Ἐμεῖς προσδοκοῦμε τὸ αὐθεντικὸ ρωμέικο ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ γεννηθεῖ μέσα ἀπὸ τὰ ἀποκαΐδια
N. Δαπέργολας
Γιατί ἄραγε τόση ἔκπληξη γιὰ τὸ λογότυπο τῆς ἐπιτροπῆς τοῦ δῆθεν ἑορτασμοῦ γιὰ τὰ 200 χρόνια δῆθεν ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ βίου; Δὲν ἦταν δηλαδὴ ἀπολύτως ἀντάξιο ὅσων τὴν ἵδρυσαν, ὅσων ἤδη τὴν ἀποτελοῦν καὶ ὅσων ἀκόμη ἀναμένεται νὰ τὴν πλαισιώσουν; Καὶ ὅλα ὅσα βλέπουμε νὰ ἑτοιμάζονται, δὲν εἶναι ἀπολύτως ἀναμενόμενα καὶ ἀντάξια ὅσων ζήσαμε στὸ πετσί μας ὡς λαὸς μετὰ ἀπὸ 200 χρόνια συστηματικοῦ ἐκμαυλισμοῦ, κοτζαμπάσικου παρασιτισμοῦ, ξένης ὑποτέλειας, ἀφελληνισμένου καὶ ἀντίχριστου ἐκφυλισμοῦ, μεθοδικῆς ἀποδόμησης, ὀργανωμένης μαζικῆς ἐξηλιθίωσης, χυδαίας καὶ συμπλεγματικῆς εὐρωλαγνείας;
Ποιὸς περίμενε ἔστω ψήγματα ὑγείας μέσα στὸ καρκίνωμα, ἀχτίδες φωτὸς μέσα στὸ πηχτὸ σκοτάδι τῆς παρακμῆς, ἐθνικὴ ἀνάταση μέσα στὸν δύσοσμο ἀντεθνικὸ βοῦρκο; Ποιὸς περίμενε πραγματικὰ σημεῖα ζωῆς ἀπὸ τὰ βαμπίρ, τὰ ζόμπι καὶ τοὺς ταριχευμένους ποὺ ὑποδύονται τοὺς πολιτικοὺς κι ἐκκλησιαστικούς μας ταγούς, τὶς οἰκονομικὲς ἐλίτ, τὴν ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα, τὴ διανόηση καὶ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου;
Ὄχι, οὔτε τὰ περιμέναμε, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὰ θέλουμε ἀπὸ αὐτούς. Γιατί εἶναι ἀπολύτως ἀνίκανοι νὰ παραγάγουν ὁτιδήποτε τὸ γνήσιο κι αὐθεντικὸ - καὶ ἀκόμη κι ἂν στοιχειωδῶς τὸ ἐπιχειροῦσαν, δὲν θὰ ἦταν παρὰ τρισάθλιο ψέμα καὶ ξεδιάντροπη ὑποκρισία. Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν «τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς». Ἂς τοὺς ἀφήσουμε νὰ «ἑορτάσουν» τοὺς δύο αἰῶνες τοῦ ξεπουλήματος καὶ τῆς ντροπῆς. Εἶναι οἱ αὐθεντικοὶ καὶ ἰδανικοὶ ἐπίγονοι τοῦ ἐλεεινοῦ ψευτορωμαίικου. Αὐτοῦ ποὺ πρόδωσε τὴ μεγάλη μας Ἐπανάσταση καὶ τὴν ἄφησε κολοβωμένη καὶ λειψή. Αὐτοῦ ποὺ δολοφόνησε τὸν.... μέγα Κυβερνήτη, ποὺ φυλάκισε τὸν Κολοκοτρώνη, ποὺ ἄφησε τὸν Νικηταρὰ νὰ πεθάνει τυφλὸς ζητιάνος. Αὐτοῦ ποὺ πρόδωσε τὴν πίστη τῶν πατέρων μας καὶ βρώμισε τὰ μυαλὰ καὶ τὶς ψυχὲς ὁλόκληρων γενεῶν μὲ τὴ δυσωδία τῆς ἀθεΐας, τὰ λύματα τῆς πλάνης, τὴ μπόχα τῶν στοῶν. Αὐτοῦ ποὺ κερδοσκόπησε καὶ πλούτισε πάνω στὸ αἷμα τῆς πατρίδας. Αὐτοῦ ποὺ συνεργάστηκε δωσιλογικὰ μὲ Μπαβαρέζους, Ἀγγλογάλλους, Ἀμερικανούς, Γερμανοὺς (τοῦ Γ΄ καὶ Δ΄ Ράιχ) καὶ κάθε λογὴς ἀκόμη ξένους κατακτητὲς καὶ ἐπιβήτορες. Αὐτοῦ ποὺ ὁ μέγας Μακρυγιάννης εἶχε ἀποκηρύξει, λέγοντας ἐκεῖνο τὸ ἀνατριχιαστικὸ πὼς «καλύτερα νὰ μᾶς ἄφηνε ἄλλους τόσους χρόνους ὁ Θεὸς στοὺς Τούρκους». Αὐτοῦ ποὺ πούλησε τὴ Μικρασία, τὴ Θράκη καὶ τὴ Ἤπειρο, ποὺ πρόδωσε τὴν Κύπρο, ποὺ ἐκχωρεῖ καὶ σήμερα προδοτικὰ τὴ Μακεδονία καὶ τὸ Αἰγαῖο, ποὺ ὁλοκληρώνει τὴν προδοσία μὲ τὴν πλημμυρίδα τοῦ στημένου λαθροεποικισμοῦ. Αὐτοῦ ποὺ μισεῖ κι ἀποστρέφεται μὲ δαιμονικὴ μανία ὁτιδήποτε αὐθεντικὰ ὀρθόδοξο, ὁτιδήποτε γνήσια ἑλληνικό. Αὐτοῦ ποὺ ἔχει ὁρκισμένα ταχθεῖ ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις στὴν ἀποδόμηση, τὴν ἀλλοίωση, τὴν ἀποσάθρωση.
Ἀφῆστε τὸ λοιπὸν τὸ ψευτορωμαίικο νὰ ἑορτάσει τὴν ἀθλιότητά του μὲ σαμπάνιες, χαβιάρια καὶ ἀκριβὰ ποῦρα, ἀφῆστε τὸ νὰ τιμήσει τὸν ζόφο του, νὰ πανηγυρίσει ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις τὴν ἴδια τὴ ντροπή του. Εἶναι ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος του αὐτός, τὸ κακόηχο κύκνειο ἄσμα του.
Ἐμεῖς προσδοκοῦμε ἀνάστασιν.
Ἐμεῖς προσδοκοῦμε τὸ αὐθεντικὸ ρωμέικο ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ γεννηθεῖ μέσα ἀπὸ τὰ ἀποκαΐδια. Θὰ εἶναι βέβαια δύσκολος καὶ ἐπώδυνος ὁ τοκετός, ἀλλὰ δὲν γίνεται διαφορετικὰ ἐκεῖ ποὺ φτάσαμε. Ἐμεῖς τότε εἶναι ποὺ θὰ ἑορτάσουμε πραγματικά…
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr