Εκεί που τελειώνει ο Σεπτέμβρης και αρχίζει ο Οκτώβρης, κατά την γνώμη μου, συμβαίνει το εξής υπέροχο:
Υπάρχει μια μυστική χαραμάδα απ' όπου περνά το φως του ήλιου και πριν βγει στον κόσμο παίρνει από το μελωμένο κομμάτι του ουρανού μέλι χρυσό και λιγωτικό, με αποτέλεσμα -πριν οι άνθρωποι δουν το φως του- ο ήλιος να έχει ήδη απλώσει μιαν ανεξήγητη γλύκα στις καρδιές, στα κόκκινα κεραμίδια που διασώθηκαν και στις οδούς που προετοιμάζονται να αποβούν οι τρίβοι της δικαιοσύνης Του.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως εκεί, στην χαραμάδα του μελιού, στο αντάμωμα Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, γίνονται παράξενα πράγματα έως και θαύματα....
Πριν ένα μήνα περίπου, το Σάββατο της ήδη περιγραφείσας "ανυπόφορης" ηδύτητος (της εκ της μυστικής χαραμάδος εκλυομένης) οι απλοί άνθρωποι μιας απλούστατης ενορίας δίπλα στον Παγασητικό Κολπο, ξεκίνησαν την προσκυνηματική εκδρομή τους για την Παναγία Εικοσιφοίνισσα και την Μονή της Αγίας Παρασκευής στην Μακεδονία (κοντά στην Δράμα, πλησίον και των Σερρών).
Μακρύς ο δρόμος αλλά ευχάριστος αφού ο πόθος του προσκυνήματος μηδένιζε τις αποστάσεις και η ποίηση του Φθινοπώρου έκανε στίχους τις κοινότυπες κουβέντες του πρωινού. Όλα έμοιαζαν συνηθισμένα αλλά ταυτόχρονα ήταν έντονη η αίσθηση πως δεν ήταν έτσι. Κάτι υπέβοσκε αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν την Εκκλησία στην καθημερινότητά τους δεν θεωρούν εξαιρετικό το υπέροχο που νιώθουν όταν πνέει "αύρας λεπτής ανάσα", δεν αξιολόγησαν ως έκτακτη την Χάρη που ένιωθαν να τους συνοδεύει...
Πριν το μεσημέρι είχαν φτάσει στην μακεδονική γη και το λεωφορείο πορεύονταν σε μια τοποθεσία δίπλα σε αγρούς όταν ο ιερέας ανακοίνωνε στους ενορίτες ότι αλλάζει το πρόγραμμα και δεν θα επισκεφτούν την Μονή της Εικοσιφοίνισσας αλλά μόνο αυτή της Αγ. Παρασκευής. Πριν αποσώσει την κουβέντα του το αυτοκίνητο γέμισε καπνούς, από την μηχανή που είχε πάρει φωτιά.
Οι επιβάτες θορυβημένοι βγήκαν από την ραστώνη του σίγουρου ταξιδευτή και άρχισαν να φωνάζουν. Ο οδηγός έκανε στην άκρη και σταμάτησε, ανήσυχος για την μηχανή που συνέχισε να καπνίζει σε μιαν ερημική τοποθεσία.
Ευτυχώς οι πόρτες άνοιξαν και οι εκδρομείς κατέβηκαν....
Ευτυχώς το αυτοκίνητο εκινείτο με πετρέλαιο και όχι με βενζίνη που θα μπορούσε να δημιουργήσει έκρηξη και να σκοτωθούν όλοι...
('Οπου "ευτυχώς" μπορείτε αντικαταστήσετε με την φράση "καθόλου τυχαία" ή " σαν από θαύμα", κατά τον σεμνό λευίτη που αφηγείται το γεγονός, σε ηχογραφημένη περιγραφή που έχουμε στην διάθεσή μας).
Έγιναν τα πρέποντα για την περίσταση με τους πυροσβεστήρες που υπήρχαν και τηλεφώνησαν στην Τροχαία για να βοηθήσει και για να πληροφορηθούν για το κοντινότερο συνεργείο ώστε να γίνει μια κάποια στοιχειώδης αποκατάσταση για να επιστρέψουν στον τόπο τους. Φυσικά η εκδρομή μόλις είχε....τελειώσει!
Ήταν κάπου ανάμεσα από τα "βάτια" όπως λέει χαρακτηριστικά ο ιερέας, που φανερώθηκε ένας άντρας γύρω στα 45, με κόκκινα μαλλιά, γένια και παλιά ρούχα ο οποίος πήγε προς το λεωφορείο έσκυψε από κάτω, δούλεψε για περίπου ένα τέταρτο της ώρας και μετά σηκώθηκε, στράφηκε στον ιερέα και με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση είπε: "Έτοιμο το λεωφορείο. Φεύγετε", για να προσθέσει στην συνέχεια: " Πάτερ θέλω να με μνημονεύετε. Όχι εδώ που θα πάτε τώρα αλλά στην ενορία σας, στον τόπο σας ".
-" Το όνομά σας ;" ρώτησε ο ιερέας
- " Γεώργιον" απάντησε εκείνος (τ'όνομά του άραγε ή το γεώργιον του Θεού ή και τα δύο;) και ο παππάς του απάντησε "το πιο εύκολο".
Ο άγνωστος στράφηκε δεξιά προς τον δρόμο (και όχι προς τα βάτα από όπου είχε "ξεφυτρώσει") να φύγει αλλά κανείς δεν τον είδε να φεύγει....Απλά εξαφανίστηκε!
Ήταν πια μεσημέρι όταν το αυτοκίνητο συνέχισε τον δρόμο του, με τους ανθρώπους να προσπαθούν να καταλάβουν αυτό που ήδη η καρδιά τους είχε καταγράψει ως μη εκ του κόσμου τούτου.
Δεν τολμούσαν όμως και να μιλήσουν για Αγίους και τα συναφή καθώς αυτοί δεν ήταν παρά απλοί και συνηθισμένοι πολίτες με προβλήματα και αμαρτήματα σαν όλων των κοινών θνητών άρα ανάξιοι θεωριών εξ εκείνης της χαραμάδος που την θεωρήσαμε ως του ουρανού διοχετεύουσα το μέλι και συνεπώς των Αοράτων δίοδος.....
Μετά από όλο αυτό, αποφασίστηκε να μην παραλείψουν την Εικοσιφοίνισσα, όπου ο ιερέας είδε πως η εικόνα του ναού ήταν των Εισοδίων της Παναγίας, όπως και του ναού όπου είχε υπηρετήσει επί 26 χρόνια.....
Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, ο ιερέας μίλησε για το ασυνήθιστο Σάββατο σε ένα νεαρό παιδί, τον ψάλτη του.
Ο μελωδός του Κυρίου αφού άκουσε την ιστορία επέστρεψε στο ψαλτήρι του. Όμως σε λίγο ξαναμπήκε στο ιερό και κάτι έδειξε στον παππούλη, στην οθόνη του κινητού του (στο διαδίκτυο για την ακρίβεια).
Ο αγαθός ιερέας πάγωσε (όπως αφηγείται) και φώναξε: " Αυτός είναι!"
Ο ψάλτης του είχε δείξει την εικόνα του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη!
Στην ηχογραφημένη περιγραφή ο ιερέας ακούγεται να λέει, δείχνοντας την εικόνα του Οσίου: " Αυτός είναι! Το πρόσωπό του, τα χέρια του δεν θα τα ξεχάσω όσο ζω. Είναι τα ίδια."
Το ίδιο διαβεβαιώνουν και οι φωνές των εκδρομέων που επίσης ακούγονται να επικροτούν τα λεγόμενα του παππά τους.
Ευτυχισμένοι άνθρωποι που αξιώθηκαν τούτη την εκδρομή στην....αγιοσύνη, απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βλέπουν τους Αγίους ακόμη και σε μια εποχή τόσο άφιλη προς τους αγίους ή μάλλον ακριβώς επειδή ζούμε σε αυτούς τους καιρούς οι Άγιοι βγαίνουν στο μεϊντάνι ( διάβασε και Οι Άγιοι βγήκαν στο μεϊντάνι ) και κάνουν μασλάτια και εξυπηρετήσεις σ'αυτούς που -κατά κόσμον- θα μπορούσαν να θεωρηθούν η τελευταία τρύπα του ζουρνά, που βαράει η κάθε είδους εξουσία....
Σημείωση: Η ενορία που έκανε την εκδρομή είναι του Ι.Ναού Αγ. Ιωάννου Θεολόγου Κορώπης, της Ι.Μητροπόλεως Δημητριάδος.
Μάλιστα, την Κυριακή 4 Νοεμβρίου η ενορία με μία σεμνή πανήγυρη τίμησε την μνήμη του Φίλου της Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη και εξέδωσε και ένα μικρό φυλλάδιο προς τιμή του.
Με το παραπάνω δηλαδή αυτό που ζήτησε ο Άγιος "να με μνημονεύετε" !
Αλλά, θα μου πείτε, για τους Αγίους ό,τι και να κάνουμε λίγο θα είναι...
Υπάρχει μια μυστική χαραμάδα απ' όπου περνά το φως του ήλιου και πριν βγει στον κόσμο παίρνει από το μελωμένο κομμάτι του ουρανού μέλι χρυσό και λιγωτικό, με αποτέλεσμα -πριν οι άνθρωποι δουν το φως του- ο ήλιος να έχει ήδη απλώσει μιαν ανεξήγητη γλύκα στις καρδιές, στα κόκκινα κεραμίδια που διασώθηκαν και στις οδούς που προετοιμάζονται να αποβούν οι τρίβοι της δικαιοσύνης Του.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως εκεί, στην χαραμάδα του μελιού, στο αντάμωμα Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, γίνονται παράξενα πράγματα έως και θαύματα....
Πριν ένα μήνα περίπου, το Σάββατο της ήδη περιγραφείσας "ανυπόφορης" ηδύτητος (της εκ της μυστικής χαραμάδος εκλυομένης) οι απλοί άνθρωποι μιας απλούστατης ενορίας δίπλα στον Παγασητικό Κολπο, ξεκίνησαν την προσκυνηματική εκδρομή τους για την Παναγία Εικοσιφοίνισσα και την Μονή της Αγίας Παρασκευής στην Μακεδονία (κοντά στην Δράμα, πλησίον και των Σερρών).
Μακρύς ο δρόμος αλλά ευχάριστος αφού ο πόθος του προσκυνήματος μηδένιζε τις αποστάσεις και η ποίηση του Φθινοπώρου έκανε στίχους τις κοινότυπες κουβέντες του πρωινού. Όλα έμοιαζαν συνηθισμένα αλλά ταυτόχρονα ήταν έντονη η αίσθηση πως δεν ήταν έτσι. Κάτι υπέβοσκε αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν την Εκκλησία στην καθημερινότητά τους δεν θεωρούν εξαιρετικό το υπέροχο που νιώθουν όταν πνέει "αύρας λεπτής ανάσα", δεν αξιολόγησαν ως έκτακτη την Χάρη που ένιωθαν να τους συνοδεύει...
Πριν το μεσημέρι είχαν φτάσει στην μακεδονική γη και το λεωφορείο πορεύονταν σε μια τοποθεσία δίπλα σε αγρούς όταν ο ιερέας ανακοίνωνε στους ενορίτες ότι αλλάζει το πρόγραμμα και δεν θα επισκεφτούν την Μονή της Εικοσιφοίνισσας αλλά μόνο αυτή της Αγ. Παρασκευής. Πριν αποσώσει την κουβέντα του το αυτοκίνητο γέμισε καπνούς, από την μηχανή που είχε πάρει φωτιά.
Οι επιβάτες θορυβημένοι βγήκαν από την ραστώνη του σίγουρου ταξιδευτή και άρχισαν να φωνάζουν. Ο οδηγός έκανε στην άκρη και σταμάτησε, ανήσυχος για την μηχανή που συνέχισε να καπνίζει σε μιαν ερημική τοποθεσία.
Ευτυχώς οι πόρτες άνοιξαν και οι εκδρομείς κατέβηκαν....
Ευτυχώς το αυτοκίνητο εκινείτο με πετρέλαιο και όχι με βενζίνη που θα μπορούσε να δημιουργήσει έκρηξη και να σκοτωθούν όλοι...
('Οπου "ευτυχώς" μπορείτε αντικαταστήσετε με την φράση "καθόλου τυχαία" ή " σαν από θαύμα", κατά τον σεμνό λευίτη που αφηγείται το γεγονός, σε ηχογραφημένη περιγραφή που έχουμε στην διάθεσή μας).
Έγιναν τα πρέποντα για την περίσταση με τους πυροσβεστήρες που υπήρχαν και τηλεφώνησαν στην Τροχαία για να βοηθήσει και για να πληροφορηθούν για το κοντινότερο συνεργείο ώστε να γίνει μια κάποια στοιχειώδης αποκατάσταση για να επιστρέψουν στον τόπο τους. Φυσικά η εκδρομή μόλις είχε....τελειώσει!
Ήταν κάπου ανάμεσα από τα "βάτια" όπως λέει χαρακτηριστικά ο ιερέας, που φανερώθηκε ένας άντρας γύρω στα 45, με κόκκινα μαλλιά, γένια και παλιά ρούχα ο οποίος πήγε προς το λεωφορείο έσκυψε από κάτω, δούλεψε για περίπου ένα τέταρτο της ώρας και μετά σηκώθηκε, στράφηκε στον ιερέα και με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση είπε: "Έτοιμο το λεωφορείο. Φεύγετε", για να προσθέσει στην συνέχεια: " Πάτερ θέλω να με μνημονεύετε. Όχι εδώ που θα πάτε τώρα αλλά στην ενορία σας, στον τόπο σας ".
-" Το όνομά σας ;" ρώτησε ο ιερέας
- " Γεώργιον" απάντησε εκείνος (τ'όνομά του άραγε ή το γεώργιον του Θεού ή και τα δύο;) και ο παππάς του απάντησε "το πιο εύκολο".
Ο άγνωστος στράφηκε δεξιά προς τον δρόμο (και όχι προς τα βάτα από όπου είχε "ξεφυτρώσει") να φύγει αλλά κανείς δεν τον είδε να φεύγει....Απλά εξαφανίστηκε!
Ήταν πια μεσημέρι όταν το αυτοκίνητο συνέχισε τον δρόμο του, με τους ανθρώπους να προσπαθούν να καταλάβουν αυτό που ήδη η καρδιά τους είχε καταγράψει ως μη εκ του κόσμου τούτου.
Δεν τολμούσαν όμως και να μιλήσουν για Αγίους και τα συναφή καθώς αυτοί δεν ήταν παρά απλοί και συνηθισμένοι πολίτες με προβλήματα και αμαρτήματα σαν όλων των κοινών θνητών άρα ανάξιοι θεωριών εξ εκείνης της χαραμάδος που την θεωρήσαμε ως του ουρανού διοχετεύουσα το μέλι και συνεπώς των Αοράτων δίοδος.....
Μετά από όλο αυτό, αποφασίστηκε να μην παραλείψουν την Εικοσιφοίνισσα, όπου ο ιερέας είδε πως η εικόνα του ναού ήταν των Εισοδίων της Παναγίας, όπως και του ναού όπου είχε υπηρετήσει επί 26 χρόνια.....
Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, ο ιερέας μίλησε για το ασυνήθιστο Σάββατο σε ένα νεαρό παιδί, τον ψάλτη του.
Ο μελωδός του Κυρίου αφού άκουσε την ιστορία επέστρεψε στο ψαλτήρι του. Όμως σε λίγο ξαναμπήκε στο ιερό και κάτι έδειξε στον παππούλη, στην οθόνη του κινητού του (στο διαδίκτυο για την ακρίβεια).
Ο αγαθός ιερέας πάγωσε (όπως αφηγείται) και φώναξε: " Αυτός είναι!"
Ο ψάλτης του είχε δείξει την εικόνα του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη!
Στην ηχογραφημένη περιγραφή ο ιερέας ακούγεται να λέει, δείχνοντας την εικόνα του Οσίου: " Αυτός είναι! Το πρόσωπό του, τα χέρια του δεν θα τα ξεχάσω όσο ζω. Είναι τα ίδια."
Το ίδιο διαβεβαιώνουν και οι φωνές των εκδρομέων που επίσης ακούγονται να επικροτούν τα λεγόμενα του παππά τους.
Ευτυχισμένοι άνθρωποι που αξιώθηκαν τούτη την εκδρομή στην....αγιοσύνη, απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βλέπουν τους Αγίους ακόμη και σε μια εποχή τόσο άφιλη προς τους αγίους ή μάλλον ακριβώς επειδή ζούμε σε αυτούς τους καιρούς οι Άγιοι βγαίνουν στο μεϊντάνι ( διάβασε και Οι Άγιοι βγήκαν στο μεϊντάνι ) και κάνουν μασλάτια και εξυπηρετήσεις σ'αυτούς που -κατά κόσμον- θα μπορούσαν να θεωρηθούν η τελευταία τρύπα του ζουρνά, που βαράει η κάθε είδους εξουσία....
Σημείωση: Η ενορία που έκανε την εκδρομή είναι του Ι.Ναού Αγ. Ιωάννου Θεολόγου Κορώπης, της Ι.Μητροπόλεως Δημητριάδος.
Μάλιστα, την Κυριακή 4 Νοεμβρίου η ενορία με μία σεμνή πανήγυρη τίμησε την μνήμη του Φίλου της Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη και εξέδωσε και ένα μικρό φυλλάδιο προς τιμή του.
Με το παραπάνω δηλαδή αυτό που ζήτησε ο Άγιος "να με μνημονεύετε" !
Αλλά, θα μου πείτε, για τους Αγίους ό,τι και να κάνουμε λίγο θα είναι...