το επί γης κατοικητήριό Του υπό την σκέπη Του και το διατήρησε ακέραιο 16 αιώνες, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τις φωνές μας, και τις προσευχές μας, ώστε και πάλι να μεριμνήσει για τις νέες καταιγίδες που φαίνεται να ξεσπούν πάνω του και πάνω στην απ’ αιώνος πληγωμένη ψυχή του Γένους μας που εγκατοίκισε μέσα στα άδυτα μεγαλεία του δια μέσου των θρύλων και των παραδόσεων και των μεγάλων αξιών (ελευθερίας, δημοκρατίας, χριστιανικής αγάπης και αδελφοσύνης) που με αίμα διατήρησε ακολουθώντας την σταυροαναστάσιμη πορεία του.
ΕΚ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΣΙΝΑ