σχόλιο Γ.Θ : Τέτοια κείμενα πλέκουν το σάβανο της αμερικανικής αυτοκρατορίας του κακού
[Συγγραφέας, Ιστορικός, δημοσιογράφος με πείρα τριών δεκαετιών σε επιτελικές θέσεις του πρακτορείου Γιουνάϊτετ Πρες και των Ουάσιγκτον Τάϊμς, και ανταποκριτού σε 70 χώρες και 24 πολέμους, ο συντάκτης του άρθρου είχε προαναγγείλει την πτώση του κομμουνισμού και την διάλυση της Σοβιετικής ΄Ενωσης, την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την κρίση της Γουώλ Στρητ του 2008,την στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Κίνας και την
τιμωρητική ρωσική αντεπίθεση στη Γεωργία.
Το πιο συζητημένο βιβλίο του είναι «Κύκλοι της αλλαγής: Οι Τρείς Μεγάλοι Κύκλοι της Αμερικανικής Ιστορίας και η Ερχόμενη Κρίση που θα Οδηγήσει στον Τέταρτο».]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Tο γιγάντιο πρόγραμμα της επαναποικιοποίησης του κόσμου άρχισε με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρέιγκαν, με την πρόθυμη υποστήριξη της Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ το 1981 και στα επόμενο 20 χρόνια φάνηκε να σαρώνει τα πάντα μπροστά του.
Αλλά τώρα βλέπουμε ότι η συγκρότηση της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης και οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στην Νέα Υόρκη σημάδεψαν το γύρισμα της παλίρροιας.
Από τότε ένα υπέρ-φιλόδοξο πρόγραμμα καταστροφής και ανοικοδόμησης σειράς εθνών που ξεκίνησε από την Ουάσιγκτον και υιοθετήθηκε πρόθυμα από τους κύριους δυτικούς συμμάχους της έχει καταρρεύσει θεαματικά.
Σαν αναβίωση από τους Μύθους του Αισώπου, η σφύρα της αμερικανικής αφηνιασμένης εξουσίας, παρακινούμενης από νέο-συντηρητικούς και νέο-φιλελεύθερους μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, εξάντλησε τους Δυτικούς χειριστές του όπλου , αντί τους στόχους τους.
Η αλόγιστη προσφυγή στην αδιάκριτη στρατιωτική βία στις αμερικανοκίνητες εισβολές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, όσο και οι επακόλουθες εκστρατείες για την ανατροπή των καθεστώτων της Συρίας και της Λιβύης δημιούργησαν απροσδόκητες συνέπειες, ανάλογες με του Νεύτωνα τον Τρίτο Νόμο της Κίνησης: Κάθε δράση συνεπάγεται μιαν Ίση και Αντίθετη Αντίδραση.
Παρά ταύτα, η αμερικανική και Δυτική εμπιστοσύνη στο θρίαμβο της ιδεολογίας του φιλελευθερισμού, του ελεύθερου εμπορίου και των δημοκρατικών αρχών παρέμεινε ανεπηρέαστη από τα σωφρονιστικά μαθήματα της ανυπότακτης διεθνούς πραγματικότητας. Το μεγάλο ξύπνημα της Δυτικής Ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής αποφασιστικότητας που σάλπισε ο Ρέιγκαν και εγκολπώθηκαν οι πιστοί λογχοφόροι του, Θάτσερ και διάδοχοί της πρωθυπουργοί της Βρετανίας, συνεχίστηκε αμείωτο. Μέχρι το 2016.
Δυο γεγονότα που σημαδεύουν εποχή συνέβησαν εκείνο τον χρόνο:
Ο Βρετανικός λαός, προς μεγάλην έκπληξη σχεδόν όλων των ηγετών του, των ειδημόνων και των αυτόκλητων Πλατωνικών οδηγών και των «γνωστικών», ψήφισε Brexit. Επέλεξε, με μικρή αλλά αποφασιστική πλειοψηφία 52-48 να εγκαταλείψει την 28μελή Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Οι ρωγμές και το χάος που τέθηκαν σε κίνηση με αυτό το μοιραίο αποτέλεσμα μόλις έχουν αρχίσει την διαβρωτική δράση τους μέσα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ευρώπης.
Δεύτερο, ακόμη εκπληκτικότερο, ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ, προκαλώντας την ξέφρενη λύσσα του «Βαθιού Κράτους», το οποίο συνεχίζει ακούραστο τις αμείλικτες και μανιώδεις προσπάθειές του να τον ανατρέψει.
Ωστόσο τα κίνητρα των εικοσάδων εκατομμυρίων Αμερικανών που ψήφισαν τον Τραμπ ήταν ξεκάθαρα: Επέλεξαν τον Αμερικανικό Εθνικισμό αντί της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν αηδιασμένοι από τα έκδηλα αποτελέσματα των χρόνων της μεταπολεμικής αμερικανικής παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που τόσο υπεροπτικά και ανέμελα άφησε την αμερικανική βιομηχανία και κοινωνία να φθίνει, για το υποτιθέμενο υπέρτερο αγαθό της Παγκόσμιας Ηγεσίας.
Μιάμιση δεκαετία ατέλειωτων, άκαρπων, υπέρ-δαπανηρών πολέμων στον κόσμο, που άρχισε με τον μάταιο και ανόητο Τζωρτζ Μπους και συνεχίστηκε με τον υπάκουο και επιπόλαιο Μπάρακ Ομπάμα, προώθησε αυτήν την διαδικασία της κόπωσης και της απόρριψης.
Δυο χρόνια μετά την εκλογή του Τραμπ και της ψήφου του βρετανικού λαού για το Brexit, η μεγάλη φόρα της Δύσης, μετά την πτώση της Σοβιετικής ΄Ενωσης έχει έκδηλα ανακοπεί. Τώρα οι ΗΠΑ είναι εξαντλημένες και το ΝΑΤΟ είναι ένα κέλυφος άδειο –μια χάρτινη Τίγρη, αν προτιμάτε. Γιατί συμβαίνει αυτό και μπορεί άραγε να αναστραφεί;
Το ελεύθερο εμπόριο δεν ήταν ποτέ η παγκόσμια πανάκεια όπως καταγέλαστα υποστηριζόταν πως είναι 240 χρόνια από τότε που ο ΄Ανταμ Σμιθ δημοσίευσε τον Πλούτο Των Εθνών. Αντίθετα, τα ψυχρά αμείλικτα γεγονότα της οικονομικής ιστορίας δείχνουν καθαρά πως οι προστατευτικοί δασμοί για την εξασφάλιση της τοπικής βιομηχανίας και επωφελών θετικών ισοζυγίων πληρωμών χάρις στις εξαγωγές είναι ο σωστός δρόμος για την οικονομική ανάπτυξη και για σταθερή εθνική ισχύ και πλούτο.
Η ιδέα ότι η Δημοκρατία – τουλάχιστον υπό την στενή, εξαιρετικά στοιχημένη, χειραγωγούμενη και ασυνεπή μορφή που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ- είναι κάποιο είδος γενικής εγγύησης για ευτυχία, εθνική σταθερότητα και ανάπτυξη έχει επίσης κατ’ επανάληψη διαψευστεί.
Αντίθετα Δυτικά δημοκρατικά κράτη έπεσαν στον ίδιο διανοητικό λάκκο που παγίδευσε και τελικά κατέστρεψε την Σοβιετική ΄Ενωση. Εξαπέλυσαν μια παγκόσμια ιδεολογική σταυροφορία και πέταγαν πλούτο και αγαθά μέσα σ’ αυτόν, παραμελώντας την ευημερία και την πρόοδο των δικών τους εθνικών οικονομιών και πληθυσμών.
Και μακριά από του να φέρνουν την αιώνια και παγκόσμια ειρήνη – το δελεαστικό ιερό δισκοπότηρο κάθε επικίνδυνου χαζού ιδεαλιστή, από τον Ζαν-Ζακ Ρουσώ και τον Ιμάνουελ Καντ- αυτές οι πολιτικές έφεραν μόνον αποτυχία, πικρία και αυξανόμενους αριθμούς νεκρών στρατιωτικών στις χώρες που τις εφάρμοζαν.
Εφέτος, νέες πέφτουν σφυριές, σε συνέχεια της παράδοσης Ρέιγκαν-Θάτσερ για αναγέννηση μιας άγγλο-αμερικανικής ηγεσίας και κυριαρχίας στον πλανήτη.
Οι ίδιοι οι Βρετανοί εξόφθαλμα απέτυχαν να ανακαλύψουν κάποιες ασφαλείς ή ακόμη και πιθανές οικονομικές προοπτικές για το μέλλον τους στον κόσμο όταν αποχωρήσουν από την Ε.Ε. Το Ιράκ, η Συρία, το Αφγανιστάν και η Λιβύη παραμένουν ερειπωμένες κοινωνίες, τσακισμένες από τους συνεχείς βομβαρδισμούς που τους επιδαψίλευσε η Δυτική ευσπλαχνία και ο ιερός σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην δημοκρατία.
Τώρα η Ινδία και το Πακιστάν –δυο αγγλόφωνες δημοκρατίες και μέλη της κάποτε με βρετανική ηγεσία Κοινοπολιτείας των Εθνών, ακόμη τόσο προσφιλούς στην ηλικιωμένη καρδία της Βασίλισσα Ελισάβετ της Β΄- επέλεξαν να θάψουν τον υπαρξιακό ανταγωνισμό τους και να ενταχτούν μαζί στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης –επιβεβαιώνοντας ότι αυτή είναι η πρώτη και κατά πολύ ισχυρότερη συμμαχία ασφάλειας στον πλανήτη.
Αυτές οι εξελίξεις, για να προσφύγουμε σε μια εύγλωττη φράση του Αμερικανού Προέδρου Τόμας Τζέφερσον πριν δύο αιώνες, είναι πολύ σοβαρές προειδοποιήσεις. Είναι μπάλες φωτιάς μέσα στην νύχτα. Προειδοποιούν την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο ότι η εύκολα αισιόδοξη ορμή «πάντα μπροστά και επάνω» για την αναμόρφωση όλης της ανθρωπότητας στα δικά τους χαρακτηριστικά πρέπει να εγκαταλειφτεί.
Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία είναι πια έστω και κατά προσέγγιση κοινωνικά ενωμένες όπως άλλοτε. Και οι δυο έχουν ανάγκη να στραφούν προς τα έσω για να λύσουν τα δικά τους προβλήματα και να εγκαταλείψουν την φαντασιακή επιδίωξη να αποκαταστήσουν την παγκόσμια κυριαρχία που ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ ξεκίνησαν πριν περίπου 40 χρόνια.
Και καλύτερα να κινηθούν γρήγορα. Του Τζέφερσον η πύρινη μπάλα απειλεί και ο χρόνος της κλεψύδρας τελειώνει.