..." Ήταν τραχιά η ζωή στον άγιο Σάββα.
Κι όμως όλα αυτά τα παλληκάρια, οι μεσήλικες, οι γέροντες την σήκωναν αγόγγυστα, σιωπηλά, υπομονετικά για τον Χριστό, για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Μάρτυρες αναίμακτοι!
Όταν τελείωσε η παρέλαση των μοναχών μπροστά από τον πατέρα Ιωάννη, προχώρησε ο μακάριος με βήματα ήσυχα και σταθερά. Στάθηκε μπροστά στην Τριχερούσα του. Την κοίταξε στα σοβαρά μάτια της. Είδε στους φωτεινούς καθρέπτες της τους μακαριστούς γονείς του, τον αγαπημένο του Επίσκοπο Κοσμά, τον σεβαστό δάσκαλο Κοσμά.
Όλοι οι συγγενείς του και η δική του ζωή ακουμπούσαν σ' αυτή την εικόνα.
Την ασπάστηκε και ένιωσε ότι την αποχαιρέτησε για πάντα. Τον έπιασε μιά ζάλη. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του. Συγκράτησε ο διακονητής το καταπονημένο σώμα του Ιωάννη, που έχασε την ισορροπία του και τραμπαλίστηκε. Έπειτα στάθηκε εκεί κοντά στην Παναγία του, να παρακολουθήσει την αγρυπνία.
Οι μοναχοί έψαλλαν αρμονικά θεσπέσιους ύμνους στην αγία Βαρβάρα. Πού αλλού θα ήταν, παρά στο ναό, που έψαλλαν αγγελικά τα τροπάριά της οι μοναχοί; Πού αλλού θα ήταν παρά εκεί, που ήταν ο πρώτος και καλύτερος υμνητής των άθλων της, Ιωάννης ο Δαμασκηνός;
Το ζήτησε από τον Θεό και το πήρε η Αγία Βαρβάρα.
"Όπου θα γιορτάζουν τη μνήμη μου, να είμαι εκεί ".
Ήταν εκεί η αγία Βαρβάρα.
Παράστεκε στον γηραιό Ιωάννη, που την κοσμούσε με τους χρυσούς ύμνους του μοναδικά. Ο Ιωάννης έβλεπε τη Βαρβάρα με τα "μάτια "του Θεού καθ'όλη τη διάρκεια της αγρυπνίας.
Έπειτα άκουσε προσεκτικά τις ευχές, που έγραψε ο ίδιος και απάγγειλε ο μοναχός αργά-αργά πριν την Θεία Μετάληψη.
"Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών..."
"Προ των θυρών του ναού σου παρέστηκα και των δεινών λογισμών ουκ αφίσταμαι.."
Πλησίασε με κατάνυξη και συγκίνηση, να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, για τελευταία φορά. Έπειτα πήρε την ευχή του ηγουμένου και αποσύρθηκε ξανά στο σπήλαιο μόνος
Δεν ήταν όμως μόνος. Τον συνόδεψε η μεγαλομάρτυς Βαρβάρα. Μόλις έφθασαν στο κελλί, του είπε με τρυφερότητα η Αγία Βαρβάρα.
-Έλα μαζί μου τώρα.
-Θα ρθώ. Της απάντησε με χαρά ο Ιωάννης.
Γέμισε το σκοτεινό σπήλαιο φως. Ήρθαν όλοι εκεί, ο Αναστημένος Χριστός, η Παναγία Μητέρα, οι θεοφόροι Πατέρες, ο όσιος Σάββας, όλοι.
Τους είδε ο Ιωάννης. Άστραψε το πρόσωπό του. Σκίρτησε η καρδιά του. Έκλεισε τα μάτια του και παραδόθηκε στα χέρια τους ...Έμεινε κάτω το αγιασμένο σώμα του.
Η ψυχή του με τη συνοδεία των θείων προσώπων πορεύτηκε προς τον ουρανό.
Αυτό το δώρο του έκανε η μεγαλομάρτυς Βαρβάρα. Τον πήρε κοντά της στη γιορτή της.
Οι μοναχοί δεν είχαν προλάβει να αποσυρθούν στα κελλιά τους ακόμα μετά την αγρυπνία. Είδαν το σπήλαιο του Ιωάννη τυλιγμένο σ'ένα παράξενο φως. Συνάμα ουράνια υμνωδία και ευωδία ξεχύθηκε στο μοναστήρι. Έσπευσαν στο σπήλαιο του Ιωάννη.
Τον βρήκαν κεκοιμημένο. Φως και ευωδία στο πρόσωπο και στο σώμα του. Έπεσαν επάνω του οι μοναχοί με θρήνο και με γόο.
-Κοιμήθηκε ο Δαμασκηνός. Κοιμήθηκε ο Δαμασκηνός.
Αντιλάλησε η Λαύρα.
Ανατρίχιασε η έρημος.
Βούιξε η ιερή πόλη.
Ανατρίχιασε η Κωνσταντινούπολη.
4 Δεκεμβρίου του 749 μ.χ., μνήμη της αγίας Βαρβάρας.
Έτσι αντάμα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και η μεγαλομάρτυς Βαρβάρα ανέβηκαν στον ουρανό.
Έτσι αντάμα τους τιμούμε κάθε χρόνο στις 4 Δεκεμβρίου εδώ στη γη."...
Ο πρίγκιπας της ερήμου. ('Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
(Μοναχής Ολυμπιάδος Ντίτορα)
Το πήρα από kalliopi nonota
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com