μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που συνέβη μπροστά στην οικία τους όταν ο π. Ιωάννης ήταν λαϊκός. Δυο άνθρωποι μάλωναν. Είχε φυσήξει δυνατός αέρας και τα άχυρα που είχε στο κάρο του ο πρώτος, πήγαν επάνω στα λάχανα που πούλαγε ο δεύτερος. Ο π. Ιωάννης για να σταματήσει η φασαρία αγόρασε όλα τα λάχανα.
Το τελευταίο θαύμα που έζησα κοντά του ήταν, όταν με σταύρωσε στο γόνατο, γιατί δυσκολευόμουν να πατήσω το πόδι μου για δυο περίπου μήνες και από τότε είμαι καλά. Πάντοτε για τις σοβαρές ασθένειες συμβούλευε τους ασθενείς να εξομολογηθούν για να έχουν υγεία ψυχής και σώματος. Για να μας δείξει ότι η επιστήμη χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, έλεγε: «Οι γιατροί παιδάκι μου, χωρίς τη βοήθεια του Θεού, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα».
Το Μάρτιο του 2003 οι μαθητές μου μου είπαν να ρωτήσω τον π. Ιωάννη τι πρέπει να κάνουν για να μη μπορούν να τους ματιάζουν. Μου είπε ότι πρέπει να φορούν σταυρό, να μη βγαίνουν έξω τη νύχτα, να λένε το πρωί 3 φορές το «Πάτερ ημών», το βράδυ 3 φορές το «Πιστεύω», να ακούν τους γονείς και τους δασκάλους τους και να μη λένε ψέματα. Επίσης να εξομολογούνται.
Κάποτε μας διηγήθηκε τα σχετικά με τη στράτευσή του. Υπηρέτησε 40 μήνες στον Ελληνικό στρατό και κατά την εποχή του εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Μας είπε: «Οι μάχες ήταν πολύ φονικές. Πηγαίναμε στις διάφορες αποστολές 40 στρατιώτες και γυρίζαμε 15 ζωντανοί. Εγώ διάβαζα καθημερινά την προσευχή από ένα μικρό προσευχητάριο που είχα πάντοτε μαζί μου. Επειδή προσευχόμουν συνέχεια, πίστεψαν ότι είμαι μάρτυρας του Ιεχωβά. Έκαναν τότε έρευνα στο σακίδιό μου και κατάλαβαν το λάθος τους. Ο αξιωματικός της μονάδας μου, βλέποντάς με να γυρίζω ζωντανός από τις διάφορες αποστολές μου έλεγε ότι σίγουρα έχω κάποιον άγιο μαζί μου και με βοηθάει. Σε μια μάχη μια σφαίρα ήρθε επάνω μου και χτυπώντας στο τουφέκι μου εξοστρακίστηκε και με χτύπησε στο δείκτη του χεριού μου. Το μικρό αυτό σημάδι στο δάχτυλο έμεινε για να θυμάμαι το θαύμα αυτό.
Μια μέρα όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του θαλάμου μας, είδα τον Κύριο στην οροφή όπως βλέπουμε στον τρούλο της εκκλησίας τον Παντοκράτορα, αλλά ζώντα και μου είπε: «Μη στενοχωριέσαι Ιωάννη, όλα θα πάνε καλά». Τότε χάρηκα και πήρα πολύ θάρρος.
Τη Μεγάλη Πέμπτη του 2002 είχα τη μεγάλη ευλογία να τον μεταφέρω από το Νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλευόταν, στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της κόρης του Θεοδώρας. Την ώρα που βγαίναμε από το Νοσοκομείο, ήρθε για να τον επισκεφθεί μαι άλλη σεβαστή και οσιακή μορφή της Εκκλησίας, ο Αρχιμανδρίτης και συγγραφέας π. Ευσέβιος Βίττης. Παρακάτω αναφέρω τη στιγμή της συνάντησης των δύο αυτών οσίων ανδρών, την οποία κατέγραψα μετά από παραίνεση του σεβαστού ιερέως π. Ευαγγέλου Αναστασίου:
«Βρισκόμαστε με τον π. Ιωάννη και την πρεσβυτέρα του Πολυξένη στην αυλή του Νοσοκομείου Σερρών και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο. Ο π. Ιωάννης ήταν για νοσηλεία από την Κυριακή 28 Απριλίου στην Α΄ Παθολογική Κλινική.
Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο ένα άλλο αυτοκίνητο μας πλησιάζει. Μας ανάβει τα φώτα αλλά δε μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι. Ένας κύριος, ο αδελφός του π. Ευσεβίου, βγαίνει και φωνάζει τον π. Ιωάννη. Από το αυτοκίνητο σχεδόν αμέσως κατεβαίνει κι ένας ηλικιωμένος μοναχός. Μας πλησιάζει. Ο π. Ιωάννης μας λέει: «Ο πατήρ Ευσέβιος».
Οι δύο γέροντες ασπάζονται ο ένας τον άλλον. Ευλογημένη στιγμή. Ο π. Ευσέβιος στηρίζεται στο μπαστουνάκι του και χαμογελάει. Ο π. Ιωάννης του λέει: «Σεβασμιώτατε την ευχή σου».
«Δεν είμαι Σεβασμιώτατος», απαντάει ο π. Ευσέβιος.
«Για μένα είσαι», ανταπαντάει ο π. Ιωάννης. Συγκίνηση επικρατεί. Ο π. Ευσέβιος ήρθε για να τον επισκεφθεί, γιατί είχε πληροφορηθεί για την ασθένειά του.
«Να εύχεσθε για τη μετάνοιά μου π. Ιωάννη», λέει ο π. Ευσέβιος.
«Κι εσείς για μένα», του απαντάει ο π. Ιωάννης.
«Εκεί που θα πάω δε γνωρίζω τι σκοτάδι θα συναντήσω πάτερ Ιωάννη• να εύχεσθε».
«Εκεί που θα πας θα είσαι μέσα στο άκτιστο Φως. Θα είσαι το Φως Ιλαρόν», λέει με συγκίνηση ο π. Ιωάννης.
«Είμαι ένας σκουπιδοτενεκές όπου μαζεύονται τα διάφορα σκουπίδια. Τώρα θα αναχωρήσω για ένα διάστημα μακριά από τον κόσμο, για να καθαριστεί λίγο ο σκουπιδοτενεκές», λέει ο π. Ευσέβιος.
Εδώ ίσως ο π. Ευσέβιος εννοούσε ότι κάθε χρόνο γύρω στους 5 μήνες αναχωρούσε για το βουνό, και κανείς δε γνώριζε που βρισκόταν.
«Εγώ είμαι κύμβαλον αλαλάζον», απαντάει ο π. Ιωάννης.
«Σήμερα λειτούργησα π. Ιωάννη και σας μνημόνευσα».
«Κι εγώ πάντα σας μνημονεύω πρώτο στις παρακλήσεις και σε όλες τις ακολουθίες», απάντησε ο π. Ιωάννης και δάκρυσε.
«Όλα τα καλά του Θεού», συνέχισε.
Αποχαιρετιούνται. Φεύγουμε συγκινημένοι. Ευλογημένες στιγμές, δώρο του Θεού. Την ίδια ημέρα, πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, ο π. Ιωάννης μου είπε: «Η Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης σκεπάζει τον χριστιανό όλο το χρόνο, γιατί είναι η Θ. Κοινωνία του μαρτυρίου του Χριστού. Εάν δεν έχουμε την ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνούμε και τη Μεγάλη Πέμπτη και την Ανάσταση, τότε να προτιμούμε να κοινωνούμε τη Μεγάλη Πέμπτη.
Τσεσμετζής Μιλτιάδης-Εκπαιδευτικός Σέρρες
πηγή