τοῦ πρέσβεως ἐ.τ. Περικλῆ Νεάρχου
Ὁ Ἀριστείδης Χατζής, ποὺ φέρεται ὡς συντάκτης τοῦ βέβηλου κειμένου γιὰ τὸν Καποδίστρια, στὸ ὄνομα τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἐπετείου τῶν 200 χρόνων ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, εἶναι ὁ κινητήριος νοῦς στὴν μὴ κερδοσκοπικὴ ὀργάνωση ΚΕΦΙΜ, ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν μελέτη καὶ τὴν διάδοση τοῦ φιλελευθερισμοῦ, νοουμένου στὴν ἐκδοχὴ τοῦ διεθνοῦς νεοφιλελευθερισμοῦ τῆς Σχολῆς τοῦ Σικάγου.
Ἡ ὀργάνωση αὐτὴ δραστηριοποιεῖται μέσα στὸν Πανεπιστημιακὸ κυρίως χῶρο καὶ στρατολογεῖ φοιτητὲς στὶς ἰδέες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, μὲ τὴν ἀξιοποίηση κάθε δυνατοῦ πλεονεκτήματος ποὺ παρέχει ἡ εὔνοια τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ δασκάλου καὶ ἡ συνεργασία μὲ ξένες ὀργανώσεις τοῦ διεθνοῦς νεοφιλελευθερισμοῦ, ποὺ συγχέεται σήμερα μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὰ ἐθνομηδενιστικὰ ἰδεολογήματα.
Ὑπάρχει, κατ' ἀρχήν, ἕνα θέμα δεοντολογίας, κατὰ πόσο ἕνας καθηγητὴς Πανεπιστημίου ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ κάνει κατάχρηση τῆς θέσεώς του γιὰ νὰ ἐπιδίδεται σὲ ἰδεολογικὴ προπαγάνδα, μέσω ὀργανώσεων ποὺ ὁ ἴδιος συστήνει καὶ προάγει στὸ...
Πανεπιστήμιο, συνεργαζόμενος μάλιστα μὲ ξένα κέντρα ἰδεολογικῆς προπαγάνδας.
Εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἡ διεθνὴς συνεργασία καὶ δραστηριότητα, ποὺ ἀναφέρεται σὲ ἐπιστημονικοὺς σκοποὺς καὶ πολὺ διαφορετικὴ ἡ ἀπροκάλυπτη προπαγάνδα, ποὺ ἐκφεύγει τῶν ὁρίων τῆς πανεπιστημιακῆς τάξεως. Τὸ ΚΕΦΙΜ, ἄλλωστε, δὲν περιορίζεται στὴν ἁπλὴ προπαγάνδα. Προσφέρει εὐκαιρίες προσωπικῆς ἀνελίξεως καὶ σταδιοδρομίας, μέσα ἀπὸ τὶς Εὐρωπαϊκὲς κυρίως ἀλλὰ καὶ ἄλλες διεθνεῖς συνεργασίες καὶ ἐξασφαλίζει, μὲ ἄξονα τὶς ἰδέες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἀλλά, ὅπως ἀποδεικνύεται, καὶ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ καὶ τοῦ λεγόμενου «πολὺ πολιτισμοῦ». Οἱ εὐκαιρίες δὲν προσφέρονται γενικὰ σὲ ὅλους τους φοιτητὲς τοῦ Πανεπιστημίου, ἀλλὰ στοὺς ἰδεολογικοὺς προσήλυτούς του ΚΕΦΙΜ.
Ἡ περίπτωση τοῦ Ἀριστείδη Χατζῆ δὲν εἶναι ἡ μόνη στὰ Ἑλληνικὰ Πανεπιστήμια. Ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ λειτουργοῦν μὲ λιγότερο ἀπροκάλυπτο τρόπο, ἀλλὰ ἐξυπηρετοῦν τοὺς ἴδιους περίπου σκοπούς. Ἀντὶ δηλαδὴ τὰ Πανεπιστήμια νὰ εἶναι χῶροι ἐλεύθερης παραγωγῆς σκέψεως καί, γιατί ὄχι, καὶ ἰδεολογίας, χρησιμοποιοῦνται καταχρηστικὰ ὡς χῶροι ἰδεολογικῆς ἁλώσεως τῶν φοιτητῶν ἀπὸ ἀκαδημαϊκοὺς δασκάλους, ποὺ λειτουργοῦν ὡς πράκτορες καὶ ἀνταποκριτὲς ξένων κέντρων καὶ ξένων ἰδεολογιῶν καὶ ἐπιδιώξεων.
Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἀπὸ δεξιὰ μὲ τὸν Ἀριστείδη Χατζή, συμβαίνει καὶ ἀπὸ ἀριστερά, μὲ ἄλλη φρασεολογία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδια κατάληξη, τὸν ἐθνομηδενισμό. Ἡ ἐξήγηση βρίσκεται στὴν παγκοσμιοποίηση καὶ στὰ ἰδεολογήματά της. Στὴν προπαγάνδα γιὰ τὸν παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμὸ καὶ στὴν διεθνοποίηση καὶ τὸν πολυπολιτισμό, ποὺ συγχέει σκοπίμως τὸν παλαιὸ διεθνισμὸ τῆς Ἀριστερᾶς, ποὺ ἀναφερόταν σὲ ἔθνη, λαοὺς καὶ ἐθνικὰ κράτη, μὲ τὸν νέο διεθνισμὸ τῆς παγκοσμιοποίησης, ποὺ ἀναφέρεται στὸ ἄτομο καὶ δρᾶ δῆθεν οἰκουμενικὰ δικαιώματα τοῦ ἀτόμου, πάνω ἀπὸ κράτη καὶ ἐθνικὰ σύνορα. Μὲ πρόσχημα τὸν κάλπικο αὐτὸ διεθνισμό, δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ συγκλίνουν στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ ἐθνικοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο παρουσιάζουν ὡς δῆθεν ἱστορικὰ παρωχημένο.
Στὴν προβολὴ τῶν ἰδεῶν αὐτῶν, ἔρχεται σ' ἐπικουρία ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία παρέχει, ὑποτίθεται, τὴν προοπτικὴ μίας ὑπερεθνικῆς ὑπερβάσεως. Τί θὰ εἶναι ὅμως ἡ Εὐρώπη; Ἕνα ἀμάλγαμα ἑνὸς δῆθεν Εὐρωπαϊκοῦ λαοῦ, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἢ μία συμπολιτεία τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν ἐθνικῶν κρατῶν ποῦ τὴν συναποτελοῦν;
Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς εὐχαριστημένος ἀπὸ τὴν σημερινὴ Εὐρώπη, ποὺ ταυτίστηκε, ὡς μὴ ὄφειλε, μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση. Ἡ κρίση τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ πὼς τελικὰ θὰ τὴν ἀντιμετωπίσει, θὰ κρίνει πολλὰ γιὰ τὸ μέλλον της.
Ἡ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ Πανεπιστήμια, μὲ τὴν παρουσία ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀπὸ ἀριστερά, καθηγητῶν ἐθνομηδενιστῶν, ποὺ κηρύσσουν ἀπροκάλυπτα τὴν ἐθνικὴ ἀποδόμηση καὶ προσπαθοῦν, στὸ πνεῦμα αὐτό, νὰ παραχαράξουν τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία, εἶναι ἀπίστευτο σκάνδαλο καὶ ἐθνικὸ ὄνειδος. Ζήσαμε στὸ παρελθὸν τὸν «συνωστισμὸ» τῆς Μαρίας Ρεπούση καὶ τὶς θεωρίες τοῦ Ἀντώνη Λιάκου, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος δημιουργήθηκε μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Καὶ ποιὸς καὶ γιατί ἔκανε τότε τὴν Ἐπανάσταση; Ἔρχεται τώρα ὁ Ἀριστείδης Χατζὴς καὶ ἡ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὸ 1821 καὶ μιλοῦν ἀπαξιωτικὰ γιὰ τὸν μεγάλο αὐτὸ Ἕλληνα, ποὺ πρόσφερε τόσα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν ἀποκαλεῖ δικτάτορα. Ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ εἶναι ἤδη ἀπαξιωμένη στὴν συνείδηση τῶν Ἑλλήνων. Οἱ ὕβρεις κατὰ τοῦ Καποδίστρια ἐπιβεβαίωσαν τοὺς φόβους, ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ὅταν ἀνακοινώθηκε ἡ σύνθεση τῆς Ἐπιτροπῆς.
Ἡ πλειοψηφία τῶν μελῶν της, εἶχε ἤδη συγκεκριμένη ταυτότητα. Ἦταν φανερὸ ὅτι ἀνομολόγητος στόχος τῆς Ἐπιτροπῆς δὲν εἶναι ὁ ἑορτασμὸς τῶν 200 χρόνων ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση, γιὰ νὰ δοξασθοῦν αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίσθηκαν καὶ νὰ φρονηματισθοῦν οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες, μὲ τὸ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα τοῦ Εἰκοσιένα. Ἀντιθέτως, στόχος εἶναι νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ ἐπέτειος τῶν 200 χρόνων γιὰ νὰ ἐπανερμηνευθεῖ τὸ Εἰκοσιένα, μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῶν σημερινῶν ἰδεολογημάτων τῆς «πολυπολιτισμικῆς» κοινωνίας καὶ τοῦ νέου «πατριωτισμοῦ». Λογικὰ ὁ Πρωθυπουργὸς ποὺ διόρισε τὴν Ἐπιτροπὴ αὐτή, θὰ ἔπρεπε ἄμεσα καὶ νὰ ἐκδιώξει ἂπ αὐτὴν τοὺς ὑβριστὲς τοῦ Καποδίστρια. Πῶς θὰ τὸ κάνει ὅμως, ὅταν αὐτὸς ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς τους καὶ ὅταν ὁ ἴδιος, λίγους μῆνες πρίν, εἶχε δηλώσει ὅτι «εἶναι ὑπερήφανος ποῦ βλέπει τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ μεταλλάσσεται σὲ πολυπολιτισμική»;
Ἡ Ἐπιτροπὴ εἶναι γιαυτὸ ἀκυρωμένη στὴν συνείδηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅσες κοσμικότητες καὶ ψευτοπανηγυρισμοὺς καὶ ἂν κάνει ἡ Γιάννα Ἀγγελοπούλου. Ὁ Ἑλληνικὸς λαός, σὲ ὅλες τὶς Περιφέρειες τῆς Χώρας, στοὺς ἱστορικοὺς χώρους τῶν μαχῶν καὶ στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, θὰ βρεῖ τοὺς τρόπους νὰ τιμήσει, μὲ γνήσιο ἐθνικὸ αἴσθημα τοὺς ἥρωες τοῦ Εἰκοσιένα καὶ νὰ προβάλλει τὰ σύμβολα καὶ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Εἰκοσιένα γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες καὶ τὸ ἐθνικὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας.
Οἱ ἀνιστόρητοι ὑβριστὲς τοῦ Καποδίστρια, ποὺ ἀναπαράγουν τὴν προπαγάνδα ποὺ ὁδήγησε στὴν δολοφονία του, θὰ ἀρκοῦσε νὰ μελετήσουν τὸ μέγα ἔργο τοῦ Καποδίστρια στὴν Ἐλβετία γιὰ ν' ἀντιληφθοῦν τί ἦταν πραγματικὰ ὁ Καποδίστριας. Ἀπὸ ποῦ ἐμπνεύσθηκε τὸ σύστημα τῶν αὐτόνομων καντονιῶν; Προφανῶς, ἀπὸ τὶς Ἀρχαῖες Ἑλληνικὲς Συμπολιτεῖες. Οἱ Συμπολιτεῖες ἦρθαν, δυστυχῶς, μὲ πολὺ καθυστέρηση στὸν Ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ κόσμο. Δὲν πρόλαβαν τὸν φοβερὸ Πελοποννησιακὸ Πόλεμο καὶ τὸν ἄλλο σπαραγμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου, ποὺ τὸν ὁδήγησε τελικὰ στὴν ὑποδούλωση στοὺς Ρωμαίους.
Ὁ Καποδίστριας ἦταν ὁ μόνος ποὺ μποροῦσε νὰ θέσει γερὰ θεμέλια στὸ Νεοελληνικὸ κράτος. Ἦταν ἕνας πολιτικὸς διεθνοῦς διαμετρήματος καὶ φλογερὸς πατριώτης, ποὺ δὲν ἀντιμετώπιζε συμπλεγματικὰ τὸν πρέσβυ καμίας ξένης δυνάμεως. Κατήγγειλε γιαυτὸ τοὺς «φιλήκοους τῶν ξένων» ὡς προδότες. Ἀπὸ τέτοιους «φιλήκοους τῶν ξένων» δολοφονήθηκε, μὲ συνθήματα γιὰ δῆθεν σύνταγμα καὶ δημοκρατία. Ποῦ νὰ φανταζόταν πὼς 200 χρόνια μετά, θὰ βρισκόταν κάποιοι ἄλλοι φιλήκοοι τῶν ξένων ἰδεολογημάτων νὰ τὸν ὑβρίσουν, μὲ τὰ συνθήματα τῶν δολοφόνων του, ὡς δῆθεν δικτάτορα.
*ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 8.5.2020
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/05/blog-post_74.html