27 χρονων, μολις ειχε ανοιξει τα φτερα του. Δεν προλαβε να πεταξει. Σαπια κι αυτα.
Ελιωνε σε ενα κρεβατι. Ειχε τους δικους του διπλα του, αλλα ηταν πολυ μονος.Τα λογια του ογκολογου στριφογυρνουσαν στο κεφαλι του με απιστευτη ταχυτητα και ακριβεια:
‘’Δεν ξερω παιδι μου αν θα τα καταφερεις. Θα το παλεψουμε, αλλα δεν σου δινω ψευτικες ελπιδες’’. Η μανα του ηταν μεσα στο γραφειο οταν ο ογκολογος ξεστομισε τη μαυρη αληθεια. Δεν εβγαλε αχνα. Δεν εκλαψε. Δεν κοιταξε το γιο της στα ματια. Θα φαινοταν η θλιψη στα ματια της. Η απογνωση. Κι αυτο απαγορευοταν εκεινη τη στιγμη.
Τον συνοδευσε στο κρεβατι και βγηκε στην αυλη του νοσοκομειου. Εκει ποτισε καθε λουλουδι, καθε φυτο, καθε πετρα, καθε πλακακι. Τα ποτισε με τα δακρυα της. Δακρυα βουβα. Τα πιο δυνατα. Τα πιο αληθινα. Τα δακρυα της μανας.
Η θεραπεία προχωρούσε. Τα σχήματα χ/ο διέλυαν με γεωμετρική πρόοδο το σάπιο κορμί του νεαρού. Ο καρκινος νικουσε κατα κρατος. Ο νεαρος, τις μοναχικες του ωρες ειχε για συντροφια δυο ακουστικα και τις αγαπημενες του νοτες να τον συντροφευουν στο νοερο ταξιδι προς την ελευθερια.
Οι επισκεψεις του διευθυντη της κλινικης, των γιατρων και των νοσηλευτριων του εδιναν κουραγιο στα λογια. Εκεινος δεν ηταν καθόλου λιποψυχος. Ηταν γενναιος. Εσφιγγε τα δοντια καθε φορα που τον φλεβοκεντουσαν. Υπεμενε στωικα καθε μαρτυριο (χ/ο, c/t, ακτινοβολιες, παυσιπονα, παυσιπονα, παυσιπονα, ναρκωτικα, ναρκωτικα, ναρκωτικα για τον πονο που ηταν αβασταχτος πλεον).
Θα πρεπει να ηταν η 8η εβδομαδα χ/ο θαρρω οταν πηγε τρικλιζοντας απο την αδυναμια στην αλλαγη και βρηκε τις νοσηλευτριες. Τους ειπε με τρεμαμενη φωνη οτι δεν επιθυμει αλλο μαρτυριο. Ηθελε να τον αφησουν να πεθανει. Ναι, δεν αντεχε αλλο. Ανθρωπος ειναι. Ειχε ορια.
Οι νοσηλευτριες, κρατωντας με δυσκολια τα δακρυα τους, τον πηραν απο το χερι και τον ξαπλωσαν στο κρεβατι. Ηταν 3 το πρωι. Εκλεισε τα ματια…. Οταν τα ανοιξε βρεθηκε να περπαταει σε εναν κακοτραχαλο χωματοδρομο μαζι με τον πατερα του. Περπατουσαν ξυπολητοι με δυσκολια. Τους πονουσαν οι κοφτερες πετρες στα ποδια. Αφου περπατησαν για 2 ωρες περιπου, φτανουν σε ενα υψωμα οπου στην κορυφη υπηρχε ενα ξωκλησι. Ο νεαρος ειπε στον πατερα του να πανε να αναψουν ενα κερι.
Εκεινος αποκριθηκε πως δεν μπορουσε να ανεβει. Το παλικαρι πηγε μονο του.
Φτανοντας στο ξωκλησι, εκανε το σταυρο του και μπηκε μεσα. Τα ποδια του ηταν σχεδον ματωμενα και πονουσαν οικτρα. Πήρε 4 κερια (ενα για καθε μελος της οικογενειας του) και πλησιασε να τα αναψει. Οταν τα αναψε διεκρινε στο βαθος, εκει που καθονται οι δεσποταδες, μια φιγουρα. Πλησιασε λιγο και κοιταξε καλυτερα.
Ήταν ο Χριστος! Φορούσε έναν εκτυφλωτικό λευκό μανδύα και καθόταν με σκυμμένο κεφαλι. Ο νεαρος εμεινε στηλη αλατος. Οταν συμμαζεψε τις σκεψεις του, εσκυψε το κεφαλι του και ψελλισε:
- Κύριε, ειμαι ενα βασανισμενο παιδι. Θελεις να με ευλογησεις;
Ο Χριστος εγνεψε στο παλικαρι να πλησιασει. Τον σκεπασε με τον μανδυα Του. Το παλικαρι εκλεισε τα ματια απο δεος….
Όταν άνοιξε τα μάτια ήταν στο κρεβάτι του. Λουσμένος στον ιδρώτα και την αγωνία.
Υστερα απο δυο ημερες μπηκε στο θαλαμο ο διευθυντης της κλινικης με τους γιατρους και τις νοσηλευτριες. Μερικες εκλαιγαν. Αλλες παλι, οχι.
''Εδω εχουμε μια αισια εκβαση'' ειπε με τη βραχνη φωνη του.
Το παλικαρι ακουσε αλλα εμεινε αταραχο.
Ηξερε πριν απο τον διευθυντη οτι δεν θα πεθανει.
Οχι απο καρκινο.Οχι εκεινη τη χρονια.
Το παλικαρι αυτο σημερα ζει αναμεσα μας.Εγω το γνωρισα αυτο το παλικαρι.
Γνωριζω οτι ολο αυτο που διαβασατε ειναι αληθινο.
Και ειναι το ζωντανο παραδειγμα πως ο καρκινος μερικές φορές νικιέται.
Και αυτο ειναι πολυ καλο νεο για μια ημερα σαν τη σημερινη.
του γιατρού Λάμπρου Λιάπη
https://proskynitis.blogspot.com/2020/02/blog-post_61.html