Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Ένας Κρητικός, ο άγιος Ιωσήφ, που η μνήμη του εορτάζεται στις 22 Ιανουαρίου, ψέλλιζε συνεχώς προς το Θεό, να τον ελεήσει.
Αυτή η ικεσία, αυτή η παράκληση η γεμάτη συντριβή έβγαινε από την καρδιά του και έγινε το λάβαρο της γνήσιας πνευματικότητάς του.
Έτσι ο Θεός επέτρεψε όχι μόνο να τον υπηρετήσει ως ιερέας, αφού πρώτα μοίρασε την περιουσία των πλούσιων γονέων του στους φτωχούς.
Αλλά και το σκήνωμά του, που κατά την ανακομιδή, εδώ και 500 και πλέον χρόνια βρέθηκε ακέραιο και ευωδιαστό, να θεραπεύει ασθενείς, κυρίως τυφλούς και δαιμονισμένους.
Το λείψανό του δεν σώζεται στη Μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Ηρακλείου, όπου διδάχθηκε τον λόγο του Θεού, μόνασε και τάφηκε το 1511, αλλά στον ενοριακό ναό του Παντοκράτορος Γαϊτανίου Ζακύνθου.
Πώς βρέθηκε τόσο μακριά από την Κρήτη, γέννημα και θρέμμα της οποίας ήταν ο άγιος; Ένας ευλαβής ιερέας, που πίστευε στην αγιότητα του Ιωσήφ, ο αείμνηστος π. Αντώνιος Αρμάκης, πήρε την πρωτοβουλία, όταν το 1669 οι Τούρκοι κατέλαβαν το Ηράκλειο να μεταφέρει το λείψανο του αγίου, προκειμένου να μη βεβηλωθεί και να διασωθεί, στη Ζάκυνθο.
Έφτασε εκεί, με πολύ προφύλαξη, στις 29 Αυγούστου του 1669 και κατέθεσε το λείψανο στη Μονή του αγίου Ιωάννου του Μαντινειού στα Ξηροβούνια, απ' όπου μετά από 246 χρόνια, το 1915, μεταφέρθηκε στο ναό του Παντοκράτορος Γαϊτανίου Ζακύνθου.
Εκεί σπεύδουν πολλοί πιστοί και λαμβάνουν άμεσα από τον αγωνιστή της αρετής λύση στα προβλήματά τους.
Έφτασε ο άγιος Ιωσήφ σ' αυτή την υψηλή πνευματικότητα, γιατί, σε αντίθεση με εμάς, αξιολογούσε όχι μὀνο τις πράξεις του, αλλά και τις ενδόμυχες σκέψεις και τις σκοπιμότητες των πράξεών του.
Γι' αυτό πολλές φορές συνειδητά αγωνιούσε για τη σωτηρία του και έκανε λόγο για την ανθρώπινη ανεπάρκεια. Οι σημερινοί άνθρωποι παγιδευόμαστε πολλές φορές σ' εάν καταστροφικό αυτοθαυμασμό και δεν βλέπουμε την αδυναμία μας.
Έχοντας την εντύπωση ότι η εξωτερική τήρηση των εντολών του Θεού είναι αρκετή για να μας καταξιώσει, δημιουργούνται μέσα μας αισθήματα αυτάρκειας, αυτοδικαίωσης, υπεροχής και κατάκρισης των άλλων, που μας απομακρύνουν από το Θεό.
Έτσι δεν νιώθουμε ποτέ την ανάγκη να φωνάξουμε απεγνωσμένο στο θεό για τη λύτρωσή μας και παραμένουμε αλύτρωτοι και δυστυχισμένοι.
Η θέληση να κάνουμε το καλό υπάρχει, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να το πράξουμε, γιατί πολλές φορές να κάνουμε το κακό, που δεν θέλουμε!
Ο βίος του αγίου Ιωσήφ μας διδάσκει να μην έχουμε αίσθημα αυτοϊκανοποίησης, επιμένοντας σε μια επιφανειακή πίστη, αλλά να στηριζόμαστε στην ουσία και όχι στον τύπο.
https://www.romfea.gr/diafora/34771-o-kritikos-agios-pou-to-leipsano-tou-therapeuei-astamatita