MSc Διοίκησης Επιχειρήσεων
Επαγγελματίας Υγείας – Ερευνητής
Στην εποχή μας σε ό,τι έχει να κάνει με τον Χριστό, την Ζωή και την Ανάστασή Του, εκτός από την απιστία που πάντα υπήρχε, έχουν εμφανιστεί και νέες μορφές άρνησης. Η πλέον διαδεδομένη είναι αυτή των μύθων, δηλαδή ο παραλληλισμός του Χριστού με μυθικά αρχέτυπα. Ο πρώτος που το έπραξε αυτό ήταν ο Κέλσος (2ος αι.), που παρομοίασε την Ανάσταση του Χριστού, με αυτές του Ηρακλή, του Θησέα και του Ορφέα, οι θέσεις του οποίου όμως αναιρέθηκαν πρωτίστως από τον Ωριγένη.1 Κατόπιν την εποχή της Αναγέννησης έχουμε διάφορους αυτοαποκαλούμενους φιλοσόφους να υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις. Αναγκαίο είναι να αναφέρουμε πως οι θέσεις αυτές έχουν αναγεννηθεί, υποστηριχθεί και διαδοθεί κυρίως από άτομα μυημένα στην μασονία, την θεοσοφία και σε παραθρησκευτικές αλλά κατ’ εξοχήν αντιχριστιανικές οργανώσεις.2 Όμως, επειδή το ψέμα πάντα αποκαλύπτεται και εν τέλει εκλείπει, όλες οι θέσεις αυτές έχουν ανασκευαστεί και έχει αποδειχθεί το παράλογο του πράγματος και ο δόλος κατά του Χριστιανισμού.2, 3 Το αντικείμενο έρευνας αυτού του άρθρου είναι ορισμένα υπερφυσικά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την γέννηση του Χριστού όπως και κατά το Πάθος Του, τα οποία ορισμένοι τα συσχετίζουν με ανάλογα γεγονότα σε μυθικούς θεούς ή σπουδαίες προσωπικότητες της αρχαιότητας, επιχειρώντας να δείξουν με αυτόν τον τρόπο ότι ο Χριστιανισμός έχει δεχθεί δάνεια από την ειδωλολατρία, και πως ο Χριστός είτε ότι είναι μυθικό πρόσωπο είτε ότι αν υπήρξε, η ζωή Του δεν ήταν ακριβώς αυτή που γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια.
Τα υπερφυσικά γεγονότα που έγιναν και αφορούν τον Χριστό είναι η Σύλληψη της Παναγίας εκ Πνεύματος Αγίου, η Γέννησή Του που άφησε αβλαβή την παρθενία της Θεοτόκου, η αναγγελία της Γέννησης στους ποιμένες από τους Αγγέλους και το Άστρο της Βηθλεέμ, το οποίο ακολούθησαν οι Μάγοι. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, αλλά υπάρχουν και ορισμένα ακόμη που αφορούν το Πάθος Του και πιο συγκεκριμένα την στιγμή της Σταυρώσεως, τα οποία είναι το σκοτάδι που κάλυψε την γη, ο σεισμός που έγινε, το σκίσιμο του καταπετάσματος του Ναού και η ανάσταση Δικαίων που εμφανιστήκαν σε ορισμένα άτομα. Ας ξεκινήσουμε την έρευνα με τα πρώτα γεγονότα.
Λέγεται λοιπόν πως σε μυθικούς θεούς ή εξέχουσες προσωπικότητες της αρχαιότητας η σύλληψή τους γινόταν την άνοιξη και ο θάνατός τους τον χειμώνα, όπως του Μίθρα, η μητέρα τους ήταν παρθένος και έμενε έτσι και μετά την γέννηση, την οποία ακολουθούσαν θαυμαστά σημεία, όπως και τον θάνατό τους.4 Σημειωτέον ότι η γέννηση από παρθένο αποτελεί εκ προοιμίου λανθασμένη επισήμανση διότι ναι μεν μπορεί η γυναίκα να ήταν παρθένος, αλλά ο θεός που θα γονιμοποιούσε με αυτήν για να γεννηθεί το παιδί, δεν την καθιστούσε πλέον τέτοια.
Περιπτώσεις θαυμαστής γέννησης έχουμε στον Βούδα, που η μητέρα του, βασίλισσα Μάγια, κατόπιν ονείρου τον συνέλαβε, όμως αλλού βλέπουμε πως γεννήθηκε σε κήπο από το δεξί της πλευρό, και ο κόσμος γέμισε φως και ακολούθησαν θαύματα, όπως ότι τυφλοί είδαν και ακρωτηριασμένοι περπάτησαν για να πάνε προς αυτόν. Μάλιστα για να μην κάνει άλλο παιδί η μητέρα του και να μην μολυνθεί, μετά από λίγες μέρες πέθανε. Θαυμαστές γεννήσεις έχουμε επίσης στον Ηρακλή που η μητέρα του Αλκμήνη τον συνέλαβε την «τρισέληνο νύχτα» και ο κόσμος γέμισε φως, στον Περσέα που η σύλληψη του έγινε από την χρυσή βροχή, η οποία ήταν ο Δίας που είχε μεταμορφωθεί, στην Αθηνά που βγήκε από το κεφάλι του Δία, στον Λάο Τσε που η μητέρα του τον συνέλαβε από μία ακτίνα ηλίου σε ηλικία 80 ετών, στον Μ. Αλέξανδρο που η Ολυμπιάδα είδε στον ύπνο της τον Άμμωνα, στην σύλληψη της Ανδρομάχης η οποία ήταν στείρα και θεραπεύθηκε στην Επίδαυρο. Ακόμα θαυμαστά γεγονότα σημειώθηκαν στον Απολλώνιο τον Τυανέα, που στην γέννησή του μαζεύτηκαν κύκνοι γύρω του και τραγουδούσαν, καθώς και χωρικοί είπαν πως ένας κεραυνός που πήγε να χτυπήσει την γη γύρισε στον ουρανό και πολλοί είπαν κατόπιν πως ήταν γιος του Δία, καθώς και στον Ασκληπιό, που όπως λέει ο Παυσανίας, τον βρήκε ένας βοσκός, και μια αστραπή έβγαινε από το αυτόν. Τέλος, με υπερφυσικό τρόπο περιγράφονται και οι γεννήσεις του Μωάμεθ και του Ζωροάστρη.
Μετά από όλα αυτά ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να πει πως όλα τα θαυμαστά γεγονότα που σχετίζονται με τον Χριστό, δεν είναι πρωτοφανή και πως αποτελούν αντιγραφή από άλλες θρησκείες ή άλλα άτομα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας αρχίσουμε την εξέταση. Κατ’ αρχάς η εποχή της συλλήψεως και της γεννήσεως του Κυρίου δεν είναι απολύτως γνωστές, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αναφορά στα Ευαγγέλια, και μάλιστα τα Χριστούγεννα πριν τον 4ο αιώνα εορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια. Η ημερομηνία αυτή άλλαξε για λόγους πρακτικούς, για να καλυφθεί η ειδωλολατρική εορτή του ηλίου από την αληθινή εορτή της Γεννήσεως του Υιού του Θεού.5 Κάτι ανάλογο έπραξε η Εκκλησία και σε άλλες περιπτώσεις, για να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση από την ειδωλολατρία στον Χριστιανισμό, με τρόπο βέβαια που δεν επηρέαζε και δεν νόθευε την Αλήθειά του.6 Οπότε ο πρώτος ισχυρισμός για συσχέτιση είναι αβάσιμος. Έπειτα τα όσα αναφέρθηκαν για τις γεννήσεις αυτές, αποτελούν μύθους και μάλιστα οι μύθοι αυτοί διέφεραν από εποχή σε εποχή και από περιοχή σε περιοχή κι ας αφορούσαν το ίδιο πρόσωπο, πράγμα που δείχνει έλλειψη αξιοπιστίας και εγκυρότητας των λεγομένων σε ιστορικό επίπεδο, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει με τον Χριστό, παρ’ όλο που τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν από διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές εποχές και μέρη και με διαφορετικούς παραλήπτες, βλέπουμε ότι παρουσιάζουν πλήρη συμφωνία στο βασικό νόημά τους.7
Τώρα στην περίπτωση που κάποιος πρέπει να έχει αντιγράψει κάποιον, χωρίς αυτό να είναι αναγκαίο, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι Χριστιανοί, για τον πολύ απλό λόγο ότι για το Άστρο της Βηθλεέμ και για την παρθενική γέννηση του Χριστού υπήρχαν προφητείες παλαιότερες των μυθικών αυτών διηγήσεων. Για το Άστρο είχε δοθεί προφητεία στα χρόνια του Μωυσή από τον Βαλαάμ (13ος αι.) στους Χαλδαίους λέγουσα, «ἀκούων λόγια Θεοῦ, ἐπιστάμενος ἐπιστήμην παρὰ ὑψίστου καὶ ὅρασιν Θεοῦ ἰδὼν ἐν ὕπνῳ, ἀποκεκαλυμμένοι οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ· δείξω αὐτῷ, καὶ οὐχὶ νῦν· μακαρίζω, καὶ οὐκ ἐγγίζει· ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναστήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραὴλ καὶ θραύσει τοὺς ἀρχηγοὺς Μωὰβ καὶ προνομεύσει πάντας υἱοὺς Σήθ» (Αρ. ΚΔ’, 16-17) και για την Παρθένο Μητέρα του Χριστού από τον Ησαΐα (8ος αι.) που έλεγε, «διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ησ. Ζ’, 14). Είναι γνωστό σε όλους πως οι μύθοι που προαναφέρθηκαν είναι μεταγενέστεροι του 8ου αιώνα, όπως και τα ιστορικά πρόσωπα, αφού ο Βούδας γεννήθηκε τον 6ο αιώνα, ο Μ. Αλέξανδρος τον 4ο και ο Απολλώνιος μετά Χριστόν. Αν σκεφτούμε επίσης, πως την εποχή εκείνη λόγω του εμπορίου κυρίως, οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου και της Μεσοποταμίας είχαν επαφές και σχέσεις μεταξύ τους, μπορούμε να πούμε πως αν κάποιος αντέγραψε, αυτοί είναι οι εθνικοί λαοί την Παλαιά Διαθήκη, και μίλησαν περί παρθενίας και υπερφυσικών γεγονότων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα γι’ αυτό το φαινόμενο είναι ένας λόγος του Αγίου Ιουστίνου του Μάρτυρος και φιλοσόφου στην Α’ Απολογία του που αναφέρει ότι ο Πλάτων είχε διαμορφώσει την αντίληψή του για τον Θεό από τον Μωυσή.8 Κι αν κανείς αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν για παράδειγμα, να αντέγραψαν οι Κινέζοι την Π. Διαθήκη, λόγω της μεγάλης απόστασης, αυτό ακριβώς αναρωτιόμαστε κι εμείς, όταν λένε ότι ο Χριστιανισμός έχει ειδωλολατρικά δάνεια.
Αφού αναφερθήκαμε στα γεγονότα των γεννήσεων, περνάμε να δούμε τώρα και τα σχετικά με τους θανάτους. Λέει ο Ψευδοκαλλισθένης για τον Μ. Αλέξανδρο πως πριν τον θάνατό του υπήρξε ομίχλη, πτώση μεγάλου αστέρος, ένας μεγάλος αετός εμφανίστηκε, ότι κινήθηκε το χρυσό άγαλμα του Δία στην Βαβυλώνα και αφού το άστρο ανέβηκε πάλι στον ουρανό ο βασιλιάς πέθανε. Επίσης, για τον Ιούλιο Καίσαρα λέγεται πως στον θάνατό του ένας κομήτης εμφανίστηκε στην Ρώμη, ο οποίος ήταν η ψυχή του, για τον φιλόσοφο Καρνεάδη αναφέρεται από τον Διογένη Λαέρτιο πως έγινε έκλειψη σελήνης, για να δείξει το φεγγάρι τον σεβασμό του, όπως και για τον φιλόσοφο Πελεγρίνο ότι την ώρα του θανάτου του έγινε σεισμός και ένας γύπας βγήκε από την φωτιά. Ακόμα, για τον Μωάμεθ σημειώνεται από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο τον Κρήτα, ότι στο νότιο μέρος του ουρανού υπήρξε μεγάλη φωτιά και ένας κομήτης απλωνόταν για 30 ημέρες από τον νότο έως τον βορρά. Ακόμα, γι’ αυτόν λέγεται πως ανέβηκε στους ουρανούς. Τέλος, γίνεται συσχέτιση και με μυθικές μεταστάσεις όπως αυτή του Ρωμύλου, με αυτές της Παναγίας, του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και του προφήτη Ηλία, μόνο που ο Ρωμύλος είναι μυθικό πρόσωπο, ενώ στην περίπτωση της Θεοτόκου και του αγαπημένου μαθητή του Χριστού, που ήταν αναμφισβήτητα ιστορικά, παρ’ όλο που έχουν βρεθεί οι τάφοι Τους, δεν έχει βρεθεί ίχνος από τα Σώματά Τους ή κάτι που να Τους καταδεικνύει, και ούτε πρόκειται άλλωστε.
Όπως και προηγουμένως, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται πως τα υπερφυσικά γεγονότα αναφέρονται σε μύθους ή σε ιστορικά πρόσωπα για να προσδώσουν κύρος, και πως δεν είναι αληθινά, κατά συνέπεια αυτό θα συμβαίνει και με τα γεγονότα του Ευαγγελίου. Αλλά και πάλι υπάρχουν στοιχειώδεις διαφορές, ανάμεσα στον μύθο και την αλήθεια, και σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση. Σε περιπτώσεις θανάτων είναι σύνηθες φαινόμενο να εξυμνείται ο νεκρός, αυτό συμβαίνει τηρουμένων των αναλογιών και σε επικήδειους λόγους, όπως και σε μοιρολόγια, γεγονός που υπήρξε σε πολλούς λαούς της γης πολλά χρόνια πριν τον Χριστό, αλλά και μετά χωρίς να πάψει ποτέ να υπάρχει. Οι άνθρωποι δημιουργούσαν θρύλους για μεγάλες προσωπικότητες για να μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό των μεταγενεστέρων με θετικό αντίκτυπο. Αυτό ισχύει και για τις γεννήσεις, αφού για παράδειγμα η παρθενία ήταν η μεγαλύτερη αρετή για μια γυναίκα, αλλά βλέπουμε και περιπτώσεις Αυτοκρατόρων, όπως του Μαρκιανού και του Βασιλείου Α’, όπου λέγεται πως ένας αετός σκίαζε τον ύπνο τους ή ότι στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι ένα γεράκι του άνοιξε το στόμα και τον χτύπησε δύο φορές στο πρόσωπο. Είναι φανερό ότι όλα αυτά είναι μετέπειτα προσθήκες για να προσδώσουν έναν θρυλικό τόνο σε εξέχουσες προσωπικότητες. Άλλωστε ήταν σύνηθες φαινόμενο στους Βυζαντινούς χρόνους να εξυμνούνται Βασιλείς και πολεμιστές, για πολλούς λόγους, είτε μυθικούς όπως ο Διγενής Ακρίτας είτε για να δημιουργήσουν μια καλύτερη εικόνα, όπως στην περίπτωση του Βασιλείου Α’.
Όμως, στην περίπτωση των θανάτων άλλων σε σχέση με αυτόν του Χριστού η αναίρεση είναι πιο εύκολη από ό,τι στην γέννηση, κι αυτό γιατί όλες οι περιπτώσεις αυτές είναι κατοπινές δοξασίες, από μη έγκυρες πηγές, όπως ο Ψευδοκαλλισθένης, αφού στην εξιστόρηση αυτήν δεν γνωρίζουμε τον συγγραφέα, και γεγονότα που περιγράφονται δεν αναφέρονται σε έγκυρους ιστορικούς, ενώ για τα γεγονότα της Σταύρωσης υπάρχουν αποδείξεις. Πρώτον, για το σκότος στην γη ο Ευσέβιος Καισαρείας λέει ότι ο χρονογράφος Φλέγων στα «Χρονικά» περιγράφει το γεγονός λέγοντας, «τώ έτει ΣΒ΄ Ολυμπιάδος (δηλαδή το 33 μ.Χ.), εγένετο έκλειψις ηλίου μεγίστη των εγνωσμένων πρότερον, και νύξ ώρα Πέμπτη της ημέρας εγένετο, ώστε και αστέρες εν ουρανώ φανήναι, σεισμός τε μέγας κατά Βιθυνίαν γενόμενος, τά πολλά Νικαίας κατέστρεψε». Επίσης, ο ιστορικός Ιούλιος Αφρικανός (221 μ.Χ.) αναφερόμενος στον ειδωλολάτρη ιστορικό Θαλλό (52 μ.Χ.), τον οποίον αναφέρει και ο Ιώσηπος, γράφει, «Τούτο το σκότος έκλειψη ηλίου Θαλλός αποκαλεί εν Τρίτη των Ιστοριών του, ως εμοί δοκεί αλόγως (καθώς εμένα μού φαίνεται, δηλαδή, παραλόγως ότι είναι φυσική μόνο έκλειψη, προσθέτει ο Ιουλιανός)». Η τελευταία αναφορά ανήκει στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ο οποίος στα χρόνια της Σταυρώσεως βρισκόταν στην Αίγυπτο μαζί με τον σοφιστή Απολλοφάνη, και όταν είχε δει το γεγονός είχε πει, «ή Θεός πάσχει, ή το πάν απόλλυται…». Αργότερα, στην Αθήνα όταν άκουσε το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, σίγουρα θα θυμήθηκε το γεγονός αυτό. Επίσης, πάνω στο σκότος της Σταυρώσεως, υπήρξε και μια προφητεία από τον προφήτη Αμώς, 8 αιώνες πριν τον Χριστό, η οποία ανέφερε, «καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καὶ δύσεται ὁ ἥλιος μεσημβρίας, καὶ συσκοτάσει ἐπὶ τῆς γῆς ἐν ἡμέρᾳ τὸ φῶς» (Αμ. Η’, 9). Μάλιστα το γεγονός αυτό δεν μπορεί να είναι έκλειψη ηλίου, όπως το ερμήνευσαν οι ιστορικοί, προφανώς γιατί δεν είχαν κάποια άλλη εξήγηση, διότι μία ολική έκλειψη ηλίου διαρκεί 7 λεπτά, και όχι 3 ώρες, είναι εμφανής μόνο στην περιοχή της και όχι σε όλη την γη, και τέλος κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και για τον λόγο ότι το εβραϊκό Πάσχα γίνεται πάντα με πανσέληνο, και όποτε υπάρχει πανσέληνος δεν μπορεί να γίνει έκλειψη ηλίου.9
Σχετικά τώρα με τον σεισμό την ώρα της Σταύρωσης, νέες έρευνες έχουν δείξει πως μεγάλος σεισμός έγινε 13 μίλια έξω από την Ιερουσαλήμ την εποχή της Σταυρώσεως, δίδεται ένα χρονικό εύρος 10 ετών (26 – 36 μ.Χ.), και λέγεται από τους επιστήμονες ότι η ημέρα της Σταυρώσεως θα μπορούσε να είναι η Παρασκευή 3 Απριλίου 33 μ.Χ.10 Για το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού και την ανάσταση των Δικαίων έχουμε μόνο τις αναφορές των Ευαγγελίων. Όμως λογικά σκεπτόμενοι, πρέπει να αναφέρουμε κάτι ακόμα. Οι αναφορές αυτές υπάρχουν και στα Ευαγγέλια του Μάρκου και του Ματθαίου που απευθύνονταν περισσότερο στους Εβραίους. Πως είναι δυνατόν να έγραψαν κάτι που δεν έγινε ποτέ και να απευθύνονταν σε αυτόπτες μάρτυρες και άτομα που είχαν ακούσει τα γεγονότα από αυτούς; Δεν είναι παράλογο κάτι τέτοιο; Και μάλιστα να μην βρεθεί κανείς να το διαψεύσει από τους εχθρικά διακείμενους Εβραίους. Είναι δυνατόν οι Ευαγγελιστές να έγραφαν κάτι που δεν έγινε και να έδιναν τροφή στους πολεμίους, μόνο και μόνο για να συμπεριλάβουν μυθικές διηγήσεις που θα ήταν γνώριμες στον εθνικό κόσμο στον οποίον ακόμα δεν απευθύνονταν, και πιθανότατα άγνωστες στους ίδιους, αλλά και για να προσδώσουν απλά ποιητικό ύφος στα κείμενα τους; Κάτι τέτοιο δεν το έπραξαν σε κανένα σημείο των Ευαγγελίων, αφού κάνουν απλές αναφορές σε γεγονότα δίχως υπερβολές. Μάλιστα, όσον αφορά στο Ευαγγέλιο του Μάρκου που γράφτηκε γύρω στο 65 μ.Χ., δηλαδή πριν την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος, αν το ότι σχίστηκε ο Ναός ήταν ψέμα ή μύθευμα, δεν θα το εξέταζε ο καθένας ιδίοις όμμασι και χερσί, και σε περίπτωση που δεν ίσχυε δεν θα προσπαθούσε να βγάλει αναξιόπιστους τους Αποστόλους; Αναμφισβήτητα, οπότε το να ισχυριζόμαστε και να παραλληλίζουμε τα γεγονότα της Σταυρώσεως με αυτά των μύθων ή των ιστοριών προς τιμή ένδοξων ανδρών είναι μάταιο και λανθασμένο.
Συνοψίζοντας αναφέρουμε ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της εξιστόρησης της ζωής του Χριστού σε αντίθεση με τους μύθους και τις λαϊκές παραδόσεις όλων των εποχών, είναι ότι για τα γεγονότα αυτά υπήρξαν έγκυρες ιστορικές πηγές και μάρτυρες, οι οποίοι αν ήταν υπέρμαχοι έδωσαν την ζωή τους, αν ήταν πολέμιοι δεν τα αμφισβήτησαν, αλλά και τα επιβεβαίωσαν.11 Όμως, τα όσα είδαμε στις διηγήσεις θεών ή μεγάλων προσωπικοτήτων δεν είναι δεκτά από τους ιστορικούς και λαμβάνονται μόνο ως μύθοι, σε αντίθεση με τα γεγονότα των Γραφών που είναι ιστορικά και αρχαιολογικά εξακριβωμένα., όπως και οι διηγήσεις των Ευαγγελιστών, οι οποίοι δεν υποπίπτουν σε κανένα ιστορικό σφάλμα.12 Όμως τα γεγονότα αυτά δεν έγιναν προς δημιουργία εντυπώσεων, όπως αυτά των διηγήσεων, αλλά είχαν και θεολογικό χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα το Αειπάρθενο της Παναγίας.13
Κλείνοντας, αναφέρουμε γενικά πως οι όποιες τυχούσες ομοιότητες είτε μπορεί να είναι τυχαίες είτε σκοπίμως διατυπωμένες τοιουτοτρόπως έτσι ώστε να φαίνονται ως τέτοιες. Άλλωστε, ομοιότητες υπάρχουν και ανάμεσα στην ζωή του Ναπολέοντα και του Απόλλωνα, τι έχει να λέει αυτό, ότι είναι κλεμμένη η ιστορία του Ναπολέοντα ή ότι ήταν μυθικό πρόσωπο;14 Βεβαίως τίποτα από αυτά, γι’ αυτό καλό είναι να προσέχουμε τι λέμε και να ερευνούμε εις βάθος για την αλήθεια και όχι επιφανειακά. Κι αν κανείς αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό με τους μύθους και τον Χριστό, η απάντηση ήδη έχει δοθεί από τον Απόστολο Παύλο, σε επιστολή του προς τον Τιμόθεο που έλεγε, «ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β’ Τιμ. Δ’, 3-4), και έτσι εξάγεται άλλο ένα επιχείρημα, το πώς δηλαδή αφού οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους κατακρίνουν τους μύθους, τους χρησιμοποίησαν στην Διδασκαλία του Χριστιανισμού; Ή μήπως τους είχαν ανάγκη την στιγμή που είχαν τον ίδιο τον Θεό μαζί τους;
Άλλωστε μην ξεχνάμε πως ο Ιησούς Χριστός ο Εσταυρωμένος που δίδασκαν, ήταν σκάνδαλο για τους Εβραίους και μωρία για τους Έλληνες (Α’ Κορ. Α’, 23), οπότε φαίνεται ότι ήταν μακριά από τα πιστεύω της εποχής και ότι δίδασκαν κάτι νέο. Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνει και ο Κέλσος στην αρχή του συγγράμματος του λέγοντας ότι «οι Χριστιανοί, αντίθετα από τις συνήθειες που επικρατούν, έχουν θεσπίσει μεταξύ τους μυστικούς κανόνες απ’ τους οποίους όσοι δεν παραβαίνουν το νόμο βγαίνουν στο φως, ενώ όσοι τελούνται κατά τρόπο που αντιβαίνει στα ήθη, μένουν κρυφοί».15 Μάλιστα, είναι και παράλογο να πήραν στοιχεία από ειδωλολατρικές θρησκείες, για τον απλό λόγο ότι αυτές θεωρούνταν δαιμονικές, όπως φαίνεται και στους Ψαλμούς, «ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια, ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν» (Ψλ. 95, 5), πώς θα συνδύαζαν την Θεϊκή Διδασκαλία με τις δαιμονικές συνήθειες; Εξ’ άλλου για να μείνει ανόθευτη η Διδασκαλία του Χριστού, όχι μόνο οι Απόστολοι έδωσαν την ζωή τους, που θα μπορούσαν εύκολα να συνδέσουν τον Χριστιανισμό με τις ήδη υπάρχουσες θρησκείες, μέσα στο πλαίσιο του θρησκευτικού συγκρητισμού που υπήρξε ήδη από την Ελληνιστική εποχή, και να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτοί από τους εθνικούς και να ωφεληθούν και οι ίδιοι από αυτό. Αλλά και οι επόμενοι, οι Άγιοι Πατέρες δεν ξέφυγαν στο ελάχιστο από όσα παρέλαβαν, με τον όποιο αντίκτυπο και κόστος, με εξορίες, κακουχίες και την ζωή τους ακόμη, με αποτέλεσμα ο Λόγος του Θεού να φτάσει και να υπάρχει ανόθευτος μέχρι τις μέρες μας.
Ας δώσει ο Θεός έτσι να συνεχίσουμε κι εμείς κι ας προσέχουμε όλοι από την μεγίστη των αιρέσεων, τον Οικουμενισμό, που προωθεί όλες αυτές τις απόψεις, και ας μείνουμε προσκολλημένοι στην Ορθόδοξο Διδασκαλία, όχι γιατί μας αναγκάζει κάποιος, αλλά γιατί αυτή είναι η μόνη Αλήθεια. Κι ας έχουμε μέσα σε αυτές τις πονηρές μέρες υπ’ όψιν μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ‘ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ‘ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. Α’, 6-9), διότι σύμφωνα με τον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο «η Νέα Εποχή θέλει όχι ν’ αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα, αλλοιωμένη την Ορθόδοξο πίστη».
Για περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με το θέμα: http://www.tsinikopoulos.org/el/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82
http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist.el.aspx
http://www.sostis.gr/blog/item/582-anesth-o-kyrios-ontws-c
Τα όσα αναφέρονται για τους μύθους είναι από το βιβλίο του Δ. Σιμόπουλου «Το Άστρο των Χριστουγέννων», στο κεφάλαιο «η γέννηση των θεών», του αειμνήστου καθηγητού φιλοσοφίας Γεωργίου Δημητροκάλη. http://www.onisimos.gr/images/2014/star_of_christmas.pdf
http://www.fourtounis.gr/arthra/25-12-2010/four3.html
http://www.orp.gr/?p=2604
http://www.sostis.gr/blog/item/582-anesth-o-kyrios-ontws-c
«Δια να μάθετε δε ότι ο Πλάτων την αντίληψιν ότι ο Θεός κατασκεύασε τον κόσμον δια μεταποιήσεως της αμόρφου ύλης παρέλαβεν από τον ιδικόν μας διδάσκαλον, εννοούμεν δε τον Λόγον ο οποίος εμίλησε δια των προφητών, ακούσατε τι αυτολεξεί είπεν ο Μωυσής, ο προδηλωθείς πρώτος προφήτης και αρχαιότερος των Ελλήνων συγγραφέων» (Α’ Απολογία 59.1) και «Και το αναφερόμενον δε εις τον Τιμαίον του Πλάτωνος περί της φύσεως του Υιού του Θεού, όταν λέγη, “ετοποθέτησεν αυτόν ωσάν Χ εις το σύμπαν”, το είπε παραλαβών αυτό ομοίως από τον Μωυσήν» (Α’ Απολογία 60,1), http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist-ioustinos.el.aspx
http://www.kivotoshelp.gr/index.php/apories/32-treis-ores-pagkosmio-skotadi
http://news.discovery.com/history/religion/jesus-crucifixion-120524.htm
Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ τα ιστορικά στοιχεία των Ευαγγελίων από τους συγχρόνους της συγγραφής τους, ούτε καν οι Εβραίοι, πλην της Αναστάσεως, που ακόμα και στο Ταλμούδ αναφέρονται στον Χριστό ως ιστορικό πρόσωπο και επιβεβαιώνουν τα θαύματα που έκανε, αλλά δεν τα αποδέχονται.
Ενδεικτικά αναφέρεται μία πηγή, διότι το θέμα δεν μπορεί να αναλυθεί περεταίρω στο άρθρο αυτό, λόγω της μεγάλης βιβλιογραφίας, http://oodegr.co/oode/grafi/kritiki/kritiki1.htm
https://www.pemptousia.gr/2015/08/panagia2/
http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist_paralogismos_napoleon.el.aspx
http://ihtys.narod.ru/kelsos.pdf
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
http://www.egolpion.com/A2083F91.el.aspx#ixzz4DpQkCfEE