Ένα σφίξιμο, μια αιχμαλωσία που έγινε από σένα, σε σένα, για σένα. Να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες. Κανόνες που θα τελειώσουν την ημέρα πιο ανώδυνα γιατί δεν περιμένεις κάτι καλό, απλά ελπίζεις να μην χειροτερέψει.
Σε κατέβαλε ο πόνος σου, το πρόβλημά σου, η στεναχώρια σου, οι λογισμοί σου. Αφέθηκες σ’αυτήν την δίνη της λύπης, γι’αυτό και σταμάτησες να ελπίζεις, σταμάτησες να πιστεύεις. Απλά συνεχίζεις να υπάρχεις, τίποτα παραπάνω. Και υποφέρεις. Και θέλεις να παύσει αυτό το βάσανο, όμως δεν κάνεις τίποτα το ουσιαστικό να το αντιμετωπίσεις. Κλαψουρίζεις, κάνεις τους δικούς σου υπολογισμούς και απογοητεύεσαι. Χάνεσαι στους λογισμούς σου. Και έτσι η ψυχολογία σου συνθλίβεται. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα ενώ στα βαθιά της η καρδιά σου λαχταρά την ζωή.
————————
Κουράστηκες, λες. Αν κουράστηκες, ξεκουράσου· μην παραιτείσαι. Δεν είναι λύση η παραίτηση. Δεν είναι λύση να αφήνεις τις ημέρες σου χωρίς ζωή.
Όλα αυτά που ήρθαν στην ζωή σου διαμορφώνουν την ζωή σου. Μην τα αρνείσαι! Η λύση έρχεται όταν τα αποδεχτούμε. Τότε μπορούμε να τοποθετηθούμε ορθά σε όλα αυτά τα ζητήματα που μας πνίγουν. Η αποδοχή θα φέρει ειρήνη μέσα μας και ίσως και την λύση. Αν αρνείσαι να τα αποδεχτείς, τότε το μόνο που καταφέρνεις είναι να υποφέρεις και να μεγενθύνεις το πρόβλημα. Μην εθελοτυφλείς. Για να θεραπεύσεις μια κατάσταση χρειάζεται να την δεις κατάματα, όχι να θέλεις να την διώξεις μακρυά με μαγικό τρόπο.
Αλλά και κάτι άλλο, να αναλάβεις την ευθύνη που σου αναλογεί. Μην ρίχνεις την ευθύνη μόνο στους άλλους ή στις περιστάσεις. Λίγο πολύ φταις σε αυτό που σου συμβαίνει. Και αν δεν φταις σε αυτό, ίσως φταις σε κάτι άλλο, «εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις παιδευόμεθα», όπως λέγει και το γραφικό.
Κι αν θέλεις βοήθεια -όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια- μην διστάσεις και πάλι να έρθεις να μου πεις (στον πνευματικό σου), μην διστάσεις να προσευχηθείς, μην διστάσεις να μιλήσεις σε κάποιον φίλο που ξέρεις ότι θα σε ακούσει και θα σε βοηθήσει ουσιαστικά. Κάνε πάντως ένα άνοιγμα προς τον κόσμο, προς τους άλλους.
Όλα στην ζωή μας γίνονται θάνατος όταν κλεινόμαστε στο καβούκι του εγώ μας. Μην το κάνεις αυτό.
Ο σταυρός σου θα γίνει ανάσταση μόνο όταν τον αγκαλιάσεις.
Και αυτό θα γίνει μόνο όταν έρθει στην καρδιά σου η ταπείνωση, που θα φέρει την μετάνοια, και αυτή θα δώσει και πάλι ζωή και χαρά στη νέκρωση που βιώνεις.
Κι αν σου φαίνονται όλα αυτά θεωρίες σταμάτα να τα διαβάζεις. Απλά βγες έξω, πάνε μια βόλτα με βήμα χαλαρό…και αυτό κάτι είναι. Να έχεις όμως στο νου σου τον Θεό, ακόμα και στην βόλτα σου. Γιατί μόνο Αυτός θα σε αδειάσει από τον άδη σου, γιατί μόνο Αυτός μπορεί να σε κάνει να δεις την ζωή αλλιώς, να δεις την ζωή χωρίς εκπτώσεις.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή: imverias.blogspot.gr