την καρδιά της ερήμου, δίπλα στον Ιορδανη ποταμό όπου ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάφτισε τον Ιησού, υψώνονται τα επιβλητικά τείχη του ιστορικού μοναστηριού του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτη.
Ηγούμενος της μονής εδώ και περίπου τριάντα επτά χρόνια είναι ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ταβουλαρέας(Μανιάτης στη καταγωγή)που το 1974 επισκέφτηκε το εγκαταλειμμένο -τότε- ησυχαστήριο ως διάκος και επισκέπτης συνάμα, αλλά ποτέ έκτοτε δεν εγκατέλειψε τον άγονο, μα και τόσο ευλογημένο αυτό τόπο. Σήμερα, η Μονή του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες προσκυνητές των Αγίων Τόπων και ο Αγιοταφίτης π. Χρυσόστομος, ο ιππότης του ναού, επιμένει να σηκώνει ψηλά τα λάβαρα του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε πείσμα των καιρών, που θέλουν τις παραδόσεις να ξεθωριάζουν.
«Οταν ήρθα εδώ για πρώτη φορά και για περίπου δώδεκα χρόνια ζούσα ολομόναχος, δίχως ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο και δρόμο», μας αποκαλύπτει ο αρχιμανδρίτης όταν του ζητάμε να μας μιλήσει για την πρώτη, δύσκολη περίοδο.
«Εκείνη την εποχή, ήμουν διάκος στη Βηθλεέμ και επειδή είχα εμπλακεί σε κάτι επεισόδια με Λατίνους, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποφάσισε να με στείλει για τιμωρία έξι μηνών στη Μονή του Αγίου Σάββα. Τότε, ένας γέροντας ηγούμενος πρότεινε στον 92χρονο Πατριάρχη Βενέδικτο να με στείλει στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, που βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή, στην οποία φυσικά δεν ήθελε να πάει κανένας. Πήγαμε να δούμε από κοντά το μοναστήρι με τον διάκο του Πατριάρχη περπατώντας μέσα σε χωματόδρομους καλοκαίρι, που η θερμοκρασία είναι 50 βαθμούς Κελσίου.
Οταν φτάσαμε στο μοναστήρι και παρά το ότι δεν υπήρχε ούτε ένα πράσινο φύλλο, αποφάσισα πως θέλω να μείνω. Ρίζωσε κατευθείαν στην καρδιά μου!» λέει.
Ο π. Χρυσόστομος θυμάται πως όταν επέστρεψαν στον Πατριάρχη και του ανακοίνωσε πως επιθυμεί να ζήσει εκεί, στην ερημιά, για πάντα εκείνος δεν το πίστευε.
«Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα χέρια και μου έδωσε ευλογία και ευχή “να γίνει το μοναστήρι μια όαση στην έρημο”. Eχουν περάσει κάμποσα χρόνια και όταν θυμάμαι αυτές τις λέξεις συγκινούμαι και με δάκρυα στα μάτια σκέφτομαι πως η ευχή του έπιασε. Σήμερα, έχω καλύψει 180 στρέμματα με δέντρα και καλλιέργειες, έχω φτιάξει λίμνη με ψάρια, έφερα νερό από τρία χιλιόμετρα μακριά, έβαλα ηλεκτρικό. Τότε όμως και για δώδεκα ολόκληρα χρόνια δεν είχα ούτε για να φάω και ζητιάνευα από τα πούλμαν με τους προσκυνητές που πήγαιναν στο Σινά για να μαζέψω λίγα λεφτά, να το συντηρήσω. Ακόμη και το νερό ήταν βρόχινο και το έβγαζα από μια στέρνα για να το σουρώσω και να το χρησιμοποιήσω».
Κάποτε, το Μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη ήταν ένα από τα πιο φτωχά. Ψυχή δεν πέρναγε να ανάψει ένα κεράκι. Σήμερα, χάρη στην επιμονή και το μεράκι του π. Χρυσόστομου, η μονή έχει εξελιχθεί σε μια πραγματική όαση που προσελκύει χιλιάδες πιστούς, ενώ έχει να επιδείξει και ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Ο ηρωικός αρχιμανδρίτης μας εξομολογείται πως «εδώ υπάρχουν δουλειές για όλους και δεν... πλήττεις. Αυτή την περίοδο στο μοναστήρι μένουν μόνιμα είκοσι πέντε μοναχοί από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Γερμανία και τη Ρουμανία.
Ξυπνάμε στις 5.30 το πρωί και παίρνουμε το πρωινό μας όλοι μαζί, ενώ στη συνέχεια ο καθένας ασχολείται με τον τομέα που έχει αναλάβει: κάποιοι μαγειρεύουν, άλλοι πάνε στα χωράφια και στα ζώα, ενώ έχουμε και εργαστήρια με κεριά και ψηφιδωτά. Μάλιστα, έχουμε διακοσμήσει όλη την εκκλησία. Οι επισκέπτες πάνε και έρχονται συνέχεια. Αλλοτε είναι πολλοί, άλλοτε λίγοι [Το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο σε κάθε γωνιά των πανάγιων προσκυνημάτων και μοναστηριών, χάρη στην παρουσία της Αγιοταφικής Αδελφότητας.]
Εδώ υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για όλους και θα υπάρχει πάντα για όσους το χρειάζονται. Εχουμε δημιουργήσει και ξενώνες, αλλά μη φανταστείτε τίποτα πολυτέλειες. Διαθέτουν μόνο τα βασικά. Το μόνο που δεν θα βρει κανείς εδώ είναι η μοναξιά, το άγχος και η ανασφάλεια. Επίσης, βοηθάμε τα σχολεία και τα παιδιά, που τα αγαπάμε πολύ. Σε αυτή την περιοχή υπάρχει μεγάλη φτώχια. Για μας δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Ο Θεός είναι ένας για όλο τον κόσμο και στην αγάπη δεν γίνονται διακρίσεις».
Ο π. Χρυσόστομος θυμάται πως όταν επέστρεψαν στον Πατριάρχη και του ανακοίνωσε πως επιθυμεί να ζήσει εκεί, στην ερημιά, για πάντα εκείνος δεν το πίστευε.
«Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα χέρια και μου έδωσε ευλογία και ευχή “να γίνει το μοναστήρι μια όαση στην έρημο”. Eχουν περάσει κάμποσα χρόνια και όταν θυμάμαι αυτές τις λέξεις συγκινούμαι και με δάκρυα στα μάτια σκέφτομαι πως η ευχή του έπιασε. Σήμερα, έχω καλύψει 180 στρέμματα με δέντρα και καλλιέργειες, έχω φτιάξει λίμνη με ψάρια, έφερα νερό από τρία χιλιόμετρα μακριά, έβαλα ηλεκτρικό. Τότε όμως και για δώδεκα ολόκληρα χρόνια δεν είχα ούτε για να φάω και ζητιάνευα από τα πούλμαν με τους προσκυνητές που πήγαιναν στο Σινά για να μαζέψω λίγα λεφτά, να το συντηρήσω. Ακόμη και το νερό ήταν βρόχινο και το έβγαζα από μια στέρνα για να το σουρώσω και να το χρησιμοποιήσω».
Κάποτε, το Μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη ήταν ένα από τα πιο φτωχά. Ψυχή δεν πέρναγε να ανάψει ένα κεράκι. Σήμερα, χάρη στην επιμονή και το μεράκι του π. Χρυσόστομου, η μονή έχει εξελιχθεί σε μια πραγματική όαση που προσελκύει χιλιάδες πιστούς, ενώ έχει να επιδείξει και ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Ο ηρωικός αρχιμανδρίτης μας εξομολογείται πως «εδώ υπάρχουν δουλειές για όλους και δεν... πλήττεις. Αυτή την περίοδο στο μοναστήρι μένουν μόνιμα είκοσι πέντε μοναχοί από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Γερμανία και τη Ρουμανία.
Ξυπνάμε στις 5.30 το πρωί και παίρνουμε το πρωινό μας όλοι μαζί, ενώ στη συνέχεια ο καθένας ασχολείται με τον τομέα που έχει αναλάβει: κάποιοι μαγειρεύουν, άλλοι πάνε στα χωράφια και στα ζώα, ενώ έχουμε και εργαστήρια με κεριά και ψηφιδωτά. Μάλιστα, έχουμε διακοσμήσει όλη την εκκλησία. Οι επισκέπτες πάνε και έρχονται συνέχεια. Αλλοτε είναι πολλοί, άλλοτε λίγοι [Το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο σε κάθε γωνιά των πανάγιων προσκυνημάτων και μοναστηριών, χάρη στην παρουσία της Αγιοταφικής Αδελφότητας.]
Εδώ υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για όλους και θα υπάρχει πάντα για όσους το χρειάζονται. Εχουμε δημιουργήσει και ξενώνες, αλλά μη φανταστείτε τίποτα πολυτέλειες. Διαθέτουν μόνο τα βασικά. Το μόνο που δεν θα βρει κανείς εδώ είναι η μοναξιά, το άγχος και η ανασφάλεια. Επίσης, βοηθάμε τα σχολεία και τα παιδιά, που τα αγαπάμε πολύ. Σε αυτή την περιοχή υπάρχει μεγάλη φτώχια. Για μας δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Ο Θεός είναι ένας για όλο τον κόσμο και στην αγάπη δεν γίνονται διακρίσεις».