Με όλα αυτά που τεκταίνονται γύρω μας, με απασχολεί έντονα ένας λογισμός, και τώρα τον κοινοποιώ.
Σκέφτομαι πως μας λείπει, σαν πρόσωπα, η αυτοκριτική και ο αυτοέλεγχος. Σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας.
Ένα παράδειγμα. Μαλώνει η μάννα τον γιό, γιατί δεν έφερε καλούς βαθμούς. Σωστά. Δεν σκέφτεται όμως τους βαθμούς που έπαιρνε αυτή, όταν πήγαινε σχολείο. το παιδί δεν βρέθηκε στον δρόμο, ούτε γεννήθηκε από τα δέντρα. Είναι γέννημα αυτού του πατέρα και αυτής της μάννας. Από αυτούς πήρε, και τώρα φαίνεται τί πήρε.
Τέτοια παραδείγματα πολλά.
Σκέψου λίγο. Κρίνε λίγο τον εαυτό σου. Σκέψου λίγο ποιός είσαι και τί κάνεις. Σκέψου λίγο τί δίνεις, τί προσφέρεις στον άλλο, στον διπλανό σου, στο περιβάλλον σου.
Σκέτη απογοήτευση.
Περπατάς στον δρόμο, και πετάς το χαρτάκι. Γιατί δεν περιμένεις λίγο να το ρίξεις στον κάλαθο των αχρήστων;
Το πρωΐ ήμασταν κάπου σταματημένοι, και ο άλλος φτύνει στον δρόμο. Γιατί δεν φτύνει στο μαντήλι του;
Με το αυτοκίνητο ο άλλος, και πετάει από το παράθυρο το τενεκεδάκι από το αναψυκτικό στον δρόμο.
Ποιός είσαι, δηλαδή ποιός νομίζεις πως είσαι; Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; λέει ο άλλος. Δηλαδή ποιός είσαι; Μία χούφτα χώμα και λίγα κόκκαλα. Αυτό είσαι και εσύ και εγώ και ο καθένας.
Λίγη αυτοκριτική. Μας χρειάζεται.
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε και πολλά ακόμα. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστο να μην βλέπουμε τον άλλο, αλλά τον εαυτό μας. Πιστέψτε με. Το έχουμε ανάγκη. Θα μας ωφελήσει.
Καλό ξημέρωμα.
ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΑΤΣΑΡΑΣ