«Κάποτε τοῦ πῆγα μία κοπέλλα πού ήθελε νά πάρη τήν εὐχή του. Δοκιμαζόταν πολύ ἡ συγκεκριμένη. Εἶχε μπλέξει μέ κάποια αἵρεση, ὄχι ἀπό κακή πρόθεση, ἀλλά ἀπό λανθασμένο τρόπο ἀναζητήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὄταν ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶναι σέ λάθος δρόμο, μετανόησε πραγματικά, ἐξομολογήθηκε, ζοῦσε κατά Θεό, ἀλλά δοκιμαζόταν πολύ ἀπό σοβαρή “ἀσθένεια γιά κάθαρση”, ὅπως ἔλεγε ἡ ἴδια. Τήν γνώρισα μέσῳ κάποιου κοινοῦ γνωστοῦ καί τήν πῆγα στόν παπα-Γιάννη. Τή δέχθηκε μέ πολλή ἀγάπη, τή συμβούλεψε, τήν παρηγόρησε καί τῆς εἶπε πώς, γιά νά ἀνακουφισθοῦν οἱ ἀνυπόφοροι πόνοι πού εἶχε, επρεπε νά σταυρωθῆ μέ ἅγιο μύρο τῆς Παναγίας Μαλεβῆς.
Μόλις τό ἄκουσα, εἶπα:
—Παππούλη μου, πού νά τό βροῦμε τό λαδάκι τῆς Μαλεβῆς τώρα; Τῆς ἔδωσα μύρο ἀπ᾽ τό λαδάκι τῆς Παναγίας τῆς Ἄνδρου.
—Ὄχι, ἐπέμενε ὁ παπα-Γιάννης.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτό.
Ὅταν φεύγαμε, μοῦ εἶπε αὐτή ἡ πονεμένη ψυχούλα:
—Ζαχαρούλα, σέ ἅγιο ἄνθρωπο μέ ἔφερες.
—Γιατί, καλή μου; τή ρώτησα.
—Γιατί αὐτό πού εἶπε γιά τό μύρο τῆς Μαλεβῆς ἔχει νόημα. Κάποια φορά πού πῆγα στή Παναγία Μαλεβή, μάλωσα μέ τίς μοναχές, τίς πρόσβαλλα λόγῳ τοῦ μύρου. Τό εἶδε αὐτό ὁ ὅσιος Γέροντας, καί γιά νά τό ἐξομολογηθῶ καί νά πάω νά ζητήσω συγγνώμη ἀπ᾽ τίς μοναχές, μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά σταυρωθῶ μέ τό μύρο.
Ἔμεινα ἔμβροντητη. Δέν μποροῦσε νά κρυφθῆ κανείς ἀπ᾽ τόν ἅγιο. Ὅπως προεῖπα, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπη τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων».
https://ixthis3.blogspot.com
https://proskynitis.blogspot.com