Δύο είναι τα σημεία που πρέπει να τεθούν σοβαρά υπόψη ώστε να ακυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Αφενός η παραβίαση της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913. Αφετέρου οι παραλείψεις και τα σφάλματα προερχόμενα από το ίδιο το κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, κρινόμενον βάσει της Συνθήκης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών του 1969. Συγκεκριμένα, τα ιστορικά-διπλωματικά σημεία ακυρότητας της Συμφωνίας είναι τα εξής:
Πρώτον, η δημιουργία των Σκοπίων παραβιάζει το Πρωτόκολλον των Αθηνών, την Ελληνο-Σερβική Συμφωνία και το Οριοθετικόν Πρακτικόν Βενιζέλου – Πάσιτς του 1913, αναφέρει ο Ι. Μάζης.
Δεύτερον, η ύπαρξη και δημιουργία των Σκοπίων κινείται εις απολύτως αντίθετον τροχιάν από τα οριζόμενα από τη Συνθήκη Βουκουρεστίου 1913. Εκ της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913, αλλά και άλλων ιστορικών γεγονότων, ουδαμώς προκύπτει η ύπαρξη κρατικής οντότητα; μεταξύ των ελληνοσερβικών συνόρων υπό την επωνυμία «Μακεδονία». Εξάλλου, η σταλινο-τιτοϊκή πολιτική ήταν εκείνη που την δημιούργησε αλλά ας μη μακρηγορούμε για πράγματα τα οποία είναι γνωστά τοις πάσι.
Τρίτον, τα σύνορα των Σκοπίων με την Ελλάδα δεν έχουν τη δέουσα νομική κατοχύρωση.
Τέταρτον, η Ελλάδα έχει ιστορικά, εδαφικά και μειονοτικά δικαιώματα επί του Νοτίου Τμήματος των κρατογενετικού τεχνήματος Σκοπίων, το οποίο αποτελεί την αλύτρωτη, ελληνική Βόρεια Μακεδονία.
Πέμπτον, η οιαδήποτε νομιμοποίηση ή αναγνώριση ή ονομασία, όπως και τα όρια των συνόρων του εκ τεχνηματικής κρατογενέσεως προκύψαντος αυτού κρατιδίου, πρέπει να καθορισθούν μέσω Βαλκανικού Συμφώνου, με την υπογραφή Σερβίας και Ελλάδος και την προσυπογραφή του από τα Σκόπια. Αλλωστε, η Βουλγαρία έσπευσε ήδη να υπογράψει Συνθήκη Φιλίας με το κρατίδιο, επιλύοντας προς όφελός της διμερή θέματα όπως το θέμα της Μακεδονικής Εθνικότητος, την οποίαν δεν αναγνωρίζει ως πραγματικώς υφισταμένην.