Εάν καταφέρει να αναλάβει την ηγεσία της ΕΚΤ ένας Γερμανός, όπως ο κ. Weidmann, θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρωζώνη – πολύ πιο καταστροφικό, από ότι η προεδρία της ΕΕ. Εν τούτοις αυτό ακριβώς επιδιώκει η Γερμανία, ενδεχομένως «τα δύο στα δύο», η οποία ποτέ δεν μαθαίνει από τα λάθη της – έχοντας την άποψη πως δεν πρέπει να της επιτραπεί ποτέ ούτε η ηγεσία της ΕΚΤ, ούτε της Κομισιόν, εάν θέλουμε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη και στον πλανήτη.
Έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι το πρόβλημα δεν είναι η ΕΕ, αλλά η Γερμανία, παρά το ότι υποφέρουμε από τις συμφωνίες που μας έχουν επιβληθεί, ειδικά όσον αφορά την κοινή αγροτική πολιτική – επειδή εμείς τις υπογράψαμε εμφανιζόμενοι απροετοίμαστοι, αφού οι Ευρωβουλευτές μας ενδιαφερόταν και ενδιαφέρονται μόνο για τα περίπου 40.000 € της μηνιαίας αμοιβής τους (άρθρο).
Στη δημοκρατική Ελλάδα βέβαια, για να μπει ένα κόμμα στην Ευρωβουλή χρειάζεται πάνω από το 3% των ψήφων, ενώ στη Γερμανία μόλις 0,5% – κάτι που κατάλαβε ο Γιάννης και επέλεξε την εκλογή του σε εκείνη τη χώρα που (δήθεν) κατηγορεί για τις αποτυχίες του. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ευρώ, αλλά η γερμανική Ευρωζώνη – θεμέλιος λίθος της οποίας είναι η ΕΚΤ, με έδρα τη Φρανκφούρτη.
Επειδή τώρα η Γερμανία δεν δίνει ποτέ μάχες, στις οποίες δεν έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, ουσιαστικά αδιαφορεί για το εάν είναι μεγάλη ή μικρή η συμμετοχή των Πολιτών στις Ευρωεκλογές – παρά το ότι η βιομηχανική της ελίτ που στην πραγματικότητα κυβερνάει από το παρασκήνιο τη χώρα, κάνει ότι μπορεί για να την εξασφαλίσει (ανάλυση). Αδιαφορεί επίσης για το εάν εκλεγούν περισσότεροι λαϊκιστές στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως αποκαλεί τους ηγέτες της Ιταλίας, της Ουγγαρίας κλπ. – αφού η Ιταλία, από την οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η γαλλική οικονομία, είναι (ως ήδη χρεοκοπημένη), εγκλωβισμένη στην ΕΕ και στο ευρώ, όπως η Ελλάδα.
Ακόμη τώρα και αν δεν κερδίσει το συντηρητικό ΕΛΚ και ο επικεφαλής του που προωθεί για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, ο κ. Weber της πολύ δεξιάς CSU (στηρίζεται φανατικά και από τη ΝΔ, στα πλαίσια του γνωστού ραγιαδισμού), έχει βρει τη λύση – με την έννοια πως ήδη διαπραγματεύεται ως αντάλλαγμα τη θέση του προέδρου της ΕΚΤ, η οποία δεν απαιτεί καμία εκλογική διαδικασία.
Σύμφωνα με το γερμανικό σενάριο, εάν το ΕΛΚ υποστεί ήττα και δεν καταφέρει ο κ. Weber να εκλεγεί στη θέση του προέδρου της ΕΕ, τότε θα τοποθετηθεί επικεφαλής της ΕΚΤ ο σημερινός διοικητής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας – ο κ. Weidmann. Φυσικά η Γερμανία θα ήθελε και τα δύο, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως θα υπήρχε αντίδραση εκ μέρους των «εταίρων» της – πόσο μάλλον όταν έχει καταλάβει όλες τις θέσεις-κλειδιά της Ευρώπης και ιδίως του ESM, το οποίο προορίζεται να εξελιχθεί στο γερμανικό ΔΝΤ που θα της εξασφαλίσει τη σταδιακή κατοχή των υπολοίπων κρατών, μέσα από τις μελλοντικές οικονομικές κρίσεις.
Στην πραγματικότητα λοιπόν έχει εξασφαλίσει και τα μονά, και τα ζυγά δικά της, όπως συνηθίζει – ενώ, με δεδομένη την έδρα της ΕΚΤ στην επικράτεια της, είναι σε θέση να την ελέγχει έτσι ή αλλιώς. Καλύτερα για τη Γερμανία θα ήταν βέβαια να έχει την προεδρία της Γερμανός, θυμίζοντας πως ο επικεφαλής της ΕΚΤ που θα ορισθεί το Φθινόπωρο παραμένει στη θέση του για οκτώ χρόνια – ενώ είναι σίγουρο πως μέσα σε αυτήν τη χρονική περίοδο θα ξεσπάσει η επόμενη κρίση, από όπου και αν προέλθει.
Είτε από τις Η.Π.Α. που εκτός από τα δίδυμα ελλείμματα τους είναι υπερχρεωμένες, είτε από την Κίνα που συνεχίζει να κινδυνεύει με κάποιο κραχ, είτε από τον εμπορικό και νομισματικό πόλεμο μεταξύ τους, είτε από μία πολιτική/δημοσιονομική/τραπεζική κρίση στην Ιταλία, είτε από την άκρα δεξιά που ενδεχομένως θα κερδίσει στη Γαλλία, είτε από τα κίτρινα γιλέκα, είτε από τις χρεοκοπημένες τράπεζες της Γερμανίας όπως η Deutsche Bank, είτε από τις νομισματικές κρίσεις των αναπτυσσομένων χωρών όπως η Τουρκία, είτε από το BREXIT, είτε από οτιδήποτε άλλο – αφού ο πλανήτης είναι πλημμυρισμένος από φούσκες και χρέη, με το ρυθμό ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας να μειώνεται συνεχώς λόγω των θηριωδών εισοδηματικών ανισοτήτων.
Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες, οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετές για να εμποδίσουν την κλιμάκωση μίας κρίσης – η οποία είναι πολύ πιθανή, πόσο μάλλον επειδή οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας τους αποσπούν συνεχώς μερίδια αγοράς, προκαλώντας τους ζημίες. Οι τραπεζικές κρίσεις όμως προκαλούν πολύ γρήγορα κρατικές, δημοσιονομικές – επειδή οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να διασώσουν τις τράπεζες, για να μην καταρρεύσει το σύστημα.
Στα πλαίσια αυτά, εάν τοποθετηθεί ο κ. Weidmann επικεφαλής της ΕΚΤ, ο οποίος ήταν και είναι εναντίον της πολιτικής χαλάρωσης και των χαμηλών επιτοκίων, χωρίς την υιοθέτηση της οποίας θα είχε διαλυθεί ήδη η Ευρωζώνη, η κατάσταση της νομισματικής ένωσης θα επιδεινωθεί ακόμη και αν δεν ξεσπάσει μία παγκόσμια κρίση – υπενθυμίζοντας πως το 2012 ήταν σχεδόν ο μοναδικός που δεν συμφωνούσε με τον κ. Draghi, ενώ η στάση του έχει αλλάξει ελάχιστα μέχρι σήμερα.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ένας γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, παραμένοντας απόλυτα πιστός στις αρχές του (κάτι πολύ θετικό σε φυσιολογικές εποχές), έχανε τη χρονική προθεσμία που είχε στη διάθεση του, για να εμποδίσει την κλιμάκωση μίας οξείας οικονομικής κρίσης – με τον τρόπο που συνηθίζουν να ενεργούν, έγκαιρα και αποφασιστικά, οι πιο πραγματιστές βρετανοί και αμερικανοί τραπεζίτες.
Παράδειγμα η κρίση του ευρωπαϊκού συναλλαγματικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 – όπου οι γερμανοί κεντρικοί τραπεζίτες επενέβηκαν τότε μόνο, όταν οι άγριες κερδοσκοπικές επιθέσεις είχαν ήδη γονατίσει τη Μ. Βρετανία και την Ιταλία, απειλώντας πλέον τη Γαλλία.
Κάτι ανάλογο συνέβη το 2008, όπου η ΕΚΤ δεν αντέδρασε καθόλου πιεζόμενη από τους Γερμανούς να μην το κάνει – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει χωρίς λόγιο η Ελλάδα, αφού δεν διέθετε κεντρική τράπεζα να στηρίξει τα επιτόκια δανεισμού της όπως κάνει σήμερα η ΕΚΤ με όλα τα κράτη (θλιβερή εξαίρεση η Ελλάδα), να ακολουθήσουν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, να διακινδυνεύσει η Ισπανία και τελικά να διαλυθεί η Ευρωζώνη, εάν δεν είχε επέμβει η ΕΚΤ το 2012 αδιαφορώντας για τις γερμανικές πιέσεις.
Βέβαια η ΕΚΤ έκανε πάρα πολλά λάθη στο παρελθόν – από τους εκβιασμούς της Ιρλανδίας έως το παράνομο κλείσιμο των τραπεζών της Ελλάδας και την ολοκληρωτική καταστροφή του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου. Εκτός αυτού ένα μεγάλο μέρος των πακέτων διάσωσης (QE) δόθηκε στις τράπεζες, χωρίς να καταλήξει στην πραγματική οικονομία – με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν φούσκες στα ακίνητα (τα ενοίκια στη Γερμανία έχουν εξ αυτού εκτοξευθεί στα ύψη, μειώνοντας κατακόρυφα τα διαθέσιμα εισοδήματα των εργαζομένων) και αλλού, ενώ οι τράπεζες συνέχισαν να κερδοσκοπούν.
Όλα αυτά όμως ήταν κυρίως το αποτέλεσμα των πιέσεων που της ασκούσε η Γερμανία – η οποία δεν φαίνεται να έχει μάθει τίποτα από το παρελθόν, ενώ τη χρησιμοποιεί μαζί με το ευρώ ως πολιορκητικό κριό εισβολής και κατοχής των εταίρων της.
Στα πλαίσια αυτά, εάν καταφέρει να αναλάβει την ηγεσία της ένας Γερμανός, όπως ο κ. Weidmann, θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρωζώνη – πολύ πιο καταστροφικό, από ότι η προεδρία της Κομισιόν. Εν τούτοις αυτό επιδιώκει η Γερμανία, η οποία ποτέ δεν μαθαίνει από τα λάθη της – έχοντας την άποψη πως δεν πρέπει να της επιτραπεί ποτέ ούτε η ηγεσία της ΕΚΤ, ούτε της Κομισιόν, εάν θέλουμε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη και στον πλανήτη.
https://analyst.gr/2019/05/21/i-krisimotita-tou-2019-gia-thn-evropi/