-Δεν έχουν μέλλον οι νεοταξίτες. Αλλά είναι πιθανό να μην έχουμε ούτε εμείς...
Αλεξάντρ Γκελγιέβιτς Ντούγκιν
Ο νεοταξικός φιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση σίγουρα εξόφλησαν. Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει τα τελευταία χρόνια της ΕΣΣΔ. Εκείνη την εποχή, η πραγματική εξουσία εξακολουθούσε να είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εκείνη την εποχή, παρότι το κομμουνιστικό σύστημα έλεγχε σχεδόν τα πάντα, είχε τελείωσει για τα καλά. Και ήταν αισθητό.
Σήμερα, βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια κατάσταση όσον αφορά τη κυριαρχία της φιλελεύθερης ολιγαρχίας στον κόσμο. Ελέγχει πάντα τα πάντα, αλλά ήδη έχει τελειώσει. Θα εξαφανιστεί τόσο απότομα όσο ο κομμουνισμός της Ανατολικής Ευρώπης. Η κινητοποίηση κατά του λαϊκισμού (αντί-Πούτιν, αντί-Άσαντ, αντί-Κίνας, αντί-Brexit, αντί-Ιράν, αντί-Σαλβίνι, κλπ), των Bernard-Henri Levy, Μακρόν, Σόρος, Ρότσιλντ ή Κλίντον, δείχνει ότι βρίσκονται σε πλήρη αγωνία. Για αυτούς, το φαγητό κάηκε.
Μη μπορώντας να κυριαρχήσουν, οι Φιλελεύθεροι είναι καταδικασμένοι.
Πεισματώνοντας, μπορεί να κερδίσουν λίγο χρόνο πριν εξαφανιστούν μόνιμα και αμετάκλητα, αλλά οι ημέρες τους είναι μετρημένες.
Μην έχοντας πλέον την εξουσία να επηρεάσουν το μέλλον, έχασαν. Ο Μεσσίας δεν θα έρθει στο Κράτος του Ισραήλ όπως υφίσταται σήμερα. Οι Naturei Karta (literally "Guardians of the City") το καταλαβαίνουν πολύ καλά. Αυτή η ιστορία του Μεσσία είναι μόνο ανθρώπινη παρωδία, και όχι καθόλου το αναμενόμενο εσχατολογικό θαύμα, είναι από μόνο του ένα ψευδές ερώτημα. Ως εκ τούτου, το τέλος πλησιάζει.
Το ίδιο πράγμα για το «τέλος της ιστορίας» που διακήρυξαν οι φιλελεύθεροι [κατά την πτώση της ΕΣΣΔ]. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν ριζικά εκτός πραγματικότητας. Το ίδιο ισχύει και για την ιδεολογία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Κανείς δεν πιστεύει πλέον το νεοϊμπεριαλιστικό ψέμα, αυτή την υποκρισία του «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Το ίδιο ισχύει και για την «άπειρη οικονομική ανάπτυξη», την «παγκόσμια μεσαία τάξη», την «κοινωνία των πολιτών» [και τη «διεθνή κοινότητα»]. Ιδιο πράγμα όσον αφορά τον «μεταμοντερνισμό» και τον «διαφωτισμό».
Δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης για τον φιλελευθερισμό στο μέλλον. Προσεγγίζουμε τη στιγμή μιας μεγάλης θραύσης του παραδείγματος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το μέλλον θα μας ανήκει, αλλά είναι αλήθεια ότι δεν θα είναι πλέον δικό τους. Και πάλι, το μέλλον θα είναι ανοιχτό. Η λογοκρισία των βιβλίων μου από τους φιλελεύθερους στο Amazon , τα κίτρινα γυλέκα ή ο αποκλεισμός στο FaceBook κάθε μορφής μη-φιλελεύθερου λόγου (μη-φιλελευθέρων μορφών ζωής, της ίδιας της ζωής) είναι τα προειδοποιητικά σημάδια για το τέλος.
Όλοι αυτοί που καταπιέζονται και απαγορευμένοι σήμερα, όλοι εκείνοι που κατηγορούνται ότι είναι χώρες παρίες ή «πουτινιστές», όλοι αυτοί που περιθωριοποιούνται και ποινικοποιούνται -Λευκοί, λαϊκιστές, αρσενικό φύλο, υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της παράδοσης , συντηρητικοί, κλπ. - θα είναι πιθανώς οι πρώτοι που θα αναβαθμιστούν στην περίοδο του μετα-φιλελευθερισμού. Αλλά δεν είναι βέβαιο, δεν υπάρχει σχέδιο ούτε στρατηγική για το μέλλον. Μπορεί να είναι μια πύρρειος νίκη.
Είναι πολύ πιθανό ότι η ενστικτώδης αποστροφή μας για το φιλελευθερισμό να είναι πολύ συνετή και λογική, αλλά δεν είναι παρά μόνο μια αντίδραση ενάντια στο κακό σε αγνή κατάσταση που παράγινε εμφανές. Όταν τελειώσει η βασιλεία των Φιλελευθέρων, κανένας από αυτούς δεν θα είναι προετοιμασμένος για τις αλλαγές που θα ακολουθήσουν. Συνεπώς, δεν έχουν μέλλον. Αλλά είναι πιθανό να μην έχουμε ούτε εμείς.
Παραείμαστε αφοσιωμένοι στην προσπάθεια να αποστραγγίσουμε το φιλελεύθερο σηπτικό βόθρο του πλανήτη, είναι ακόμα γεμάτο, τεράστιο και ισχυρό, και δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι πέρα από αυτό.
Προτείνω πρώτα να αφήσουμε τους Φιλελεύθερους να εξαφανιστούν και να δούμε μετά τι θα κάνουμε. Εκτός του ότι το αύριο είναι ήδη εδώ, και εκείνοι δεν θα είναι στην ερχόμενη εποχή. Πρέπει λοιπόν να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για τη συνέχεια. Παρότι η αγωνία του φιλελεύθερου τέρατος είναι επικίνδυνη, το μέλλον είναι επίσης πολύ προβληματικό. Οι φιλελεύθεροι κυβερνούν τον κόσμο σήμερα και αναλαμβάνουν όλο το φορτίο. Με την αποτυχία τους, χάνουν τη νομιμότητά τους και θα εξαφανιστούν.
Αλλά ... ποιος θα αναλάβει πραγματικά την ευθύνη της ανθρωπότητας μετά από εκείνους; Βλέπουμε το τι συμβαίνει και συμφωνούμε λίγο ή πολύ, αλλά οι ιδέες μας για το πώς να βγούμε από το χάλι είναι ακόμα ασαφείς. Στη Ρωσία, διαφωνούμε προπαντός ως προς το τι είναι το καλό. Πιθανόν να είναι μια σοβαρή πρόκληση να το αποφασίσουμε. Είναι τελειωμένοι και υποθέτω ότι το ξέρουν ήδη. Αλλά το βάρος της πραγματικής ανάληψης της τύχης της ανθρωπότητας, έκτος του γεγονότος ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή, είναι τεράστιο.
Όταν θα φύγουν, ποιος θα κάνει τον κόπο να αναλάβει την εξουσία;
Ο χρόνος να το σκεφτούμε ήρθε εδώ και τώρα ...
Ο καθηγητής Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι, επί του παρόντος, επικεφαλής της έδρας Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων του τμήματος Κοινωνιολογίας[6] στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, καθώς και του Κέντρου Συντηρητικών Μελετών του εν λόγω τμήματος. Έχει στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο και τον ρωσικό στρατό,[7] καθώς υπηρέτησε ως σύμβουλος του εκπροσώπου τύπου της Κρατικής Δούμας (και πρόσωπο κλειδί του κυβερνώντος κόμματος Ενωμένη Ρωσία) Σεργκέι Ναρίσκιν.
Πρωτότυπο: www.geopolitica.ru/en/article/globalization-and-liberalism-verge-collapse-who-and-what-comes-next
Μετάφραση αγγλικά-γαλλικά Petrus Lombard
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
reseauinternational.net/
Πηγή