«Μιά μέρα, σ’ ένα απ’ τά πιό μεγάλα Νοσοκομεία εφεραν ένα άρρωστο ήθοποιό τού Ελληνικού θεάτρου. ξακουστό καί δοξασμένο. Ή αρρώστια του ήταν σοβαρή...
Ετσι, ό ηθοποιός είναι τώρα ξαπλωμένος στό κρεβάτι. Σκέπτεται. Θυμάται, Αναπολεί τά περασμένα... Καί μελαγχολεί.
Ή Θεία Πρόνοια έφερε κοντά του μία αδελφή νοσοκόμα πολύ πιστή. Του μίλησε γιά τή χριστιανική ζωή, γιά τήν άρετή, γιά τό φως. Ό ηθοποιός επηρεάσθηκε. Άρχισε νά σκέπτεται βαθύτερα. Σέ λίγες μέρες —τί θαύμα— ζήτησε νά έξομολογηθή. Ήλθε άμέσως ένας κατάλληλος πνευματικός. Ό ηθοποιός μίλησε μέ ειλικρίνεια, μέ άληθινή μεταμέλεια...
Τό άπόγευμα, όμως, τής ίδιας μέρας ήλθε νά τόν έπισκεφθή μιά άλλη ηθοποιός, συνεργάτις του στό θέατρο. Τόν ρώτησε πώς είναι. Καί ό ηθοποιός μ’ ένα στοχαστικό τρόπο, άπάντησε άργά-άργά καί μέ πόνο:
—Μέ ρωτάς πώς είμαι. Πώς θέλεις νά είμαι! Επρεπε ν’ άρρωστήσω γιά νά καταλάβω μερικά πράγματα. Πέρασε ή ζωή μου μέσα σέ χίλιες δυό περιπέτειες...
Κλαίω τά χρόνια μου που πήγανε χαμένα.
Καί κατέβασε τό κεφάλι του. Δυό δάκρυα κύλησαν άπ’ τά μάτια του.
Τήν άλλη μέρα κοινώνησε μέ άληθινή συντριβή. Πρός τό μεσημέρι έκλεισε τά μάτια του γιά πάντα... Δώδεκα παρά ένα λεπτό βρήκε τό δρόμο τής σωτηρίας!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΑΡΧΙΜ Ιωάννου ΚΩΣΤΩΦ ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΕΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ