Οι ΗΠΑ έχουν αγνοήσει επανειλημμένα το Διεθνές Δίκαιο και παρά τις διαμαρτυρίες εξακολουθούν να το αγνοούν όταν το εθνικό τους συμφέρον το απαιτεί. Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες, σε μικρότερη κλίμακα, όταν μπορούν.
Ισχύει απολύτως ο Θουκυδίδης. Σφάζουμε όταν μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα, όπως οι Αθηναίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Μήλου με μοναδικό επιχείρημα ότι μπορούσαν να το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι όταν μπορούν. Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έγινε τον περασμένο αιώνα, όπως και των Ελλήνων, πολύ πριν γεννηθεί ο Ερντογάν.
Ωστόσο οι "Ελληνάρες" ας βάλουν φρένο, τέτοιες ακρότητες δεν χαρακτηρίζουν ειδικά τους Τούρκους, αν και ομολογουμένως αυτοί έχουν διαπρέψει. Τέτοια έχουν γίνει από όλους, όσους μπορούσαν, από αρχαιοτάτων χρόνων, μόλις είπαμε το παράδειγμα των δημοκρατικότατων κατά τα άλλα Αθηναίων με τους Μήλιους. Τα λεγόμενα "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" εφευρέθηκαν από τους νικητές για να καθίζουν στο σκαμνί τους ηττημένους. Οι αποικιοκράτες, Άγγλοι και Γάλλοι, πολιτισμένοι κατά τα άλλα, κάτι ξέρουν από σφαγές.
Αυτά, με αφορμή τον Θάνο Ντόκο, αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, που υποστήριξε σε άρθρο του --με προφανώς κυβερνητική ανοχή αν όχι υπόδειξη-- ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία. Ξεσηκώθηκε κουρνιαχτός και ειλικρινά δύσκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια όπου με τον Σημίτη εγκαινιάστηκε η πολιτική του ενδοτισμού και όπου, παρά τις φιλότιμες (ή μάλλον τις αφιλότιμες) προσπάθειες πολλών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, το πράγμα σκαλώνει.
Για να είμαστε δίκαιοι, πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου αποπειράθηκε στο Νταβός να τα βρει με τον τότε Τούρκο ηγέτη Τουργκούτ Οζάλ, αλλά ξεσηκώθηκε ο κόσμος και αναγκάστηκε να κάνει αυτοκριτική από το βήμα της Βουλής. Μετά --το έχω ξαναγράψει-- ο Κώστας Μητσοτάκης συζήτησε στο Παρίσι με τον Μεσούτ Γιλμάζ τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, αλλά όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός του έδειξε, με χάρτες, τι ζητάει η Τουρκία, ο Μητσοτάκης τραβήχτηκε, λέγοντας ότι αυτά που ζητούσαν δεν μπορεί να τα κάνει. Κι αυτό, παρότι ήταν ο ανοιχτός σε συνδιαλλαγή με την Τουρκία. Έχει αλλάξει κάτι από τότε; Ναι, έχει αλλάξει. Οι τουρκικές απαιτήσεις δεν συνάντησαν αντίσταση από την Ελλάδα, βρήκαν ανοιχτό πεδίο, αυξήθηκαν, έγιναν πιο απαιτητές, επειδή η Τουρκία απόκτησε μεγαλύτερη ισχύ. Το αν θα γυρίσει εναντίον της η σημερινή της στάση είναι άλλο θέμα.
Έκτοτε δεν έχουν σταματήσει οι προσπάθειες συνδιαλλαγής –ενδοτισμού- από την ελληνική πλευρά, όλες μάταιες για τον ίδιο το λόγο: Η Τουρκία τα θέλει όλα και ακόμα περισσότερα. Στο Αιγαίο, στη Θράκη, στα νησιά, παντού. Στην πραγματικότητα η πολιτική της είναι η ανασύσταση του Οθωμανικού Μεγαλείου, όπου όλοι, έλεγε ο πρώην ΥΠΕΞ Νταβούτογλου, ζούσαν αδελφωμένοι, ειρηνικά. Στόμωσε όμως η δουλειά στη Συρία και τα όνειρα μπήκαν στην άκρη. Μόνο ανόητοι νομίζουν ότι ξεχάστηκαν. Ωστόσο κι αν ακόμα οι Τούρκοι δεν ζητούσαν τα πάντα πάλι θα ήταν αδιέξοδο. Δεν υπάρχουν «μικρές» ή «μεγάλες» απαιτήσεις όταν ζητούμενο είναι η παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων ή εδάφους.
Και δεν έχει σημασία αν η Τουρκία δημιουργεί ευνοϊκή Κοινή Γνώμη, διεθνώς. Αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα. Έτσι κι αλλιώς είμαστε μόνοι. Αν ξένες κυβερνήσεις κάνουν ότι πιστεύουν ότι μέρος του Ελληνικού Αιγαίου ανήκει στην Τουρκία δεν θα είναι από άγνοια, αλλά από συμφέρον και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με λόγια.
Ο κ. Ντόκος έρχεται, λοιπόν, τελευταίος στη σειρά της ίδιας πολιτικής. Και έρχεται μετά τις Πρέσπες του Τσίπρα. Δείχνοντας ότι όσοι υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική της χώρας βιάζονται να κλείσουν εκκρεμότητες.
Η βιασύνη υπαγορεύεται, λογικά, από τα ίδια κέντρα που δυσαρεστήθηκαν με τον Μακρόν επειδή απόρριψε την ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στην ΕΕ. Με λόγια απλά ΗΠΑ και Γερμανία θέλουν να κλείσουν όλες τις χαραμάδες για να θωρακιστεί η ενότητα του ΝΑΤΟ ενόψει σκληρών αναμετρήσεων, πιθανώς αιματηρών, με τη Ρωσία. Αρμαγεδδών.
Το ζήτημα είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα: Ο κ. Ντόκος και ο κάθε όμοιός του που υποστηρίζει τέτοιες απόψεις, επαναλαμβανόμενες, δεν έχει νόημα να αντιμετωπιστεί με λογικά, νομικά, πολιτικά ή οικονομικά επιχειρήματα και άλλες νηφάλιες αντιδράσεις. Διότι τα πράγματα είναι απλούστατα και το ξέρουν αλλά έχουν κάνει τις επιλογές τους, όπως τις είχε κάνει ο Νενέκος κατά την Επανάσταση του 1821: Όλα όσα ζητάει η Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και είναι κατοχυρωμένα με Διεθνείς Συνθήκες.
Η Τουρκία μόνο με πόλεμο μπορεί να τα αποκτήσει. Και επειδή ο πόλεμος βάζει πολύπλοκα προβλήματα, όποια κατάληξη και να έχει, οι ενδιαφερόμενοι ξένοι επικυρίαρχοι προκρίνουν να παραδώσουμε τη χώρα. Τελεία. Μια ελληνοτουρκική σύγκρουση, όμως, πλήττει καίρια τα συμφέροντά τους, καταστρέφει αυτό που θέλουν να σώσουν, την ενότητα της Δύσης, και ματαιώνει τη χρονικά προσδιορισμένη –πιστεύω- τελική όξυνση Δύσης-Ρωσίας.
Η πίεση του Ερντογάν ίσως αυξηθεί αλλά επίθεση εναντίον μας είναι εξαιρετικά απίθανη επειδή χαλάει τη σούπα. Εκτός αν μια ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι η αφορμή για την ευρύτερη αναμέτρηση με την Ρωσία και αναδιάταξη της ευρύτερης περιοχής. Πράγμα όχι απίθανο, πάντα χρειάζεται μια αφορμή.
Το ζουμί είναι ότι είτε υποχωρήσουμε είτε όχι θα μας ανακατέψουν και δεν εξαρτάται από εμάς η όποια εξέλιξη.