Τελικά είχαν δίκιο όσοι συμβούλευαν τον Τσίπρα να κάνει εκλογές πριν να μπει το καλοκαίρι και αρχίσουν οι φωτιές. Τίποτα δεν θα έσωζε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα δεύτερο Μάτι.
Αντίθετα περνάει σχεδόν ασχολίαστο ότι η κυβέρνηση εμφάνισε απροσδόκητα αντανακλαστικά ετοιμότητας, να λέμε του στραβού το δίκιο. Τόσες πυρκαγιές ταυτόχρονα είχαμε να δούμε από την εποχή που «οι Τούρκοι», «οι Αμερικάνοι», οι αιωνίως «γνωστοί-άγνωστοι», έκαιγαν τα πάντα σε όλη την Ελλάδα επί Καραμανλή.
Έχουμε εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματα και έχουμε δαχτυλοδείξει όλους τους πιθανούς εμπρηστές, χωρίς αποτέλεσμα. Τουλάχιστον η κυβέρνηση απόφυγε να φλυαρήσει περί εχθρών, υπόπτων, υπονομευτών, και προσπάθησε απλώς να σβήσει τις φωτιές. Σε μερικές το κατάφερε μάλλον ικανοποιητικά, ιδίως τις πρώτες. Αποδείχτηκε τουλάχιστον ένα πράγμα. Ο κρατικός μηχανισμός, όταν θέλει η πολιτική ηγεσία, είναι αποφασισμένη και οι αρμόδιοι δεν είναι εντελώς άσχετοι, μπορεί να αντιδράσει. Η πολυδιαφημισμένη ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής αποδεικνύεται Μύθος. Αλλά και αυτό έμεινε ασχολίαστο…
Το ενδιαφέρον είναι ότι η δραστηριότητα και αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού δεν καταγράφηκε επειδή η κυβέρνηση πιστεύει στο Κράτος αλλά επειδή η ανάγκη την υποχρέωσε να το κινητοποιήσει και να αποδείξει, και στη ίδια, την αξία του. Τουλάχιστον οι νουνεχείς νεοφιλελεύθεροι στην κυβέρνηση θα πρέπει να το έχουν καταγράψει στο μυαλό τους. Έτσι, για να «φιλοσοφήσουμε» λιγάκι, να πούμε ότι όταν η πραγματικότητα επιβάλλει την ακολουθητέα πολιτική τότε οι ιδεοληψίες υποχωρούν και μπορεί να υπάρξει κάποιο καλό αποτέλεσμα. Εφόσον στην πραγματικότητα περιλαμβάνεται και η παράμετρος «σθένος» της ηγεσίας να αντισταθεί σε ποικίλες πιέσεις συμφερόντων. Αυτό συνήθως αποδεικνύεται και το πιο δύσκολο.
Για παράδειγμα γράφτηκε ότι οι ΗΠΑ ζητούν να μετάσχει η Ελλάδα στη στρατιωτική δύναμη έλεγχου των στενών του Ορμούζ, στο Ιράν. Γαλλία και Γερμανία αρνήθηκαν ήδη να μετάσχουν. Η Ελλάδα έχει τρεις επιλογές: μπορεί να μετάσχει χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα, υπάκουη ως συνήθως. Μπορεί να ζητήσει από Γαλλία-Γερμανία στήριξη ώστε να συντονιστεί με τις δυο ισχυρές χώρες της ΕΕ. Μπορεί να ζητήσει αντάλλαγμα από τις ΗΠΑ για τη συμμετοχή της. Έχουμε ανοιχτό πρόβλημα με την Τουρκία. Τι θα κάνει η κυβέρνηση για να μη βγούμε χαμένοι; Από κάποια στιγμή και μετά οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα θα συσσωρεύονται και θα δημιουργούν κλίμα για την κυβέρνηση αλλά και για την αντιπολίτευση.
Δεύτερο παράδειγμα: Γράφτηκε ότι ο κ. Λάτσης δεν θέλει να επενδύσει το αρχικά προβλεπόμενο ποσό στο Ελληνικό αλλά μόνο το ένα τρίτο και τα υπόλοιπα να τα βάλει, λέει, από τα κέρδη. Θέλει, δηλαδή, να πάρει το οικόπεδο τσάμπα. Ο κ. Λάτσης είναι επιχειρηματίας και βλέπει το συμφέρον του. Η φλυαρία για το Ελληνικό έχει κοπάσει, έως και ο κ. Γεωργιάδης κατάφερε να γίνει κάπως διακριτικός. Αν ή όταν μπουν οι υπογραφές θα κρίνει ο καθένας το αποτέλεσμα.
Θυμίζω ότι έχω ήδη υποστηρίξει πως υπάρχουν δυο είδη επενδύσεων. Αυτές που ενδιαφέρουν τη χώρα και εκείνες που ενδιαφέρουν μόνο ή κυρίως τον επιχειρηματία, μικρότερης σημασίας. Το Ελληνικό ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Στην πρώτη ανήκει πχ η COSCO με την επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτή σταμάτησε (η επέκτασή του λιμένος και η διεύρυνση της επένδυσης) με παρέμβαση των ΗΠΑ επειδή τους ενοχλεί ο ανταγωνισμός της Κίνας.
Οι Κινέζοι ψάχνουν στην Ιταλία, οι Αμερικάνοι ροχαλίζουν ευχαριστημένοι και οι μόνοι ζημιωμένοι είμαστε εμείς. Τα ίδια με τον αγωγό που τελικά θα περάσει από τη Βουλγαρία και όχι από την Ελληνική Θράκη οπότε θα ήταν πρακτικά αδύνατον να συνεχίζει η Τουρκία τις προκλήσεις της. Επειδή ο αγωγός θα ήταν ρώσικος οι ΗΠΑ μας τον απαγόρευσαν και μείναμε με την τουρκική απειλή.
Συνοπτικά, ότι η κυβέρνηση μπορεί να κινδυνεύσει από τρία πράγματα: Πρώτον από άγνωστους ή βάσιμα εικαζόμενους στρατηγικούς σχεδιασμούς του ξένου παράγοντα, δυσμενείς για την πατρίδα μας. Δεύτερον από οικονομική καταστροφή μεγάλου μεγέθους στην Ευρώπη και ευρύτερα στη Δύση ή/και από εμφανή αδυναμία (της κυβέρνησης) να βάλει την Οικονομία σε τροχιά εξόδου από την κρίση. Και τρίτον από «αναγκαστικό» συμβιβασμό με την Τουρκία αλά Πρέσπες ύστερα από πίεση του ξένου παράγοντα.
Σημειωτέον ότι η Τουρκία απειλεί αλλά δεν ενεργεί. Και δεν θα ενεργήσει χωρίς ρητή άδεια των ΗΠΑ. Είναι άλλο ένας διάδρομος στα όρια της Συρίας, χώρας σε πόλεμο, και εντελώς άλλο η κατάληψη ελληνικού χώρου, σε στεριά ή θάλασσα, με μονομερή απρόκλητη ενέργεια. Όχι επειδή παραβιάζεται το Διεθνές Δίκαιο κλπ. Αλλά επειδή θα ανοίξει πληγή που κανείς δεν θα μπορεί να κλείσει. Και οι ανοιχτές πληγές συνήθως κακοφορμίζουν.
Πηγή