Μα δεν μπορεί να 'σαι για πάντα ανώριμο παιδί. Δεν μπορεί για πάντα το παιδάκι να ρωτάει τον δάσκαλό του: «Δύο και δύο, δάσκαλέ μου, κάνει σίγουρα τέσσερα;» «Ελα, παιδί μου. Ρωτάς ακόμα για το δύο και δύο; Είσαι έκτη δημοτικού και ρωτάς αν δύο και δύο κάνει τέσσερα; Βάλε μόνος σου το μυαλό σου να σκεφτεί. Σκέψου. Ελα! Μπορείς». Αυτή η αίσθηση της αυτοδυναμίας είναι αναγκαία ως επόμενο στάδιο πνευματικής προκοπής. Είναι βαθμός ωρίμανσης. Δεν πρόκειται για εγωισμό. Αναφέρομαι σε αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ». Μπορώ τα πάντα με τη δύναμη του Χριστού! Μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Εχω τον Χριστό μέσα μου! Κι απόδειξη της ζωντανής παρουσίας Του μέσα μου είναι ακριβώς αυτό: Μπορώ να περπατήσω και να πάω παντού.
(...)
Θυμάσαι που λέει ο Χριστός ότι ο ποιμήν ο καλός, ο καλός ο βοσκός, φωνάζει τα προβατάκια του με τ' όνομά τους, και τον ξέρουν, και τα ξέρει. «Καὶ γινώσκω τὰ ἐμά, καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν». Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε! Αγαπιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, σχετιζόμαστε. Το ζητούμενο της πνευματικής ζωής είναι να φτάσεις να ζεις μια τέτοια προσωπική σχέση με τον Χριστό. Εσύ κι ο Χριστός. Ο Χριστός κι εσύ.