Εάν λοιπόν θέλουμε να προσφέρουμε ένα πρότυπο συμπεριφοράς προς τους πρόσφυγες με κριτήριο τον βίο του Ιησού Χριστού, θα πρέπει να προτάξουμε την ιεραποστολική διάσταση αυτής της συμπεριφοράς, εφόσον ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα και δεν φροντίζουμε μόνο για τη σωτηρία του σώματος του, αλλά και της ψυχής του.
Ας πάρουμε λοιπόν τον Ιησού Χριστό πρόσφυγα, - αλήθεια, αυτό από πού συνάγεται; επειδή κατευθύνθηκε προς την Αίγυπτο, όπου κι έμεινε για ένα σχετικά σύντομο διάστημα, απ' ότι φαίνεται και για το οποίο δεν έχουμε καν μία σοβαρή πληροφορία ούτε από τους Ευαγγελιστές; - και ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του καθ' ολοκληρίαν. Ο πρόσφυγας που ευαγγελιζόταν. Παράλληλα λοιπόν με το αντιρατσιστικό κήρυγμα (γιατί εκεί συμπυκνώνεται όλο αυτό το νόημα της νεόκοπης αυτής θεολογικής ερμηνείας), ας προχωρήσουμε και στον ευαγγελισμό των προσφύγων. Τι; Όχι;
Για να επιστρέψω στον αρχικό συλλογισμό, δεν μπορώ να κατανοήσω όλο αυτό το κύμα συμπάθειας προς τον Ιησού Χριστό εκ μέρους των αθέων, που ανακάλυψαν ξαφνικά τέλη του 2019 ότι ήταν πρόσφυγας.
Τον υπόλοιπο χρόνο δεν ενδιαφέρονται για τις βανδαλισμένες εκκλησίες, δεν μιλάνε για τη γελοιοποίηση της εικόνας του Ιησού Χριστού είτε μέσω θεατρικών είτε μέσω ταινιών είτε μέσω αφισών, τα οποία τα θεωρούν και ελευθερία της έκφρασης, βρίζουν και αμφισβητούν την ίδια την ιστορική υπαρξή Του, αλλά τώρα ανακάλυψαν στο Πρόσωπό Του, την ιδιότητα του πρόσφυγα που μάς την τρίβουν και στη μούρη (sic). Βρε άντε κρυφτείτε, ρετάλια! Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού.
https://proskynitis.blogspot.com