Είναι στ᾽ αλήθεια άριστη συνήθεια όποιος αρχίζει ένα λόγο ή ένα έργο, να τ᾽ αρχίζει από τον Θεό και στον Θεό να καταλήγει.
Ντράπηκα για λογαριασμό των άλλων, όσοι χωρίς να είναι καλύτεροι από το πλήθος –αλλά ενώ, ακόμη τρομερότερο, είναι και πολύ χειρότεροι– με χέρια ακάθαρτα, άνιπτα, όπως ακριβώς λέγεται, και με αμύητες ψυχές εισάγουν τους εαυτούς των εις τα αγιώτατα· και πριν γίνουν άξιοι αυτοί οι ίδιοι να πλησιάσουν στα ιερά πράγματα, διεκδικούν το άγιο βήμα, συγκεντρώνονται και σπρώχνονται γύρω στην Αγία Τράπεζα, νομίζοντας το ιερατικό αξίωμα όχι τύπο αρετής, αλλά ευκαιρία βιοπορισμού, όχι υπεύθυνη υπηρεσία αλλά αξίωμα ανεξέλεγκτο.
Στον άνθρωπο όμως, που είναι δύσκολο να μάθει να διοικείται, υπάρχει ο κίνδυνος να είναι πολύ δυσκολώτερο το να μάθει να κυβερνά ανθρώπους και μάλιστα με τη δική μας εξουσία, που διέπεται από θείους νόμους και οδηγεί προς τον Θεό και η οποία όσο είναι υψηλότερη και λαμπρότερη, τόσο μεγαλύτερους κινδύνους περικλείει για κείνον, βέβαια, που διαθέτει νού.
Πραγματικά μου φαίνεται, ότι αυτό το έργο (του ποιμένος) είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, το να κυβερνάς ανθρώπους, οι οποίοι, περισσότερο απ᾽ όλα τα ζώα, είναι πολυμήχανοι και μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί.
Στη δική μας όμως θεραπευτική σκοπός είναι να δώσουμε φτερά στην ψυχή, να την αρπάξουμε από τον κόσμο και να τη δώσουμε στον Θεό και ή να διαφυλάξουμε σώο το «κατ᾽ εικόνα» ή να το καθοδηγήσουμε όταν κινδυνεύει ή γκρεμισμένο να το ανασυγκροτήσουμε και να εγκαθιδρύσουμε τον Χριστό στις καρδιές με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος· βασικά αποβλέπουμε στο να κάνουμε Θεό τον άνθρωπο, κοινωνό της μακαριότητος των ουρανών· εκείνον που πλάστηκε να είναι πνευματικός.
Το να έχει κανείς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αφαιρεί πολύ από εκείνο που είναι· και η ματαιοδοξία είναι μεγάλο εμπόδιο στην αρετή.
Θεμελιώδες καθήκον κάθε πνευματικού ηγέτου (ποιμένος δηλαδή) είναι το να παραβλέπει σε κάθε περίπτωση το δικό του συμφέρον χάριν του συμφέροντος των άλλων.
https://iconandlight.wordpress.com