Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΔΙΣ, της 1ης Απριλίου, οι ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας θα γίνουν κεκλεισμένων των θυρών. Στο άκουσμα αυτής της ανακοίνωσης, κάποιοι έσπευσαν να θεωρήσουν την εν λόγω απόφαση ως ένα μικρό αλλά σημαντικό επίτευγμα.
Όμως είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως επίτευγμα της εκκλησίας ή ως παραχώρηση της κυβέρνησης, κάτι που ήδη εφαρμόζεται στις περισσότερες ορθόδοξες χώρες εδώ και καιρό;
Την ίδια στιγμή όμως, σε καμία χώρα δεν απαγορεύτηκε η τέλεση της Θείας Λειτουργίας και κάθε Ακολουθίας. Η κυβέρνηση μας, προχωρώντας σε μία τέτοια απόφαση, είχε παγκόσμια πρωτοτυπία και αποκλειστικότητα στο να μας οδηγήσει ένα βήμα πίσω, από όλες τις υπόλοιπες ορθόδοξες χώρες. Ένα βήμα που ισοδυναμούσε με χιλιάδες, γιατί απαγόρευε την τέλεση του ιερότερου Μυστηρίου της Ορθοδοξίας.
Μέτρα που αποφασίστηκαν χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς λογικά επιχειρήματα. Χωρίς ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Χωρίς απαντήσεις σε δεκάδες επιστολές και άρθρα. Ούτε από τον Πρωθυπουργό, ούτε από τον κύριο Τσιόδρα, ούτε από τον κύριο Χαρδαλιά, ούτε από κανέναν.
Φτάσαμε στο σημείο να ζητούμε ως εκκλησία, να καθιερωθεί μεμονωμένη μετακίνηση τύπου Β, για να μπεις στην εκκλησία, να ανάψεις ένα κεράκι και να προσευχηθείς!
Και δεν το δέχτηκαν ΟΥΤΕ αυτό!
Και τώρα θα πρέπει να νιώσουμε ικανοποίηση, επειδή με χίλιες δύο πιέσεις, αποφάσισαν οι κυβερνώντες να… επιτρέψουν την τέλεση των Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, με «κλειδωμένες» θύρες;
Τι ακριβώς πρέπει να θεωρήσουμε ως θετικό δηλαδή; Ότι κάναμε άλμα προόδου από το στάδιο «καθεστώτος Εμβέρ Χότζα» και προαχθήκαμε σε στάδιο γαλάζιας «Σοβιετίας»;
Είναι φανερό πως η Ιερά Σύνοδος υποκύπτει συνεχώς στις κυβερνητικές πιέσεις. Με μεγάλη λύπη παρατηρούμε πως οι κυβερνώντες καταβάλουν προσπάθειες για να φιμώσουν Αρχιερείς και Ιερείς.
Διανύουμε μια Μεγάλη Τεσσαρακοστή… κεκλεισμένων των στομάτων.
Οι κλειστές θύρες στους ιερούς ναούς, είναι ένα πολύ βαρύ και λυπηρό φαινόμενο. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα εσχατολογικό γεγονός που μας προβληματίζει βαθιά.
Όμως τα κλειστά στόματα των πνευματικών μας ταγών (ασφαλώς όχι όλων, αλλά των περισσότερων), είναι ακόμα βαρύτερο, ακόμα σοβαρότερο, ακόμα πιο ανησυχητικό, ακόμα πιο λυπηρό φαινόμενο.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό;
Ναι, υπάρχει. Είναι η εκούσια συνέχιση αυτή της «αλυσίδας» φίμωσης.
Δηλαδή το ότι η πλειοψηφία της ΔΙΣ, δείχνει να ακολουθεί το απολυταρχικό πνεύμα της κυβέρνησης, να συντάσσεται μαζί της και να προβαίνει σε μια προσπάθεια φίμωσης ολόκληρου του ιερατείου.
Σύμφωνα με σχετική απόφαση της ΔΙΣ της 1ης Απριλίου:
«Δεν επιτρέπει σε κανέναν απολύτως, Αρχιερέα, Ιερέα, Διάκονο, Μοναχό, ή άλλον εργάτη της Εκκλησίας, να προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις ή εμφανίσεις στα μέσα της Γενικής Ενημερώσεως και στο Διαδίκτυο και προτρέπει όλους να ησυχάζουν, να ασκούνται στην σιωπή και την εντονότερη προσευχή».
Mε λίγα λόγια, τι παρατηρούμε να συμβαίνει, σε αυτές τις αποφράδες ημέρες;
Την κυβέρνηση να σφραγίζει τα στόματα Αρχιερέων και τους Αρχιερείς να επιχειρούν να σφραγίσουν τα στόματα των υφισταμένων τους!
Άραγε έχουμε αντιληφθεί πως, εφαρμόζοντας τέτοιες πρακτικές, είναι σαν να πυροβολούμε τα πόδια μας;
Έχουμε αντιληφθεί πως για την επέλαση της «Νέας Εποχής», απαιτούνται και ΝΕΕΣ τακτικές αντιμετώπισης;
Έπαψε ο καιρός που οι χριστιανοί πρέπει μόνο να σιωπούν. Τώρα πρέπει και να μιλούν.
Oι καιροί έχουν αλλάξει και έχουν γίνει πιο απαιτητικοί από ποτέ. Όλα αρχίζουν να γίνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Γεωπολιτικές εξελίξεις, νομοσχέδια, απαγορεύσεις, αποφάσεις, κατευθυνόμενη προπαγάνδα, εξαπατήσεις του λαού, λοιδορίες, βλασφημίες.
Μέσα σε αυτήν τη καταιγίδα ανακατατάξεων, οι χριστιανοί πρέπει πλέον να έχουν ευελιξία. Κοινωνική ευελιξία! Ειδάλλως κινδυνεύουν να βρεθούν πίσω από τις εξελίξεις, με πολύ βαρύ τίμημα. Μία πρόγευση αυτών των συνεπειών, την λαμβάνουμε τώρα. Στις μέρες που διανύουμε.
Οι χριστιανοί πρέπει να έχουν λόγο, να εκμεταλλεύονται κάθε σοβαρό βήμα που τους δίνεται. Να ακούγονται οι φωνές τους. Να ασκούν δίκαιη κρίση:
«Μη κρίνετε κατ΄ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ΄19-24)
Η προσευχή είναι χρυσός, αλλά δεν μπορείς να μην χρησιμοποιείς και το «φραγγέλιο» του λόγου και των πράξεων, σε μια εποχή που η Εκκλησία δέχεται απροκάλυπτο πόλεμο και οι ατομικές ελευθερίες παραχωρούνται στις ορέξεις των μεγάλων λόμπι.
Το παράδειγμα μας δεν αρκεί πια. Όχι σε μια τόσο διεστραμμένη εποχή, όπου το μαύρο βαφτίζεται άσπρο και το άσπρο, μαύρο.
Οι χριστιανοί πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή επαφή ο ένας με τον άλλον. Να ασκούν ωφέλιμη κριτική και να δέχονται ωφέλιμη κριτική. Να υπάρχει ζύμωση. Να υπάρχει διαρκής επαφή του κλήρου με τον παλμό του λαού. Όχι τεχνητά χάσματα. Όχι ισοπεδωτικοί διαχωρισμοί που προσομοιάζουν στη ρητορική των εχθρών της εκκλησίας.
Όχι να γίνονται από ταγούς της εκκλησίας αναφορές και διακρίσεις, για αυτούς που κάνουν υπακοή και αυτούς που είναι «φανατικοί», «ανυπότακτοι», «χριστιανοταλιμπάν».
Αν ήταν ωφέλιμη και εποικοδομητική μια τέτοια κριτική, δεν θα χρειαζόταν καν, να την ακούμε από στόματα Μητροπολιτών. Θα μας αρκούσαν και μόνο οι τοποθετήσεις του κύριου Πολάκη. Δεν είναι ωφέλιμη όμως.
Δεν είναι καιρός για φιμώσεις και αποσιωπήσεις. Απαιτούνται γρήγορα αντανακλαστικά, εγρήγορση και σύμπνοια.
Το μεγαλύτερο μέτωπο του πνευματικού «πολέμου», έχει πλέον μεταφερθεί στο «βασίλειο» της πληροφορίας. Εκεί σβήνουν συνειδήσεις. Εκεί πεθαίνουν υψηλά φρονήματα και ιδεώδη. Εκεί χάνονται ψυχές.
Στον πόλεμο της πληροφορίας πρέπει να απαντήσεις με πληροφορίες. Να ανοίξεις το στόμα. Να γράψεις. Να σχολιάσεις. Να ομολογήσεις.
Η «κατάπαυση πυρός» σε μία τέτοια περίοδο, το μόνο που μπορεί να αποφέρει είναι περισσότερα θύματα…
https://www.sportime.gr/apopseis/i-orthodoxia-se-kathestos-keklismenon-ton-stomaton/