Πάντα όταν πήγαινα στον Γέροντα Παΐσιο είχε κόσμο και δυσκολευόμουν να του μιλήσω με άνεση.
Την τελευταία φορά, πηγαίνοντας ως διάκος, νομίζω το 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβεί το ίδιο και προσευχήθηκα σχετικά. Όταν έφθασα στην «Παναγούδα», έκπληκτος είδα ότι δεν υπήρχε κανείς. Και επί πλέον ο Γέροντας μου αφιέρωσε πολύ χρόνο, συμβουλεύοντάς με για το κάθε τι.
Και ενώ από μέσα μου δοξολογούσα τον Θεό και ευχαριστούσα τον Γέροντα, επειδή περνούσε πολύ η ώρα και ο Γέροντας συνέχιζε να με νουθετεί και εγώ έπρεπε οπωσδήποτε εκείνη την μέρα να βγω από το Όρος, άρχισα να ανησυχώ, μήπως δεν προλάβω το λεωφορείο.
Αλλά τον λογισμό μου αυτό, όχι μόνο να τον πω δεν τολμούσα, αλλά και μόνο που τον σκεφτόμουν το θεωρούσα ασέβεια.
Ο Γέροντας τον έπιασε και διακόπτοντας για λίγο, μου λέει:
– Μην στενοχωριέσαι. Δεν το χάνεις το λεωφορείο.
Και συνέχισε τις συμβουλές. Έκπληκτος, έδιωξα την ανησυχία. Αλλά αφού πέρασε πάλι λίγη ώρα, ξανασκέφθηκα: «Μόνο με τρέξιμο θα προλάβω».
Ο Γέροντας πάλι διέκοψε:
– Όχι μόνο θα προλάβεις, αλλά και θα περιμένεις δύο ώρες.
Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Μόνο που πάλι συνειδητοποίησα ότι έβλεπε τις σκέψεις μου και συνέχισα να προσέχω στις νουθεσίες του. Ύστερα από αρκετή ώρα, σκέφθηκα: «Τώρα θα φεύγει το λεωφορείο. Αναγκαστικά θα βγω αύριο».
Και ο Γέροντας:
– Καλά, καλά, άντε πήγαινε. Πάντως να ξέρεις θα περιμένεις δύο ώρες.
Στις Καρυές είδα κόσμο και το λεωφορείο εκεί. Ρώτησα και μου είπαν ότι ξεκίνησε κανονικά, αλλά όταν έφθασε στην Αθωνιάδα το γύρισαν πίσω, για να πάρει μέσα και αντιπροσώπους από την Ιερά Κοινότητα. Η σύναξη όμως καθυστέρησε αρκετά.
Πράγματι, περίμενα δύο ώρες μέχρι να ξεκινήσουμε.
πηγή