Χριστίνα Κοροβέση: “Όταν σε πρωτοείδα”
Όταν σε
πρωτοείδα…ένιωσα ανακούφιση.
Τα είχες καταφέρει, είχες γεννηθεί γερή, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου,
γεμάτη δέος και ευγνωμοσύνη.
Λίγο νωρίτερα, όταν οι σφυγμοί σου έπεφταν κατακόρυφα και περίπου εφτά
άτομα έσπρωχναν το φορείο φωνάζοντας προς το χειρουργείο, είχα τρομάξει
όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα νούμερα να πέφτουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον καρδιοτοκογράφο, από τους 178 στους 52 χτύπους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Πίστεψα πως θα σε έχανα. Το πίστευα ακόμη και όταν ακούμπησαν το στηθοσκόπιο στην κοιλιά μου για να ακούσω τους αδύναμους παλμούς της καρδούλας σου, ενώ ούρλιαζα “ζει; το μωρό μου ζει; Μην μου λέτε ψέματα!” Πίστεψα πραγματικά πως δεν θα σε γνώριζα ποτέ… Σκέψη που μούδιασε το μυαλό μου μέχρι να σε ακουμπήσουν στο στήθος μου.
Στις 19:05 μιας χειμωνιάτικης Δευτέρας. Νομίζω τότε ανέπνευσα ξανά. Μαζί με το θυμωμένο κλάμα σου, μαζί αναπνεύσαμε. Κοιταχτήκαμε. Εσύ με παρατηρούσες μάλλον ενοχλημένη, σε ξεβολέψαμε είναι η αλήθεια. Εγώ σε κοιτούσα με τρομερή απορία. Μου φαινόταν αδιανόητο, πως από το “πουθενά” ένα καινούριο ανθρωπάκι λούφαζε στην αγκαλιά μου.
Ένα ολοκληρωμένο πλάσμα, δύο χεράκια, δυο ποδαράκια, μια (πολύ) απαιτητική φωνούλα. Και ήμουν η μαμά σου. Μου φαινόταν πραγματικό θαύμα. Μεγάλωνες μέσα μου από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής σου και όμως μου ήσουν άγνωστη. Ανυπομονούσα να σε πάρω στο σπίτι να σε μάθω. Και φοβόμουν. Φοβόμουν τόσο πολύ. Αν δεν ήμουν αρκετά καλή; Μήπως κινδύνευες από την απειρία μου;
Πώς θα σε προστάτευα τώρα που βγήκες από το ελεγχόμενο περιβάλλον της μήτρας μου; Και αν, αδιανόητο, αλλά αν δεν κατάφερνα να σε αγαπήσω όσο απόλυτα μου περιέγραφαν οι άλλες μαμάδες; Ήρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι μας. Οικογένεια πλέον. Ήσουν τόσο μικροσκοπική. Έπλεες στα ρούχα που τόσο προσεκτικά είχα διαλέξει για να σε καλωσορίσουμε στον κόσμο.
Έπρεπε πια να βγούμε “εκεί έξω”. Στη σύντομη διαδρομή από το μαιευτήριο με έπιασε μια μικρή κρίση πανικού. Όλα μου φαίνονταν απειλητικά και εσύ τόσο εύθραυστη. Και ήρθε η πρώτη νύχτα που θα έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα μαζί χωρίς βοήθεια. Εννοείται πως δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Ούτε τις νύχτες που ακολούθησαν. Κάθε τρία δευτερόλεπτα ένιωθα την ανάγκη να τσεκάρω αν αναπνέεις…
Γελάω όσο το σκέφτομαι… Πόσο αστεία μου φαίνεται αυτή η σκέψη τώρα. Άκου να μην σε αγαπήσω… Κάθε λεπτό που περνούσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα άνθιζε μέσα μου. Γιγαντωνόταν με τη μέρα. Μια αγάπη τόσο αγνή και απόλυτη, απαλλαγμένη από κάθε ιδιοτέλεια. Με δίδαξες τι θα πει αγάπη. Κατάλαβα πως τόσα χρόνια “αγαπούσα” λάθος. Σε κοίταζα να κοιμάσαι και μια ζεστασιά απλωνόταν μέσα μου. Χαμογελούσες και γινόταν Άνοιξη. Και σαν μέσα σε τρία δευτερόλεπτα λες, ξαφνικά μεγάλωσες! Άρχισες να πιάνεις περισσότερο χώρο στην κούνια, και, αν είναι δυνατόν, στην καρδιά μου. Μου έσκασες το πρώτο σου χαμόγελο. Φαφούτικο, σαλιωμένο και τόσο αγνό. Σου ανταπέδωσα το κλασικό ηλίθιο χαμόγελο χαζομαμάς. Είπες “αγκού”. Είπα “Δεν το πιστεύω, μίλησε!”.
Γινόσουν μέρα με τη μέρα πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, πιο ανεξάρτητη. Είχες από την αρχή προτιμήσεις, ήξερες τι ήθελες και έβαζες σε εφαρμογή ολόκληρο το περιορισμένο σου ρεπερτόριο για να το αποκτήσεις. Είχες λαχτάρα να μεγαλώσεις. Έτρωγες με όρεξη, ακόμη και αν τα δοντάκια σου καθυστέρησαν να κάνουν πρεμιέρα, δεν το έβαζες κάτω. Αντίθετα, τα “έτριζες” σε κάθε δυσκολία που εμφανιζόταν.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα τον υδράργυρο στο θερμόμετρο να ανεβαίνει και να ανεβαίνει. Ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι, όπως και τις περισσότερες μέρες που ακολούθησαν έκτοτε. Με κάποιο μαγικό τρόπο το πείσμα σου με γέμιζε κουράγιο, πως θα τα καταφέρουμε. Σύντομα αποφάσισες πως το γάλα μόνο δεν σε καλύπτει. Αναζήτησες άλλες γεύσεις και άλλες υφές. Και εγώ αναζητούσα το καλύτερο για σένα. Σκεφτόμουν πως ήδη από τότε θα έχτιζες διατροφικές συνήθειες που θα σε συντρόφευαν μια ζωή.
Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η ευθύνη, να σε κάνω να αγαπήσεις εκείνες τις γεύσεις που θα σου έκαναν καλό και θα βοηθούσαν να έχεις μια ισορροπημένη πορεία, ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής σου! Ήθελα να σε φροντίσω. Να σε προστατεύσω. Μεγαλώνεις γρήγορα και δεν χωράς πια με την ίδια άνεση στην αγκαλιά μου και τρομοκρατούμαι… πώς θα σε κρατήσω ασφαλή όταν πια δεν θα μπορώ να σε κρατήσω στα χέρια μου? Σε μαθαίνω τις πρώτες σου λέξεις. Τα πρώτα σου βήματα. Πώς να επιβιώνεις. Εσύ όμως με μαθαίνεις τα σημαντικά. Παρακολουθώ τη ζωή μέσα από το δικό σου βλέμμα και μου φαίνονται όλα συναρπαστικά και καινούρια. Τίποτα δεν είναι δεδομένο για σένα. Όλα κρύβουν μαγεία. Η θάλασσα. Το ξημέρωμα. Ένα λουλούδι που φύτρωσε στην άκρη του δρόμου. Μια καινούρια γεύση. Μια σκάλα. ΟΛΑ είναι λόγος για εξερεύνηση.
Τίποτα δεν είναι βαρετό, δεδομένο ή απλό. Κάθε μέρα ξυπνάς ενθουσιασμένη δίπλα μου και έτοιμη για περιπέτεια.
Πηγή : www.superdad.gr [ http://www.superdad.gr/istories-agapis/hristina-korovesi-otan-se-protoeida/ ]
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα νούμερα να πέφτουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον καρδιοτοκογράφο, από τους 178 στους 52 χτύπους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Πίστεψα πως θα σε έχανα. Το πίστευα ακόμη και όταν ακούμπησαν το στηθοσκόπιο στην κοιλιά μου για να ακούσω τους αδύναμους παλμούς της καρδούλας σου, ενώ ούρλιαζα “ζει; το μωρό μου ζει; Μην μου λέτε ψέματα!” Πίστεψα πραγματικά πως δεν θα σε γνώριζα ποτέ… Σκέψη που μούδιασε το μυαλό μου μέχρι να σε ακουμπήσουν στο στήθος μου.
Στις 19:05 μιας χειμωνιάτικης Δευτέρας. Νομίζω τότε ανέπνευσα ξανά. Μαζί με το θυμωμένο κλάμα σου, μαζί αναπνεύσαμε. Κοιταχτήκαμε. Εσύ με παρατηρούσες μάλλον ενοχλημένη, σε ξεβολέψαμε είναι η αλήθεια. Εγώ σε κοιτούσα με τρομερή απορία. Μου φαινόταν αδιανόητο, πως από το “πουθενά” ένα καινούριο ανθρωπάκι λούφαζε στην αγκαλιά μου.
Ένα ολοκληρωμένο πλάσμα, δύο χεράκια, δυο ποδαράκια, μια (πολύ) απαιτητική φωνούλα. Και ήμουν η μαμά σου. Μου φαινόταν πραγματικό θαύμα. Μεγάλωνες μέσα μου από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής σου και όμως μου ήσουν άγνωστη. Ανυπομονούσα να σε πάρω στο σπίτι να σε μάθω. Και φοβόμουν. Φοβόμουν τόσο πολύ. Αν δεν ήμουν αρκετά καλή; Μήπως κινδύνευες από την απειρία μου;
Πώς θα σε προστάτευα τώρα που βγήκες από το ελεγχόμενο περιβάλλον της μήτρας μου; Και αν, αδιανόητο, αλλά αν δεν κατάφερνα να σε αγαπήσω όσο απόλυτα μου περιέγραφαν οι άλλες μαμάδες; Ήρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι μας. Οικογένεια πλέον. Ήσουν τόσο μικροσκοπική. Έπλεες στα ρούχα που τόσο προσεκτικά είχα διαλέξει για να σε καλωσορίσουμε στον κόσμο.
Έπρεπε πια να βγούμε “εκεί έξω”. Στη σύντομη διαδρομή από το μαιευτήριο με έπιασε μια μικρή κρίση πανικού. Όλα μου φαίνονταν απειλητικά και εσύ τόσο εύθραυστη. Και ήρθε η πρώτη νύχτα που θα έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα μαζί χωρίς βοήθεια. Εννοείται πως δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Ούτε τις νύχτες που ακολούθησαν. Κάθε τρία δευτερόλεπτα ένιωθα την ανάγκη να τσεκάρω αν αναπνέεις…
Γελάω όσο το σκέφτομαι… Πόσο αστεία μου φαίνεται αυτή η σκέψη τώρα. Άκου να μην σε αγαπήσω… Κάθε λεπτό που περνούσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα άνθιζε μέσα μου. Γιγαντωνόταν με τη μέρα. Μια αγάπη τόσο αγνή και απόλυτη, απαλλαγμένη από κάθε ιδιοτέλεια. Με δίδαξες τι θα πει αγάπη. Κατάλαβα πως τόσα χρόνια “αγαπούσα” λάθος. Σε κοίταζα να κοιμάσαι και μια ζεστασιά απλωνόταν μέσα μου. Χαμογελούσες και γινόταν Άνοιξη. Και σαν μέσα σε τρία δευτερόλεπτα λες, ξαφνικά μεγάλωσες! Άρχισες να πιάνεις περισσότερο χώρο στην κούνια, και, αν είναι δυνατόν, στην καρδιά μου. Μου έσκασες το πρώτο σου χαμόγελο. Φαφούτικο, σαλιωμένο και τόσο αγνό. Σου ανταπέδωσα το κλασικό ηλίθιο χαμόγελο χαζομαμάς. Είπες “αγκού”. Είπα “Δεν το πιστεύω, μίλησε!”.
Γινόσουν μέρα με τη μέρα πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, πιο ανεξάρτητη. Είχες από την αρχή προτιμήσεις, ήξερες τι ήθελες και έβαζες σε εφαρμογή ολόκληρο το περιορισμένο σου ρεπερτόριο για να το αποκτήσεις. Είχες λαχτάρα να μεγαλώσεις. Έτρωγες με όρεξη, ακόμη και αν τα δοντάκια σου καθυστέρησαν να κάνουν πρεμιέρα, δεν το έβαζες κάτω. Αντίθετα, τα “έτριζες” σε κάθε δυσκολία που εμφανιζόταν.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα τον υδράργυρο στο θερμόμετρο να ανεβαίνει και να ανεβαίνει. Ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι, όπως και τις περισσότερες μέρες που ακολούθησαν έκτοτε. Με κάποιο μαγικό τρόπο το πείσμα σου με γέμιζε κουράγιο, πως θα τα καταφέρουμε. Σύντομα αποφάσισες πως το γάλα μόνο δεν σε καλύπτει. Αναζήτησες άλλες γεύσεις και άλλες υφές. Και εγώ αναζητούσα το καλύτερο για σένα. Σκεφτόμουν πως ήδη από τότε θα έχτιζες διατροφικές συνήθειες που θα σε συντρόφευαν μια ζωή.
Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η ευθύνη, να σε κάνω να αγαπήσεις εκείνες τις γεύσεις που θα σου έκαναν καλό και θα βοηθούσαν να έχεις μια ισορροπημένη πορεία, ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής σου! Ήθελα να σε φροντίσω. Να σε προστατεύσω. Μεγαλώνεις γρήγορα και δεν χωράς πια με την ίδια άνεση στην αγκαλιά μου και τρομοκρατούμαι… πώς θα σε κρατήσω ασφαλή όταν πια δεν θα μπορώ να σε κρατήσω στα χέρια μου? Σε μαθαίνω τις πρώτες σου λέξεις. Τα πρώτα σου βήματα. Πώς να επιβιώνεις. Εσύ όμως με μαθαίνεις τα σημαντικά. Παρακολουθώ τη ζωή μέσα από το δικό σου βλέμμα και μου φαίνονται όλα συναρπαστικά και καινούρια. Τίποτα δεν είναι δεδομένο για σένα. Όλα κρύβουν μαγεία. Η θάλασσα. Το ξημέρωμα. Ένα λουλούδι που φύτρωσε στην άκρη του δρόμου. Μια καινούρια γεύση. Μια σκάλα. ΟΛΑ είναι λόγος για εξερεύνηση.
Τίποτα δεν είναι βαρετό, δεδομένο ή απλό. Κάθε μέρα ξυπνάς ενθουσιασμένη δίπλα μου και έτοιμη για περιπέτεια.
Πηγή : www.superdad.gr [ http://www.superdad.gr/istories-agapis/hristina-korovesi-otan-se-protoeida/ ]