Πνευματικές σκέψεις του Ιωάννη Ίανολίδε. Ρουμάνου. Ομολογητή
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή. Ή εμπειρία μιας αυτοματοποιημένης κοινωνίας έχει τρομοκρατήσει τον κόσμο. Ό άνθρωπος χωρίς Θεό είναι έξω από τη φύση του, και ή κοινωνία πού δεν ακούει τους χτύπους της καρδιάς του ανθρώπου είναι ένας καταστρεπτικός μηχανισμός. Ή ίδια ή φύση και ή ζωή υποφέρουν.
Εμείς δεν είμαστε ευχαριστημένοι μ' αυτό τον κόσμο της πανωλεθρίας. Ή πρόοδος του πολιτισμού έφερε μαζί της και τη δύναμη της αυτοκαταστροφής. Υπάρχουν φραγμοί της φύσης και της ζωής, οι όποιοι δεν πρέπει να πειραχτούν, αλλά οι άνθρωποι τους υπερπήδησαν και θριαμβεύει το κακό, ενώ ή φύση εκδικείται.
Ό πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, μια αγιασμένη μορφή της Σερβικής Εκκλησίας, γράφει: «Ό ευρωπαίος τώρα είναι χαζός, πολύ χαζός διότι, ενώ δεν πιστεύει στον Θεό και στην αθανασία της ψυχής, πιστεύει στην πρόοδο και στην αξία της ζωής και εργάζεται γι' αυτήν. Τί χρειάζομαι την προκοπή Όταν πίσω της με περιμένει ό θάνατος; Τί χρειάζομαι τον κόσμο, τους γαλαξίες, τους πολιτισμούς, όταν πίσω από όλα αυτά με περιμένει ό θάνατος; Όπου υπάρχει ό θάνατος, εκεί δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή προκοπή. Έστω και να υπάρχει, είναι απλώς μια καταραμένη προκοπή στο μύλο του θανάτου», Δεν είναι δυνατό ή ανθρωπότητα να επιβιώσει στο ρυθμό του πολιτισμένου κόσμου, διότι έχουμε ήδη καταναλώσει τα εφόδια της γης, έχουμε μολύνει τη φύση, έχουμε αλλοτριώσει τον άνθρωπο και, σ' αυτές τις συνθήκες, ανήμποροι να σταματήσουμε την πορεία της δήθεν προκοπής, οδεύουμε στην καταστροφή, αν φυσικά δεν έλθει μια αστραπιαία λύση, ένα ξαφνικό τέλος, μέσω πυρηνικού πολέμου. Με τις παρούσες συνθήκες ό πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Εφ' όσον οι άνθρωποι είναι κακοί, υπάρχει σκλαβιά, αδικία, τα πάθη κυβερνούν τους ανθρώπους. Μόνο μια εσωτερική τελειοποίηση των ανθρώπων θα μπορούσε να παρεμποδίσει τον πόλεμο, αλλά σ' αυτό τον αιώνα οι άνθρωποι αποφεύγουν την εκκλησία, τον Θεό. Οι πάπες έχουν καταδικάσει τα όπλα, αλλά τώρα προσπαθούν να «ημερέψουν» τη βόμβα του νετρονίου. Οι προοπτικές είναι οδυνηρές και οι άνθρωποι είναι τόσο τυφλωμένοι και φανατικοί!
Ή κρίση του συγχρόνου πολιτισμού είναι, πρώτα απ' όλα, θρησκευτική. Οι χριστιανοί -όχι όλοι βέβαια-είναι διασπασμένοι και δεν έχουν ενότητα. Δεν έχουν ούτε τη συναίσθηση της αποστολής τους, δεν πιστεύουν πια στη Βασιλεία του Θεού. Είναι τυφλωμένοι από ιδεολογικά μπερδέματα. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι σήμερα βλέπουμε χριστιανούς με ανθρωποκεντρική, εγωιστική, ανθρωπιστική και ματεριαλιστική σκέψη.
Μάλλον, όμως, σύμφωνα με το σχέδιο της θείας Πρόνοιας, όλες οι καταστροφές θ' ανοίξουν δρόμο πού θα οδηγεί προς τον Χριστό. Ή θλίψη δεν μπορεί να αφανιστεί, αλλά όσο περισσότερο θα γυρίσουμε στην αλήθεια του Θεού, τόσο περισσότερο θα συντομευτούν τα βάσανα μας.