''Το πρώτο συναίσθημα των ανθρώπων μετά τον παράδεισο ήταν ο φόβος. Και τότε γνώρισαν και τα καιρικά φαινόμενα και μεταβολές. Οι ανεξομολόγητες αμαρτίες γίνονται φόβος.
Μου έλεγε μια γιαγιά Σταματίνα στη Ρόδο πως περίμενε τον αγαπητικό της να έρθει να την πάρει.
Ο αγαπητικός της ήταν ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Και γιατί να σε κλέψει της έλεγα αφού και αυτή ήθελε. Και μου λέει, εσείς οι γραμματισμένοι δεν ξέρετε που λέει, ''ως κλέπτης έρχεται...''. Βλέπετε τι βεβαία ελπίδα είχε. Έλεγε ακόμα ότι πρέπει να είμαστε κουρασμένοι όταν φύγουμε από τον κόσμο. Και τις λέω γιατί; Και μου λέει, ''πώς θα ξεκουραστούμε μετά (στην ανάπαυση των δικαίων);'' Οι αντιστάσεις που βρίσκουμε από ανθρώπους, καταστάσεις μας βοηθούν. Έχουμε πατέρες στο Άγιο Όρος που παραπονούνται στο Θεό ότι δεν έχουν προβλήματα και κακουχίες. Είναι ντροπή να φοβόμαστε. H συμπύκνωση όλης της αμαρτίας είναι ο φόβος.
Όπου είναι ορθόδοξοι αλλάζει ο χώρος και ο κόσμος γύρω τους.
Ο Θεός θα ζητήσει από τους ανθρώπους λόγο γιατί δεν έκαναν ότι μπορούσαν για να σώσουν αυτούς που τελικά κολάστηκαν.
Ο χρόνος μας τρομάζει γιατί φεύγει διαρκώς.''