Έχουν περάσει 566 χρόνια από την αποφράδα ημέρα που έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων η Βασιλεύουσα πόλη τού Ελληνισμού Κωνσταντινούπολη. Το λαμπερό φως τής Ελληνικής Αυτοκρατορίας τής Αγίας Ρωμανίας μας έσβησε και το σκοτάδι τής τυραννίας απλώθηκε στη ζωή τής Φυλής μας αδιάκοπο και με διαφόρους τρόπους.
29 Μαΐου 1453. Έχει προηγηθεί η τελευταία λειτουργία στην αυτοκρατορική εκκλησιά τής Αγίας τού Θεού Σοφίας. Η πολιορκία των Τούρκων και των συμμάχων τους εγγίζει το τέλος. Οι εσπερινοί που είναι έξω από τα τείχη τής Αγίας Ρωμανίας στο πλευρό των Τούρκων είναι περισσότεροι από αυτούς που είναι μέσα από τα τείχη. Ο κλοιός έχει σφίξει. Οι έξοδοι διαφυγής έχουν κλείσει για τον αμυνόμενο Ελληνισμό. Και ο μαρτυρικός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μαζί με αξιωματούχους και λαό έχουν δώσει ενώπιον τού Θεού συγχώρεση αλλήλως.
Το τέλος τής ελληνικής αυτοκρατορίας έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω. Οι ευθύνες βαρύνουν και την ελληνική πολιτική διοίκηση και τούς συμμάχους της που υπήρξαν όμοιοι στον χαρακτήρα σαν τούς σημερινούς πολιτικούς τους επιγόνους. Η μεν ελληνική πολιτική διοίκηση προσδοκούσε οφέλη και παρέδιδε κλειδιά στις δήθεν συμμαχικές πλάτες. Οι δε ψευτοσύμμαχοι, παπικοί και λοιποί με σιωνιστική πάντα κεφαλή, θέλανε επιρροή, πλούτο, γεωπολιτικό έλεγχο και στο τέλος τής διαδρομής παγκόσμια κυριαρχία. Όλα όσα γίνονται στον ίδιο βαθμό σήμερα.
Ο τελευταίος μαρτυρικός αυτοκράτορας τού Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κλήθηκε να περισώσει την κατάσταση που βρήκε, όταν αυτή όδευε πλέον στο απροχώρητο. Η πρώτη άλωση που άνοιξε τον δρόμο στην επόμενη και τελευταία είχε συμβεί το 1204 από τούς δυτικούς σταυροφόρους, αυτούς που τότε μάς είχαν επιβληθεί ως «σύμμαχοι». Είναι οι σταυροφόροι που καθοδηγούνταν από τούς επιγόνους των σταυρωτήδων και τις αιρέσεις τους. Αυτοί που ξεκίνησαν να λευτερώσουν τάχα τούς Αγίους Τόπους στα Ιεροσόλυμα από τούς ισλαμιστές Άραβες. Για να καταλάβουν εν τέλει και να σκλαβώσουν την Αγία Ρωμανία και αργότερα να πέμψουν τούς δήθεν εχθρούς τους Οθωμανούς Τούρκους να αλώσουν το 1453 την Κωνσταντινούπολη.
Πριν από την εισβολή των σταυροφόρων, είχε προηγηθεί η εσωτερική τριβή και ο διχασμός ανάμεσα στα διάφορα πολιτικά και θεσμικά στρατόπεδα, σε διοίκηση και εκκλησία. Υπήρξαν εκείνοι οι καιροσκόποι που ψάχνανε στηρίγματα τής αυτοκρατορίας απέναντι στους εκάστοτε βαρβάρους στην εκχώρηση συνδιοίκησης στη Δύση και την συνοδοιπορία τού ολετήρα παπισμού με την μαρτυρική Ορθοδοξία μας. Για να αποδειχθεί εν τέλει ότι οι βάρβαροι μισέλληνες φώλιαζαν τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Και ακόμη, ότι όταν παραδώσεις δύναμη σε ξένα κέντρα, έχεις σκλαβώσει εκ προοιμίου το δικό σου Γένος δύστυχε Έλληνα…
Η απελευθέρωση εκ τής πρώτης τυραννίας, αυτής των δυτικών σταυροφόρων, δεν ακολουθήθηκε δυστυχώς και από την πολιτική απελευθέρωση τής ελληνικής αυτοκρατορίας. Τουναντίον, οι επίορκοι παρέμειναν στις θέσεις τους και τα κουσούρια απέκτησαν εξουσίες και κλείδωσαν τον έλεγχο ολάκερων συνοικιών. Το πρόβλημα λεγόταν παγκοσμιοποίηση και πανθρησκεία, ακριβώς σαν τώρα. Η δε κερκόπορτα που άνοιξε τις πλάτες τής Ρωμανίας μας είχε ενοίκους εβραίους τής Βασιλεύουσας.
Πάψανε να είναι κυρίαρχοι των ηθών και των σκοπών τους οι μεσαιωνικοί Έλληνες. Αδυνάτισαν την πίστη τους, το αυτεξούσιο και το σθένος για ισχύ ελληνική. Βάλανε το σαράκι τού πολιτικού καιροσκοπισμού ανάμεσά τους. Η φιλαρχία τους κι αυτή έγινε ξενόδουλη και ξενοκίνητη. Το Βυζάντιο πέρασε στο αδυνάτισμα το επόμενο που ήταν το γεωπολιτικό αδυνάτισμα. Και όταν ανέβηκε στο Θρόνο τής Βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο δρόμος του ήταν ένας προδιαγεγραμμένος Γολγοθάς.
Η ενότητα λαού, στρατού και κλήρου ήταν ο πρώτος μέγας πόθος και το κύριο βάλσαμο για την ανάρρωση τού ασθενούς που θέλησε ο Κωνσταντίνος. Τα συμμαχικά ερείσματα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Άλλωστε ο δυνατός σέβεται σύμφωνα με τον κανόνα τής γεωπολιτικής τον δυνατό και όχι τον ασθενή. Ο δε δυνατός θέλει τις προσβάσεις παντού δικές του. Ο λαός τής Ρωμανίας μας βλέπει εξ αρχής στον νέο αυτοκράτορα που καταφθάνει από τον Μυστρά τον φυσικό του ηγέτη. Ο στρατός βλέπει τον στρατηλάτη του. Η Ορθοδοξία βλέπει το τείχος της. Αλλά από ολάκερη τη χριστιανική δύση μόνος ο Ιουστινιάνης με τούς στρατιώτες του έθεσε το παρών του στο πλευρό τού Βυζαντίου.
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, ο σουλτάνος των Τούρκων, γεννημένος από Τούρκο πατέρα και Ελληνίδα μάνα, έχει δει και έχει μετρήσει τις αδυναμίες τής Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Έχει κάνει κουβέντες και επαφές με όλες τις πλευρές. Με τις αρχές και με τις σκιές, σε Βυζάντιο και Δύση. Έχει δυτικούς οπλίτες στο τουρκικό του ασκέρι. Έχει τον Ούγγρο Ουρβανό κατασκευαστή των τουρκικών κανονιών. Έχει σηκώσει οχυρωματικά έργα και πύργους πολιορκητικούς ολόγυρα τής Κωνσταντινουπόλεως, με στρατό και καράβια, κλείνοντας στεριά και θάλασσα.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βλέπει το τέλος τής Αγίας Ρωμανίας πλέον καθαρά. Δεν περιμένει από έξω μήτε υλικές προμήθειες μήτε βοήθεια. Καβάλα στο άλογό του ο μαρτυρικός Έλλην βασιλεύς τρέχει σε κάθε μετερίζι των οχυρών θέσεων τού στρατού του για να δώσει κουράγιο και πίστη νικηφόρα στους στρατιώτες του. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος έχει επιλέξει για τον εαυτό του το πλέον δύσκολο και θανατερό μετερίζι απέναντι στον εχθρό, την Πύλη τού Ρωμανού. Ο Μωάμεθ καλεί τον Κωνσταντίνο να τού παραδώσει την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Και ο Κωνσταντίνος τού απαντά πως «τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Την επόμενη ημέρα η μάχη δίδεται αμείλικτη, κάτω από τα τείχη τής Βασιλεύουσας. Η αριθμητική υπεροχή τού ασιάτη εχθρού είναι απόλυτη. Η κόπωση των αμυνομένων τού μεσαιωνικού Ελληνισμού κάμπτεται για λίγο μονάχα από την ψυχική τους γενναιότητα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, λιοντάρι στα τείχη πλάι στους στρατιώτες του, ενθαρρύνει την ορμή για πάλεμα, για λευτεριά ελληνική. Ώσπου η Κερκόπορτα ανοίγει διάπλατα από τα μέσα και τα τουρκικά στίφη χιμούν, παίρνοντας τις πλάτες τις ελληνικές…
Ο Ιουστινιάνης έχει τραυματιστεί και έχει αποχωρήσει με τούς δικούς του. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θέλει χέρι ελληνικό να τού στερήσει τη ζωή. Λέγεται ότι τη ζωή τού Έλληνα αυτοκράτορα τη στέρησε όντως γενίτσαρος, τουρκεμένο ελληνόπουλο. Η Βασιλεύουσα πέφτει και αιώνες σκότους πλακώνουν την Ελληνική Φυλή. Η Παναγιά δακρύζει βλέποντας τον πόνο, τη στάχτη και το θάνατο στον αγαπημένο της ελληνικό λαό. Η ελληνική ψυχή όμως δεν λυγάει. Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικιά σου θα είναι η Αγία Ρωμανία.
Τα χρόνια τής τελικής κρίσης ήρθαν. Οι σταυρωτήδες σιωνιστές, εσπερινοί και ψευτοευρωπαίοι, έχουν κλέψει σήμερα την εθνική κυριαρχία. Ο ισλαμισμός είναι πλέον λαθραίος εισβολέας. Ο δε Τούρκος θέλει τα νησιά και τη Θράκη μας. Όλοι τους κυνηγούν παγκόσμιο πλούτο και εξουσία. Οι ψευτορωμιοί πολιτικοί έχουν ανοίξει την νέα πολιτική κερκόπορτα. Και η οδός τού Ελληνισμού είναι μία και μόνη. Ένωση όλων των Ελλήνων με Βασιλέα τον Ιησού Χριστό και Θεό μας κάτω από την Γαλανόλευκη και τον Δικέφαλο Αετό. Μια Μεγάλη Ελλάδα απόλυτα ορθόδοξη και εθνικιστική. Αγία Ρωμανία ξανά και για πάντα. Ότι ο Έλλην και ο Ελληνικός Στρατός πάντα νικούν. Εις την Βασιλεύουσα των Ελλήνων Κωνσταντινούπολη τις πύλες ελληνικά χέρια μονάχα τις ανοίγουν.
Πηγή