Μετακόμιζες από γειτονιά σε γειτονιά όταν ζητούσε αύξηση ο ιδιοκτήτης στο ενοίκιο
ή το ήθελε για να παντρέψει την κόρη του.
Η προίκα τότε πάντα πήγαινε πακέτο με την νύφη ....
Άκουγες συχνά στις συνάξεις να αναστενάζουν οι μεγάλοι και να λένε...
"...πότε θα έχουμε το δικό μας κεραμίδι..."
Μια λύση περισσότερο προσιτή ήταν να αγοράσεις με δόσεις ένα οικοπεδάκι
και άστο να βρίσκεται και σιγά σιγά άντε να έχτιζες ένα δωμάτιο να έμπαινες μέσα
και έχει ο Θεός...
Αρκεί να έφευγες από το νοίκι και τα εκτελούνται μεταφοραί που ήταν ο εφιάλτης σου.
Οικόπεδα υπήρχαν πολλά τότε τέρμα Θεού όπως έλεγαν σήμερα πολυκατοικημένες
ασφιχτικά περιοχές όπως...το εξοχικό Γαλάτσι ...η Ηλιούπολη....
Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα άφηναν τις γειτονιές κοντά στην Ομόνοια
και θα πήγαιναν στα Τουρκοβούνια.
Φυσικά εκεί τα οικόπεδα ήταν προσιτά και το κυριότερο με δόσεις...
Τα αγοράζανε λοιπόν και όσοι δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να χτίσουν τα άφηναν
για τα παιδιά τους.
Με την προίκα της κοπέλας άκουγες ότι είχε και ένα οικοπεδάκι και κάτι χρυσές
για συρμαγιά προκειμένου κάποτε να το αξιοποιήσει ο γαμπρός.
Υπήρχαν όμως και κάποιοι που έπιαναν τα χέρια τους και έφιαχναν μόνοι τους
στην κυριολεξία το σπιτικό τους.
Βοηθούσαν και οι γείτονες που είχαν κάνει το ίδιο πρίν από αυτούς ....
Ο άμαχος πληθυσμός φύλαγε τσίλιες μήπως εμφανιστεί αστυνομικός και τους
πήγαινε στο αυτόφωρο γιατί δεν είχαν άδεια και πώς να είχαν αφού ήταν εκτός
σχεδίου.
Οι παραθεριστικοί οικισμοί έκαναν εμφάνιση με εξοχικά οικόπεδα και προσιτές
τιμές.
Η λύση καθ΄ότι ήταν εκτός σχεδίου βρέθηκε με τα λυόμενα σπίτια.
Τώρα να μην είχες δικό σου σπίτι και να ήθελες εξοχικό και με λυόμενο
που είχε τα λεφτά του κάπως ακουγότανε.
Θα μου πείς με τέσσερα κατοστάρικα τον μήνα και ένα χιλιάρικο
προκαταβολή ήταν...το αποφάσιζες και έλεγες...άστο να βρίσκεται.