Από το εξαντλημένο βιβλίο «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» τον μακαριστό πατρός Βασίλειο Μπάμια, εκδοσις Σωτήριον Σχοινά τον Βόλον, άναδημοσιεύουμε λίγες σελίδες πού αναφέρονται σε ιερά όνειρα τον πιστό και ενάρετο χριστιανό κ. Ευάγγελο.
Ή Μικρασιατική καταστροφή, εξ αμαρτιών μας
«Εάν μη Κύριος οικοδομή ση οίκον, εις μάτην έκοπίασαν οι οίκοδομούντες. Εάν μη Κύριος φυλάξη πάλιν, εις μάτην ήγρύπνησεν ό φυλάσσων» (Ψάλμ. ρκς' 1).
«Άκουε ουρανέ, και ένωτίζου γή, ότι Κύριος έλάλησεν. Υιούς έγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ήθέτησαν... Ούαί έθνος άμαρτωλόν λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν υιοί άνομοι έγκαταλείπατε τόν Κύριον... πάσα κεφαλή εις πόνον, και πάσα καρδία εις λύπην... Ή γή υμών έρημος, αί πόλεις υμών πυρίκαυστοι' την χώραν υμών, ενώπιον υμών, άλλότριοι κατεσθίουσιν αυτήν, καί ήρήμωται, κατεστραμμένη υπό λαών άλλοτρίων» (Ήσ. α' 1). Το έτος 1922 εύρισκόμουν στο τάγμα ασφαλείας στην πόλι Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας, μέ κατοίκους πολλούς Χριστιανούς και με ωραίους περικαλλείς Ναούς, νομίζω ότι είχε έδρα Μητροπολίτου εκεί. Κατά τον μήνα Ιούλιο, το 1922, κάθε νύκτα στον ύπνο μου έβλεπα άγιες εικόνες τεθραυσμένες (κομματιασμένες). Ξυπνούσα- τί άρα να είναι αυτά τά όνειρα όπου βλέπω αυτές τες ημέρες; έλεγα μόνος μου. Κατά το τέλος δε τού μηνός Ιουλίου, βλέπω μία νύκτα ότι ό ήλιος έβασίλευε, πλην όμως ήταν πολύ θολερός, θαμπωτός, δεν είχε φως, ήταν μόνον ένας δίσκος χωρίς λάμψη, χωρίς λαμπρές ακτίνες, παρά μόνον στο μέσον τού δίσκου τού ήλιου έλαμπε ένα αστέρι. Έξυπνος γενόμενος και έντρομος είπα μόνος μου, αυτά τά σημεία πού βλέπω δεν είναι καλά φαινόμενα. Μάς προμηνύεται κάτι ολέθριο κακό. Δεν πέρασαν λίγες ημέρες και πληροφορούμεθα, ότι ή πρώτη γραμμή τού μετώπου, παρά τού ελληνικού στρατού, εγκαταλείφτηκε και τά ελληνικά στρατεύματα υποχωρούν ατάκτως.
Ώ! Κύριε!... Τί θρήνος και οδυρμός, τί κραυγές, παρά των κατοίκων Χριστιανών, όταν έμαθαν ότι ό τουρκικός στρατός προχωρεί και έρχεται προς τά κάτω. Αφήναν τά σπίτια τους, έτρεχαν στούς σταθμούς τούς σιδηροδρομικούς, με δάκρυα απεγνωσμένοι οι κάτοικοι, να φύγουν από το εχθρικό μαχαίρι. Μητέρες, παιδιά, μικρά, μεγάλα, θρήνος, φόβος, τρεμούλα, έγκατάλειψις σπιτιών, εκκλησιών, Σχολείων, κατασχημάτων, ένας μεγάλος άλαλαγμός θρηνώδης και φοβερός άκουγόταν μέσα στούς δρόμους, στούς αγρούς, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Ή μάνα χάνει το παιδί και το παιδί την μάνα.
Γριούλες, γεροντάκια στούς δρόμους, εδώ ακόυες τουφεκιές, εκεί φόνοι, σκοτωμοί, πυρκαϊές, καπνοί. Έβλεπες οι κάμποι να είναι μία ολόκληρη κόλαση από φωτιά και καπνούς, πυροβολισμούς, θορύβους, κρότους. Ήταν ένα άλλο είδος κατακλυσμού.
Αυτά πού είδανε τά μάτια μας, από την Φιλαδέλφεια, έως να φθάσωμε πεζοί στην Σμύρνη, για να τά περιγράψη κανείς τά καθ’ οδόν δεινά και φοβερά, χρειάζεται πολύ χαρτί και χρόνος, και πάλι με λεπτομέρεια είναι αδύνατον.
Οι δρόμοι ήσαν γεμάτοι γυναικόπαιδα, κόσμος, στρατιώται, ζώα, κάρρα. Μέσα στούς δρόμους έβλεπες να κοίτωνται ξαπλωμένοι, μικροί, μεγάλοι από υπερκόπωση, από ηλίαση, από πείνα και δίψα. Ήταν καιρός θέρους και τά σπαρτά καίγονταν, χωράφια θερισμένα ήσαν και άλλα αθέριστα και τόσα και περισσότερα ακόμη δεινά της Μικρασιατικής καταστροφής.
Τότε θυμήθηκα τά όνείρατα, τίς σπασμένες άγιες εικόνες, πού βεβήλωσαν οι Τούρκοι τις εκκλησίες μας. Τότε θυμήθηκα τον ήλιο πού έχάνετο σκοτεινός, πού έσβηνε ό Χριστιανισμός της Μικράς Ασίας (ό Χριστός και ή εκεί Εκκλησία του). Ό Ήλιος ό πνευματικός έδυε από τις Εκκλησίες τού Μικρασιατικού εδάφους έχάνετο ό Χριστιανισμός, και έλαμπε μόνον το αστέρι, σύμβολον της τουρκικής φυλής, το όποιο φέρουν επί της τουρκικής σημαίας μετά της ήμισελήνου. Αυτά είναι εν όλίγοις, τών ονείρων μου ή έκβασις.
Μετά πολλά φθάσαμε στην πατρίδα κατά θεία οικονομία. Πολλές δε χιλιάδες στρατού και πολιτών, έμειναν αιχμάλωτοι στούς Τούρκους. Το τί ύπέστησαν παρά των τυράννων, ό Κύριος μόνον τά γνωρίζει και ή Ιστορία θά τά φέρη στο φως της δημοσιότητος.
Όταν έφθασα στην Μυτιλήνη, έλεγα κάθε ήμερα στην προσευχή μου. Γιατί, Κύριε, επέτρεψες και έγινε αυτή ή Ελληνοχριστιανική πανωλεθρία της Μ. Ασίας; Μία νύκτα λοιπόν είδα στον ύπνο μου μία πελώρια εικόνα έως 6 μέτρα ύψος και 3 πλάτος. Επί της είκόνος ήταν ένας λαμπρός θρόνος και επί τού θρόνου, με λαμπροτάτη αρχιερατική στολή και κορώνα επί της κεφαλής, καθόταν φοβερός και όλος αξιοπρεπής και μεγαλοπρεπής ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Υποκάτω τών ποδών του, στο κάτω μέρος της εικόνας διεκρινόταν δύο σειρές γράμματα. Εγώ πλησίασα και τά άνέγνωσα, τά όποια έλεγαν: «Διά τάς άμαρτίας ημών, ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήτο επικεφαλής τών Τούρκων και διηύθυνε την Μικρασιατικήν καταστροφήν».
Αυτά και άλλα με είπε ό ευλογημένος άνθρωπος.
Το έλεος τού Κυρίου είναι ωκεανός και ξεπλύνει κάθε είδους μικρής και μεγάλης αμαρτίας. Άς προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε τον Θεό καθώς όλοι οι άγιοι από τον ίδιο δρόμο ξεκίνησαν και έσώθησαν. Πράγμα το όποιον δίδει και σε εμάς το θάρρος να τούς μιμηθούμε προς σωτηρία μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ. 2013