Ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι οι Σύροι γλύτωσαν μετά τη νίκη κατά των τζιχαντιστών. Δεν ισχύει καθόλου. Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εγκατέλειψαν το στόχο τους για πόλεμο καταστροφής των κρατικών δομών. Προετοιμάζουν έναν νέο πόλεμο, αυτή τη φορά οικονομικό, για να αποτρέψουν την ανασυγκρότηση της χώρας και να καταδικάσουν τους Σύρους να σαπίσουν στα ερείπια τους.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία)
Στην Ουάσιγκτον, το μπρα-ντε-φέρ μεταξύ των Τζάκσονων (εκπροσωπούμενων από την ομάδα του Ντόναλντ Τραμπ) και των ιμπεριαλιστών (δηλαδή της παραδοσιακής πολιτικής τάξης) αναμένεται να ωθήσει το 116ο Κογκρέσο όχι μόνο να παρενοχλήσει τον πρόεδρο, αλλά και να διαδραματίσει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην εξωτερική πολιτική.
Αυτό το Κογκρέσο μόλις εξέλεξε τον James Risch (Ρεπουμπλικανός, Αϊντάχο) στην προεδρία της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας και τον Eliot Engels (Δημοκρατικός, Νέα Υόρκη) στην προεδρία της αντίστοιχης Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων. Οι δύο άνδρες δεν συμφωνούν σε τίποτα μεταξύ τους, εκτός από την ακλόνητη στήριξή τους προς το Πεντάγωνο και το Ισραήλ και το μίσος τους για τη Συρία.
Αν ο James Risch είναι Ρεπουμπλικανός παλιάς κοπής, ο Eliot Engels είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε στη Γαλλία έναν νεοϋορκέζο "bobo" (Bourgeois-Bohéme, αστός-μποέμ). Οι ασυνάρτητες θέσεις του ικανοποιούν όλες τις εθνοτικές κοινότητες στην εκλογική του περιφέρεια. Προπαντός, είναι εκείνος που κατέθεσε το 2003 το νόμο Syria Accountability and Lebanese Sovereignty Restoration Act, την κήρυξη πολέμου των ΗΠΑ κατά της Συρίας.
Από την έναρξη της νέας συνόδου και πριν να εκλεγούν πρόεδροι Επιτροπής, στις 3 Ιανουαρίου 2019, ο Risch και ο Engels κατέθεσαν και οι δύο στις αντίστοιχες συνελεύσεις τους, ένα νομοσχέδιο (S.1 και HR 31) που περιέχει ένα σχεδόν παρόμοιο απόσπασμα με στόχο την αποτροπή της ανασυγκρότησης της Συρίας. Οι δύο άνδρες προσποιούνται ότι πιστεύουν ότι οι φωτογραφίες στην έκθεση Καίσαρα δείχνουν βασανισμένα κορμιά από το «καθεστώς Μπασάρ» (δηλαδή τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία) και όχι από τζιχαντιστές (τους λεγόμενους «μετριοπαθείς της αντιπολίτευσης»). Ως εκ τούτου, σκοπεύουν να τιμωρήσουν τον συριακό λαό επειδή υποστήριξε εκείνους που χαρακτηρίζουν ως «βασανιστές» ενάντια στους πραγματικούς βασανιστές [1].
Με αυτόν τον τρόπο, ακολουθούν τη στρατηγική που εφάρμοσε ο Jeffrey Feltman όταν ήταν πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Λίβανο. Είχε δημιουργήσει το 2005, ένα "Ειδικό Δικαστήριο" για να δικάσει τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσσαντ, ένοχο, κατά τον ίδιον και ψευδείς μάρτυρες, για τη δολοφονία του Ραφίκ Χαριρί. Ο Μπασάρ λοιπόν, χθες "δολοφόνος", σήμερα "βασανιστής".
Δεν ξεφεύγει από κανένα ότι, πέρα από τα ρητορικά προσχήματα, αυτά τα νομοσχέδια εφαρμόζουν στη νομοθεσία των ΗΠΑ τη στρατηγική που καθορίστηκε από τον ίδιο τον Jeffrey Feltman, όταν ήταν επικεφαλής του πολιτικού τμήματος του ΟΗΕ. Σε μυστικό σημείωμα [2], γραμμένο τον Οκτώβριο του 2017, εκείνος ο πρώην βοηθός της Χίλαρι Κλίντον έδινε εντολή σε όλες τις υπηρεσίες του ΟΗΕ να μη βοηθήσουν τους Σύρους πολίτες παρά μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και βραχυπρόθεσμα. Ο ίδιος απαγόρευε κάθε μέσο μικρο- ή μακροπρόθεσμης βοήθειας που θα επέτρεπε την ανοικοδόμηση της χώρας. Η οδηγία αυτή υπέρβαινε τις εξουσίες του και είχε αποφασιστεί πίσω από τη πλάτη των κρατών-μελών του Οργανισμού, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η ύπαρξή της αποκαλύφθηκε δέκα μήνες αργότερα από τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, στις 20 Αυγούστου του 2018 [3].
Αυτή η στρατηγική έχει σαφώς ως στόχο την επίτευξη του ίδιου στόχου με αυτόν του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον κατά τη διάρκεια του επταετούς πολέμου κατά της Συρίας, όχι πλέον με στρατιωτικά μέσα από τη στιγμή που η Ρωσία ήταν παρούσα, αλλά μέσω οικονομικών κυρώσεων. Δεν πρόκειται ακόμη να ανατραπεί ο πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσσαντ (ήταν στρατιωτικός στόχος μόνο της Σαουδικής Αραβίας) ούτε η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας (αυτός ήταν στόχος μόνο των παλαιών αποικιοκρατικών δυνάμεων), αλλά να αποδυναμωθεί στο έπακρο το συριακό κράτος σε εφαρμογή του δόγματος Rumsfeld-Cebrowski.
Αυτά που προετοιμάζουν ο γερουσιαστής James Risch και ο εκπρόσωπος Eliot Ένγκελς κατά της Συρίας ήδη εφαρμόζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, συμπληρωματικό σημάδι ότι δεν είναι βουλευτές των ΗΠΑ που σχεδίασαν αυτή την πολιτική. Έτσι, το Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της Ένωσης επέβαλε κυρώσεις, στις 21 Ιανουαρίου 2019, σε άτομα και εταιρίες που είναι υπεύθυνες για το σχέδιο της Mariota City, μιας νέας πόλης που έπρεπε να κατασκευαστεί στα προάστια της Δαμασκού [4]. Κανένα από εκείνα τα άτομα (εκτός από ένα) δεν συμμετέχει στενά ή έμμεσα με τις μάχες και ακόμη λιγότερο με τις κατηγορίες για βασανιστήρια. Είναι όλοι πολίτες που εμπλέκονται σε ένα εμβληματικό σχέδιο ανοικοδόμησης.
Το Πεντάγωνο και το Υπουργείο Οικονομικών
Από το 2001, το Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α. έχει καταστεί πολιτική δύναμη που συνεργάζεται με το Πεντάγωνο. Αυτή η διοίκηση εξοπλίστηκε με απίθανες εξουσίες, μεταξύ των άλλων δημιουργώντας νομολογία που της επιτρέπει να εξωεδαφίσει τους νόμους των ΗΠΑ με το πρόσχημα ότι ορισμένες διεθνείς συναλλαγές έγιναν σε δολάρια. Αυτός δεν είναι ο νόμος, είναι μια ερμηνεία που γίνεται δεκτή σήμερα από τα αμερικανικά δικαστήρια.
Ταυτόχρονα, το Υπουργείο Οικονομικών έχει αναπτύξει οικονομικά εργαλεία που του επιτρέπουν να τιμωρήσει άτομα, εταιρείες και κράτη, με σκληρότητα που κανείς δεν κατάφερε να φτάσει. Το πιο τρομακτικό παράδειγμα είναι οι κυρώσεις που επιβάλλονται βαθμιαία κατά του Ιράν από το 2005.
Αντίθετα με την επικοινωνία του, το υπουργείο οικονομικών με την επιβολή κυρώσεων σε ένα κράτος δεν το καταδικάζει, ούτε αυτό ούτε τους ηγέτες του, αλλά στερεί τον πληθυσμό του από οποιαδήποτε οικονομική επαφή με τη Δύση. Παραδόξως, τα θύματα αυτών των κυρώσεων έμαθαν να τις παρακάμψουν με τη βοήθεια συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι, στο ιρανικό παράδειγμα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και περίεργα το λιμάνι του Ντουμπάι, έγιναν όργανα πλυσίματος του απαγορευμένου εμπορίου. Ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ κατάφερε να δημιουργήσει χιλιάδες διαμεσολαβητές σε όλο τον κόσμο για να κρύψει το εμπόριο της χώρας του. Τις έκλεισε ο διάδοχός του, Χασάν Ροχάνι, που τις ξανάνοιξε σε κατάσταση καταστροφής μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία 5 + 1 και την επιστροφή των κυρώσεων. Αυτές οι κυρώσεις μπορεί και να είναι εξαιρετικά σκληρές, όπως αυτές που ελήφθησαν εναντίον των Χούθι στην Υεμένη, οπόυ επιβάλλουν ένα φονικό λιμό.
Να θυμίσουμε ότι αυτές οι πολιτικές κυρώσεις συχνά δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που λαμβάνει το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ότι στην περίπτωση αυτή, είναι παράνομες στο διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για πράξεις πολέμου συγκρίσιμες με τις πολιορκίες του Μεσαίωνα [5].
Σήμερα, το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ εφαρμόζει πολιτικές κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, του Μπουρούντι, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας, του Ιράν, της Λιβύης, της Νικαράγουας, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, της Ρωσίας, του Σουδάν, της Συρίας, της Βενεζουέλας και της Ζιμπάμπουε, στα οποία πρέπει να προστεθούν οι Λαϊκές Δημοκρατίες της Ντονμπάς (Ουκρανία), η Χεζμπολάχ (Ιράν), οι Χούθι (Υεμένη) και πολλοί άλλοι.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή https://infognomonpolitics.blogspot.com/2019/01/116.html
Πηγή
Al-Watan (Συρία)
Συνημμένα Έγγραφα
Al-Watan # 3078
(PDF - 160,5 koh)
[1] « Les accusations de Carter-Ruck contre la Syrie », 21 janvier 2014 ; « Η Ουάσιγκτον και το Παρίσι αναβιώνουν τη προπαγάνδα κατά του “καθεστώτος του Μπασάρ” », του Τιερί Μεϊσαν, Δίκτυο Βολταίρος, 10 octobre 2016.
[2] « Paramètres et principes de l’assistance des Nations Unies en Syrie », par Jeffrey D. Feltman, Réseau Voltaire, 3 septembre 2018.
[3] “Sergey Lavrov news conference with Gebran Bassil”, by Sergey Lavrov, Voltaire Network, 20 August 2018.
[4] « L’Union européenne sanctionne les Syriens qui tentent de reconstruire leur pays », Réseau Voltaire, 22 janvier 2019.
[5] « Όταν θέλουν να επιβάλουν κυρώσεις σε κράτη, λένε ότι είναι «τρομοκρατικά» », του Τιερί Μεϊσαν, Δίκτυο Βολταίρος, 27 novembre 2018.