Το καλοκαίρι της μάνας εφήβων
Έχω αφήσει πίσω μου τα κουβαδάκια και δεν κάνω πια ολόκληρη μετακόμιση για να πάω στην παραλία. Η ομπρέλα δεν είναι πια απαραίτητη για να κρατάω στη σκιά το νερό, τα φρούτα, τα σαντουιτσάκια, ούτε για να στήνω καρεκλάκια από κάτω της με τη (φρούδα) ελπίδα ότι θα καθίσουν από κάτω της τα πιτσιρίκια.
Πώς δεν περνάω πια τις διακοπές μου
Δεν περνάω πια τις διακοπές κολυμπώντας σε βάθος 30 εκατοστών. Είχε την πλάκα της αυτή η φάση, δεν λέω, τα παιχνίδια με τα παιδιά στα ρηχά (στα «πατά» που έλεγε η κόρη μου σε αντίθεση προφανώς με τα «άπατα»!!!), οι βουτιές από τους ώμους της μαμάς και του μπαμπά, η εξερεύνηση με μάσκες στο μισό μέτρο βάθος, οι σανίδες, οι κουλούρες, τα μπρατσάκια και τα «μακαρόνια». Ακόμη όμως ηχούν στα αφτιά μου οι κραυγές των παιδιών μου κάθε φορά που ξεμάκραινα (κολυμπούσα στα 80 εκατοστά) «μαμά, έλα εδώ!!!!».
Δεν ψάχνω πλέον κουβαδάκια και φτυαράκια και φόρμες για σχέδια με την άμμο σε όλη την παραλία. Όχι πως με ένοιαζε εμένα αν θα χάναμε το ροζ φτυαράκι με τους κίτρινους ελέφαντες, ήταν όμως με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο πως την επόμενη μέρα η κόρη μου θα ήθελε αυτό ακριβώς και κανένα άλλο – και θα έκλαιγε μέχρι να της το δώσω.
Δεν κυνηγάω δύο πιτσιρίκια για να τους βάλω καπέλο/μπλουζάκι/αντηλιακό ή να τους χώσω με την ευκαιρία που παίζουν στην άμμο δύο μπουκιές φρούτο.
Δεν φωνάζω να με ακούσει όλη η παραλία και όλες οι διπλανές στα παιδιά μου που έχουν ξεθαρρέψει και έχουν πάει στα βαθιά! (Συγγνώμη για τις φωνές!)
Δεν κάνω μπράτσα κουβαλώντας φεύγοντας τουλάχιστον τρεις μουσκεμένες όσο δεν παίρνει πετσέτες θαλάσσης, πετρούλες που μαζέψαμε από την παραλία, τουλάχιστον μία γεμάτη τσάντα με παιχνίδια για το νερό και τουλάχιστον ένα παιδί που είναι πολύ κουρασμένο για να περπατήσει φυσιολογικά και θέλει λίγο… σπρώξιμο.
Οι διακοπές της μάνας εφήβων
Βάζω πλέον στην τσάντα μου την πανάλαφρη καινούργια πετσέτα μου (χωρίς Barbie ή ήρωες του Disney), ένα μπουκαλάκι με νερό, το βιβλίο και το αντηλιακό μου και πηγαίνω για μπάνιο. Με αντίστοιχα πανάλαφρη διάθεση και καρδιά, παρά τα όσα στενάχωρα και μίζερα μου συμβαίνουν. Γιατί αυτές τις διακοπές τις δικαιούμαι και δεν πρόκειται να επιτρέψω στην κακή διάθεση, τη δική μου ή των άλλων, να μου τις στερήσει.
Υ.Γ. Δεν σου είπα τίποτε για τις αγωνίες και τα άγχη που συνεπάγεται το καλοκαίρι της μάνας εφήβων. Κράτα προς το παρόν τα θετικά.
Υ.Γ. 2 Το… αυτοβιογραφικό άρθρο το έγραψα για το προσωπικό μου blog αλλά είπα τελικά να γίνω λίγο πιο εξωστρεφής!
Ελένη Δασκαλάκη
http://www.themamagers.gr