Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας. Εκεί όπου ο τρόπος ζωής των ισλαμιστών τείνει να κυριαρχήσει και απειλεί να τινάξει στον αέρα μια κοινωνία που πέφτει θύμα της πολυπολιτισμικής ουτοπίας.
Ένα τυπικό απόγευμα χειμώνα στο Μπέρμιγχαμ: ατμόσφαιρα πηχτή από ομίχλη, παντού κτίρια από κόκκινα τούβλα, χαρακτηριστικό της βιομηχανικής κληρονομιάς αυτής της πόλης στο κέντρο της Αγγλίας. Στις 2 το μεσημέρι το φως σχεδόν εκλείπει. Ακούγεται δυνατά η φωνή του μουεζίνη από τον μιναρέ του επιβλητικού τζαμιού Birmingham Central Mosque. Αλλοι ακολουθούν την ώρα το βρετανικού τσαγιού και άλλοι προσκαλούνται, με τεράστια μεγάφωνα, να προσέλθουν στο τζαμί: τις καθημερινές, περίπου 6.000 άτομα το κατακλύζουν. Αντρες ντυμένοι με το παραδοσιακό ένδυμα, το kamis, και γυναίκες καλυμμένες με μαύρο πέπλο από το κεφάλι ως τα νύχια. «Allahou Akbar», ακούγεται από τον μιναρέ στη μισή πόλη. Στον δρόμο, μια ομάδα κοριτσιών παίζει και επαναλαμβάνει στα αραβικά: «Ο Θεός είναι μεγάλος».
Το Μπέρμιγχαμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας, μετά το Λονδίνο. Εχει περίπου 1 εκατομμύριο κατοίκους, εκ των οποίων οι μισοί είναι εμιγκρέδες και το 1/4 αυτών είναι μουσουλμάνοι. Στη λαϊκή συνοικία Small Heath, στο κέντρο της πόλης, το 95% των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι.
Αλλά και στον κεντρικό δρόμο Coventry Road η καθημερινότητα κινείται στον ρυθμό των μουσουλμάνων, οι γυναίκες, ακόμη και τα μικρά κορίτσια φοράνε πέπλο που τις καλύπτει. Τα καταστήματα έχουν ειδικό ωράριο που αντιστοιχεί στην καθημερινή προσευχή. Οι τυπικές παμπ της πόλης σερβίρουν χαλάλ, δεν έχουν αλκοόλ και μοιράζουν τον χώρο σε ανδρικό και γυναικείο, με κουρτίνες. Τα μαγαζιά πουλάνε ισλαμικά ρούχα και τα βιβλιοπωλεία είναι θρησκευτικά.
Τα τουριστικά πρακτορεία διαφημίζουν ταξίδια «muslim friendly» με όρους για τις γυναίκες.
Η γαλλική LeFigaro έκανε ένα ταξίδι στο Μπέρμιγχαμ και συνάντησε κατοίκους της περιοχής. «Η Αγγλία δεν είναι Γαλλία. Η ανεξιθρησκεία στη δική σας χώρα είναι άλλοθι για να τιμωρείτε τους μουσουλμάνους. Η Γαλλία είναι δικτατορία. Εδώ στην Αγγλία είμαι ελεύθερη να φοράω νικάμπ ολόσωμο και να διδάσκω παιδιά σε ένα δημόσιο σχολείο. Μπορώ να προσεύχομαι καθημερινά μέσα σε ειδική αίθουσα στο σχολείο. Αυτό το ένδυμα που φοράω είναι εντολή του Θεού μου και με προφυλάσσει από τα ανδρικά βλέμματα», δηλώνει στην εφημερίδα μια νεαρή δασκάλα της πόλης.
Και πράγματι, δεν υπάρχει στην Αγγλία διάκριση μεταξύ δημόσιας ζωής και θρησκείας, όπως γίνεται στη Γαλλία. Στο Μπέρμιγχαμ, ορισμένα δημόσια σχολεία διοργανώνουν εκδρομές για τους μαθητές σε ναούς και τζαμιά, όπου οι ιμάμηδες τούς μαθαίνουν τα στοιχειώδη της προσευχής καθώς και κάποιες σουράτες, ακόμη και στους μαθητές χριστιανικής πίστης.
Στο Μπέρμιγχαμ τα παιδιά των μουσουλμάνων έχουν την ίδια καθημερινότητα με τους μεγάλους. Στις 17:00 αλλάζουν τη στολή του σχολείου και φοράνε abaya ή kamis για να παρακολουθήσουν κατηχητικό και μαθήματα Κορανίου, στα τζαμιά της πόλης. «Εδώ η σαρία δεν είναι πρόβλημα! Είναι ο καλύτερος νόμος, είναι πάνω από όλους τους άλλους. Η σαρία απαιτεί να κόβουμε το χέρι ενός κλέφτη, να σκοτώνουμε τους βιαστές και τους δολοφόνους», δηλώνει στην εφημερίδα ο Mohamed, ο οποίος φοράει ένα kamis ως τον αστράγαλο, όπως οι σαλαφιστές μουσουλμάνοι.
Η σαρία γίνεται ανεκτή στην Αγγλία. Υπάρχουν σήμερα περίπου 100 «sharia courts» στη χώρα. Πρόκειται για επίσημα ισλαμικά δικαστήρια, τα οποία βρίσκονται κυρίως μέσα σε τζαμιά και δικάζουν τρέχοντα θέματα: κληρονομιές, γάμους, διαζύγια κ.λπ.
Ο Mohamed Talha Bukhari, ιμάμης στο Birmingham Central Mosque, είναι ένας από τους δικαστές. «Δεν είναι ένας παράλληλος νόμος με τους νόμους της χώρας. Εμείς στηριζόμαστε πάνω σε θρησκευτικά κείμενα για να αποφασίσουμε. Είναι σημαντικό να εγγράφουμε τους γάμους στα δικά μας καταστατικά», δηλώνει.
Για ορισμένους, το να επιτρέπει η Αγγλία την εφαρμογή της σαρία είναι κάτι πολύ τραβηγμένο. Πολλές φωνές υψώνονται ήδη στη χώρα όπου κατοικούν πάνω από 3 εκατομμύρια μουσουλμάνοι και καταγγέλλουν τον κίνδυνο ισλαμοποίησης της βρετανικής κοινωνίας.
Η Gina Khan είναι εκπρόσωπος και μέλος του One Law for All, ένα κίνημα εναντίον της σαρία στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Αυτά τα δικαστήρια είναι παράνομα και δεν συνάδουν με τη δημοκρατία μας. Οι φανατικοί κρύβονται πίσω από μια εικόνα ισότητας και ανοχής. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και οι αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως εναντίον των γυναικών. Με τη σαρία οι άνδρες μπορούν να είναι πολύγαμοι ή να διώχνουν τις συζύγους τους», δηλώνει.
SONY DSC
Αυτή η ακτιβίστρια προέρχεται από μουσουλμανική οικογένεια, αλλά μάχεται τον φανατισμό. Πιστεύει ότι αυτά τα δικαστήρια είναι το άλλοθι για να εξαπλώσουν οι φονταμενταλιστές την επιρροή τους στην κοινότητα. Η ακτιβίστρια θυμίζει την περίπτωση του Anjem Choudary, του προπαγανδιστή από το Λονδίνο ο οποίος υποσχόταν να μεταμορφώσει το Παλάτι του Μπάκιγχαμ σε τζαμί. «Αυτός ο εξτρεμιστής, πριν καταδικαστεί το 2016 σε 5 χρόνια φυλάκιση, γιατί προσκυνούσε το ισλαμικό κράτος, ήταν δικαστής σε ένα από αυτά τα δικαστήρια του νόμου της σαρία», αναφέρει.
«Πνίγεται η βρετανική κοινωνία από τους ισλαμιστές;», διερωτάται η γαλλική εφημερίδα. Ορισμένοι ανησυχούν. Το 2014 ένα ανώνυμο γράμμα εστάλη στις βρετανικές αρχές και κατήγγειλε ότι ομάδες φανατικών μουσουλμάνων είχαν κυριαρχήσει σε ορισμένα δημόσια σχολεία του Μπέρμιγχαμ. Η επιστολή ανέφερε ότι στα εν λόγω σχολεία διαχωρίζουν τα κορίτσια από τα αγόρια στις τάξεις, πιέζουν αφόρητα τους μη μουσουλμάνους καθηγητές και αρνούνται ορισμένα μαθήματα, όπως η μουσική.
Η υπόθεση ονομάστηκε «Δούρειος Ιππος» και ανάγκασε τις βρετανικές αρχές να κάνουν έρευνα. «Ο «Δούρειος Ιππος» συντάραξε την πόλη. Η κυβέρνηση αντέδρασε επιβάλλοντας στους καθηγητές να επισημαίνουν κάθε σημάδι θρησκευτικής ριζοσπαστικοποίησης στους μαθητές. Η δική μας οργάνωση δούλεψε για να τους μάθουμε να επικοινωνούν περισσότερο με τους γονείς τους», δηλώνει ο Asif Afridi, μέλος του Brap, μια οργάνωσης για τον διακοινοτικό διάλογο.
Το Golden Hill Rock Academy ήταν ένα από τα σχολεία που επλήγησαν από το σκάνδαλο «Δούρειος Ιππος».
Η εφημερίδα συνομίλησε και με έναν 18χρονο Γάλλο, τον Ali, ο οποίος ζει στο Μπέρμιγχαμ με την οικογένειά του εδώ και δέκα χρόνια. Ο πατέρας του κατάγεται από την Τυνησία και έφερε την οικογένειά του στο Μπέρμιγχαμ για επαγγελματικούς λόγους. Ο 18χρονος αφηγείται στην εφημερίδα πώς άλλαξε ο πατέρας του από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν στην πόλη.
«Η πρακτική του έγινε ριζοσπαστικοποιημένη, άφησε γένια». Ο Ali αναγκάστηκε να πάει σε μουσουλμανικό σχολείο και να παρακολουθεί μαθήματα για το Κοράνι κάθε βράδυ, στο τζαμί. «Υπάρχουν πολλά ιδιωτικά σχολεία μουσουλμάνων στην πόλη. Ολα δήθεν σε μαθαίνουν την ανοχή, την αγάπη και την ειρήνη. Δεν είναι αλήθεια. Πίσω από αυτούς τους τοίχους σάς γεμίζουν το μυαλό με στίχους από το Κοράνι, με μίσος, με έλλειψη ανοχής». Ο Ali θυμάται τη σιδερένια πειθαρχία που επιβάλλουν οι ιμάμηδες, τις σωματικές τιμωρίες.
Η επίσης Γαλλίδα Mobin, 19 ετών, έφτασε στο Μπέρμιγχαμ πριν από μερικούς μήνες με την οικογένειά της, η οποία επέλεξε να εγκατασταθεί εκεί για θρησκευτικούς λόγους. «Ο πατέρας μου βρίσκει ότι είναι καλύτερα εδώ. Μπορούμε να φοράμε πέπλο άφοβα και βρίσκουμε σχολεία όπου τα κορίτσια δεν είναι μαζί με τα αγόρια. Το Μπέρμιγχαμ είναι κάπως σαν μουσουλμανική χώρα. Είμαστε μεταξύ μας, είναι δύσκολο», λέει.
Πηγή