Ο Τιερί Μεϊσάν τονίζει την εξαιρετική βαρύτητα, όχι της απόσυρσης των ΗΠΑ από τη Συρία, αλλά της κατάρρευσης των σημερινών σημείων αναφοράς του κόσμου. Εισερχόμαστε, σύμφωνα με τον ίδιο, σε μια σύντομη περίοδο μετάβασης, κατά την οποία οι σημερινοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, οι «χρηματοπιστωτικοί καπιταλιστές» - και εκείνους τους οποίους αποκαλεί έτσι δεν έχουν καμία σχέση με τον πρωταρχικό καπιταλισμό, ούτε με την πρωταρχική τράπεζα - θα απομακρυνθούν υπέρ των κανόνων δικαίου που ορίστηκαν από τη Ρωσία το 1899.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός
Ο βασιλιάς Σάλμαν δέχεται τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, τον ειρηνοποιό.
Είναι μια στιγμή που δεν συμβαίνει παρά μόνο μία ή δύο φορές τον αιώνα. Ανακάμπτει μια νέα παγκόσμια τάξη. Όλες οι προηγούμενες αναφορές εξαφανίζονται. Όσοι είχαν εκτεθεί ως βορά στη φανατισμένη κοινή γνώμη θριαμβεύουν, ενώ όσοι κυβερνούσαν ρίχνονται στη κόλαση. Οι επίσημες δηλώσεις και οι ερμηνείες των δημοσιογράφων προφανώς δεν αντιστοιχούν πλέον στα γεγονότα που αλληλοσυνδέονται. Οι σχολιαστές πρέπει όσο γίνεται ταχύτερα να αλλάξουν το λόγο τους, να τον ανατρέψουν τελείως ή να απορροφηθούν από τον ανεμοστρόβιλο της ιστορίας.
Τον Φεβρουάριο του 1943, η σοβιετική νίκη επί του ναζιστικού Ράιχ σημάδευε την ανατροπή του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Η ακολουθία των γεγονότων ήταν αναπόφευκτη. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένουμε την αγγλοαμερικανική απόβαση στη Νορμανδία (Ιούνιος 1944), τη διάσκεψη της Γιάλτας (Φεβρουάριος 1945), την αυτοκτονία του καγκελαρίου Χίτλερ (Φεβρουάριος 1945) και τέλος τη συνθηκολόγηση του Ράιχ (8 Μαΐου 1945) για να δούμε την ανατολή αυτού του νέου κόσμου.
Σε ένα χρόνο (Ιούνιος 44- Μάιος 45), ο Μεγάλος Ράιχ είχε αντικατασταθεί από το σοβιετο-αμερικανικό δίπολο. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, οι οποίες ήταν ακόμα οι δύο πρώτες παγκόσμιες δυνάμεις, δώδεκα χρόνια νωρίτερα, είδαν την απο-αποικιοκράτηση των αυτοκρατοριών τους.
Τέτοια είναι η στιγμή όπως αυτή που ζούμε σήμερα
Κάθε ιστορική περίοδος έχει το δικό της οικονομικό σύστημα και οικοδομεί μια πολιτική υπερ-δομή για την προστασία του. Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και της διάλυσης της ΕΣΣΔ, ο πρόεδρος Μπους πατέρας αποστράτευσε ένα εκατομμύριο Αμερικανούς στρατιωτικούς και ανέθεσε την επιδίωξη της ευημερίας στα αφεντικά των πολυεθνικών εταιρειών του. Τα τελευταία δημιούργησαν μια συμμαχία με τον Deng Xiaoping, μετεγκατάστησαν από τις ΗΠΑ θέσεις εργασίας στην Κίνα, η οποία έγινε το εργοστάσιο του κόσμου.
Αντί να προσφέρουν ευημερία στους Αμερικανούς πολίτες, μονοπώλησαν τα κέρδη τους, προκαλώντας σταδιακά την αργή εξαφάνιση των δυτικών μεσαίων τάξεων. Το 2001, χρηματοδότησαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου για να επιβάλουν στο Πεντάγωνο τη στρατηγική Rumsfeld / Cebrowski για τη καταστροφή των κρατικών δομών. Ο πρόεδρος Μπους γιός, μετά, μετέτρεψε την "Ευρύτερη Μέση Ανατολή" σε θέατρο ενός "ατελείωτου πολέμου".
Η απελευθέρωση σε μια εβδομάδα του ενός τετάρτου της επικρατείας της Συρίας δεν είναι μόνο η νίκη του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, «του άνθρωπου που πρέπει να φύγει εδώ και οκτώ χρόνια», σηματοδοτεί την αποτυχία της στρατιωτικής στρατηγικής να καθιερώσει την υπεροχή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Αυτό που φαινόταν αδιανόητο, συνέβη. Η τάξη του κόσμου ανατράπηκε. Η συνέχεια των γεγονότων είναι αναπόφευκτη.
Η μεγαλοπρεπής υποδοχή του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Σαουδική Αραβία και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα επιβεβαιώνει τη δραματική κυβίστηση των δυνάμεων του Κόλπου που τώρα μετακομίζουν στο ρωσικό στρατόπεδο.
Η εξίσου θεαματική ανακατανομή των χαρτιών στο Λίβανο κυρώνει την ίδια πολιτική αποτυχία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Σε μια χώρα που δολαριοποιήθηκε όπου δεν υπάρχουν πλέον δολάρια εδώ και ένα μήνα, όπου οι τράπεζες κλείνουν τα γκισέ τους και περιορίζονται οι αναλήψεις από τις τραπεζικές καταθέσεις, δεν πρόκειται οι διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς να σταματήσουν την ανατροπή της παλαιάς τάξης.
Οι σπασμοί της παλαιάς τάξης εξαπλώνονται. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Λένιν Μορένο, αποδίδει τη λαϊκή εξέγερση εναντίον των μέτρων που επιβλήθηκαν από το χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό στον προκάτοχό του, Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος ζει εξόριστος στο Βέλγιο, και στο σύμβολο της αντίστασης σε αυτή τη μορφή της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, στον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Nicolás Maduro, αν και δεν έχουν καμία επιρροή στη χώρα του.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ήδη διπλώσει τις ειδικές δυνάμεις του από τη Συρία και προσπαθεί να βγει από το υπερεθνικό κράτος των Βρυξελλών (Ευρωπαϊκή Ένωση). Αφού σκέφτηκε να διατηρήσει την Κοινή Αγορά (σχέδιο της Τερέζας Μέι), αποφάσισε να διακόψει κάθε επαφή από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα (σχέδιο του Μπόρις Τζόνσον).
Μετά τα λάθη του Νικολά Σαρκοζί, του François Hollande και του Emmanuel Macron, η Γαλλία χάνει ξαφνικά όλη την αξιοπιστία και την επιρροή της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ παύουν να είναι το «απαραίτητο έθνος», ο «αστυνομικός του κόσμου» στην υπηρεσία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού για να γίνουν οι ίδιες ξανά μια μεγάλη οικονομική δύναμη. Αποσύρουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο από την Τουρκία και ετοιμάζονται να κλείσουν το CentCom στο Κατάρ.
Η Ρωσία αναγνωρίζεται από όλους ως «ειρηνοποιός» επιβάλλοντας το θρίαμβο του διεθνούς δικαίου που είχε δημιουργήσει με τη σύγκληση, το 1899, της «Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη» στη Χάγη, της οποίας οι αρχές έχουν καταπατηθεί από τα μέλη του ΝΑΤΟ.
Η Διεθνής Διάσκεψη για την Ειρήνη του 1899. Χρειάστηκε περισσότερο από έναν αιώνα για να κατανοηθούν οι επιπτώσεις της.
Όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έθεσε τέρμα στην Κοινωνία των Εθνών για να δημιουργηθεί ο ΟΗΕ, αυτός ο νέος κόσμος θα γεννήσει πιθανώς μια νέα διεθνή οργάνωση, βασισμένη στις αρχές της Διάσκεψης του 1899 του Ρώσου Τσάρου Νικολάου Β και του Γάλλου Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, Léon Bourgeois. Αυτό θα απαιτήσει πρώτα τη διάλυση του ΝΑΤΟ, το οποίο θα προσπαθήσει να επιβιώσει με επέκταση στον Ειρηνικό και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κράτους-καταφύγιου του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.
Πρέπει να καταλάβετε καλά τι συμβαίνει. Εισερχόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο.
Ο Λένιν έλεγε το 1916, ότι ο ιμπεριαλισμός ήταν το υψηλότερο στάδιο της μορφής του καπιταλισμού που εξαφανίστηκε με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τη κρίση της χρηματιστηριακής αγοράς το 1929.
Ο σημερινός κόσμος είναι ο κόσμος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που καταστρέφει μια μετά την άλλη τις οικονομίες προς όφελος μόνο μερικών υπερ-πλούσιων. Η ανώτατη βαθμίδα του προϋπόθετε τη διχοτόμηση του κόσμου: από τη μια πλευρά οι σταθερές και παγκοσμιοποιημένες χώρες, από την άλλη, περιοχές του κόσμου που στερούνται κρατών, μειωμένες σε απλά αποθέματα πρώτων υλών. Αυτό το μοντέλο, που αμφισβητείται τόσο από τον πρόεδρο Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και από τα Κίτρινα Γιλέκα στη Δυτική Ευρώπη ή την Συρία στο Λεβάντε, βρίσκεται σε αγωνία μπροστά στα μάτια μας.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή https://www.voltairenet.org/article208027.html