Χθες το απόγευμα, καθώς γύριζα με τα πόδια από μία δουλειά στον Φάρο Ψυχικού, σταμάτησα στην Αγία Βαρβάρα να ανάψω ένα κεράκι. Στο γραφειάκι στο βάθος καθόταν ο ιερέας.
Με βλέπει συνοφρυωμένο, με καλεί κοντά του, με καθίζει δίπλα του, με ρωτάει πώς είμαι, μιλάμε για την κρίση, του εξομολογούμαι την οδύνη μου για την κατάντια της χώρας και το άγχος μου για το μέλλον της, με παρηγορεί και με ενθαρρύνει με λόγια υψηλής ψυχαναλυτικής στάθμης, Του λέω ότι μοιάζει σαν ο Χριστός να εγκατέλειψε την Ελλάδα, μου απαντά ότι ο πατέρας δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά του. Διερωτώμαι: υπάρχει άλλος οργανισμός που έχει (αφιλοκερδώς) μία πόρτα ανοιχτή για τον περαστικό και μία κουβέντα ανακουφιστική για τον άγνωστο;
Μελέτης Μελετόπουλος