σχόλιο Γ.Θ : Εδώ, στο σπουδαιότερο μοναστήρι της Ορθοδοξίας, το Βυζάντιο δεν έπεσε ποτέ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. Μονή Βατοπαιδίου στο Αγιο Ορος. Ενα Αθωνικό Μοναστήρι που έχει ακουστεί για πολλά αλλά για τους Ορθόδοξους είναι από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά μοναστήρια της Ορθοδοξίας.
Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν μπορεί να μεταλάβει αν πρώτα δεν έχει εξομολογηθεί σε πατέρα της Μονής, έχει μοναχούς από 18 εθνικότητες εκτός της Ελληνικής, όλοι οι πατέρες διορθώνουν τα λάθη των πιστών που προσέρχονται στη Μονή, απαγορεύεται αυστηρώς και… δια ροπάλου η φωτογράφηση – βιντεοσκόπηση (παρά μόνο με ειδική άδεια και συγκεκριμένο σκοπό) και επιπλέον ο Γέροντας Εφραίμ επιβάλλει στους μοναχούς άλλων κρατών την ελληνική γλώσσα…
Αυτά και πολλά άλλα μάς έκαναν να διαπιστώσουμε ότι η Μονή Βατοπαιδίου και κατ’ επέκταση όλες οι ελληνικές Μονές του Αγίου Ορους προσφέρουν εκτός μέγιστο θρησκευτικό και ελληνικό έργο και χωρίς αμφιβολία η καρδιά της Ορθοδοξίας «χτυπάει» δυνατά στο Αγιο Ορος και δη στο Βατοπαιδι.
Με το «καλημέρα» του οδοιπορικού μας στο Βατοπαιδι και πάνω από την εξωτερική πύλη της Μονής μας υποδέχθηκε η Παναγία η Πυροβοληθείσα. Πρόκειται για μία από τις 7 θαυματουργές Παναγίες της Μονής που μαζί με τα προσκυνήματα του Μοναστηριού και τον τάφο του γέροντα Ιωσήφ δείχνουν οι πατέρες σε όσους επισκέπτονται τη Μονή.
Σύμφωνα με τους Γέροντες επί Τουρκοκρατίας, το 1822 μια ομάδα Τούρκων έφτασε στην πύλη της Μονής και ο πρώτος Τούρκος πυροβόλησε την Παναγία στο δεξί χέρι της. Αμέσως άρχισε να τρέχει και να κάνει σαν τρελός με κατάληξη να κρεμαστεί σε μια ελιά μπροστά στην Μονή. Ο αρχηγός της ομάδας των Τούρκων έδωσε αμέσως εντολή να αποχωρήσουν από τη Μονή λέγοντας «κάτι μεγάλο προστατεύει τον χώρο».
Περνώντας την πύλη της Μονής, ένας Μοναχός παίρνει τα στοιχεία (Ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο και επάγγελμα) και αφού τα περάσει σ’ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μας έδειξε τον δρόμο για το Αρχονταρίκι.
Εκεί όπου ο δόκιμος μοναχός Γιώργος μάς υποδέχθηκε με έναν μεγάλο δίσκο που είχε δροσερό νερό, τσίπουρο και φυσικά λουκουμάκι. Αφού δείξαμε τα Διαμονητήριά μας στον πατέρα Στέφανο ο Γιώργος μάς οδήγησε στα δωμάτια των επισκεπτών.
Να τονίσουμε πως τα Διαμονητήρια τα πήραμε από το Γραφείο Διαμονητηρίων της Ουρανούπολης με κόστος ανά ενήλικα τα 25 ευρώ, ενώ τα παιδιά με ταυτότητα ή σχετική γραπτή άδεια από τη μητέρα εισέρχονται στο Αγιο Ορος με Διαμονητήριο αλλά χωρίς κόστος πληρωμής.
Το δικό μας το δωμάτιο ήταν στον 4ο όροφο κάτω από τα… κεραμίδια με 5 κρεβάτια (άλλα δωμάτια είχαν 6), αίρ κοντίσιον συνεχώς στο κρύο, με πετσετούλα προσώπου στο καφέ σκούρο χρώμα με τα αρχικά της Μονής (ΜΒ), σαγιονάρες λαστιχένιες στο καφέ σκούρο και φυσικά ένα χριστιανικό βιβλίο στο κομοδίνο.
Απλό και λιτό δωμάτιο όμως αρμόζει για πιστούς. Ανά όροφο υπήρχε ένα δωμάτιο με κοινόχρηστες τουαλέτες (οι περισσότερες) τούρκικου στιλ, με 4-5 νιπτήρες, μεγάλους καθρέπτες και πετσετούλες χεριών.
Αφού «τακτοποιηθήκαμε» στο δωμάτιό μας και ήρθαμε σε επαφή με δύο Ουκρανούς (πατέρας και γιος), δύο Σέρβους (δικηγόρος και υπάλληλος γραφείου), δύο Ελληνες (αδέλφια) και δύο νεαρούς (2ο έτος στο Πανεπιστήμιο) ομογενείς από τη Νέα Ιερσέη που μιλούσαν άπταιστα τα ελληνικά και φυσικά τους συγχαρήκαμε για τους γονείς τους και για τους ίδιους που όχι μόνο μιλούσαν αλλά και έγραφαν – διάβαζαν άριστα τα ελληνικά, στη συνέχεια κάναμε την πρώτη (και μοναδική) μας διακονία.
Το απομεσήμερο (κατά τις 16.00) όλοι οι πιστοί -περνώντας από το πετρόστρωτο προαύλιο- πήγαμε στην μεγάλη εκκλησία της Μονής. Πραγματικά εκεί στην Παναγιοσκέπαστη Εκκλησία (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου) «αισθάνεσαι ελάχιστος, αισθάνεσαι ένα… τίποτα», όπως είπε ο Ουκρανός φίλος μας, ενώ ο Ελληνας δικηγόρος που ήταν μαζί μας στο ίδιο μαύρο τζιπάκι του Γιώργου και μπήκαμε στον Ναό χαμήλωσε το κεφάλι και είπε «θέλω να κλάψω από ντροπή για όσα έχω κάνει»…
Παντού υπήρχαν τοιχογραφίες, εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και όλων των Αγίων, στον δεύτερο διάδρομο -από την κεντρική πύλη- και στα δεξιά του βρίσκεται -μέσα σε μια ασημένια θήκη- το ιερότερο αντικείμενο της Μονής και το μοναδικό κειμήλιο που υπάρχει από την επίγεια ζωή της Παναγίας, η Ζώνη της Μητέρας του Χριστού.
Και μπαίνουμε στον κυρίως Ναό κι εκεί πραγματικά …χάνεσαι. Ελάχιστος φωτισμός από μερικά …κεράκια, χωρίς ίχνος ρεύματος και λάμπας, πολύ μεγάλο ύψος οροφής, εικόνες και πατέρες με σκυμμένο κεφάλι να προσεύχονται και να ψάλουν. Αξίζει να τονισθεί πως όλοι οι ιερείς ήταν ντυμένοι μόνο με ένα ράσο, ενώ όσοι συμμετείχαν στην Λειτουργία απλώς φορούσαν έναν επιπλέον μανδύα.
Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι μικρός, …μωρός για ό,τι έχεις κάνει και μία μοναδική κατάνυξη. Μπορεί να είσαι κουρασμένος, μπορεί να είσαι ταλαιπωρημένος, αλλά δεν κάθεσαι, δεν αισθάνεσαι κούραση και κυρίως δεν θέλεις να βγεις έξω… Κάθεσαι όρθιος, αδιαφορώντας αν πίσω σου υπάρχει στασίδι που μπορείς να κάτσεις… Κάθεσαι και παρακολουθείς με το κεφάλι σκυμμένο σαν να είσαι «δεμένος», σαν να είσαι «μαγεμένος», σαν να θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί…
Και αυτό το έβλεπες σε όλους τους πιστούς, είτε ήταν Ελληνες, είτε Ρώσοι, είτε Σέρβοι, είτε Αυστραλοί, είτε Αγγλοι, είτε Ισπανοί, είτε Αμερικανοί, είτε Ουκρανοί, είτε Ιταλοί, είτε Ιρλανδοί, είτε …Βραζιλιάνοι, όπως μάθαμε αργότερα συζητώντας με άλλους πιστούς. Κανείς δεν έφυγε από τον Ναό με εξαίρεση δύο παιδάκια -δημοτικού- κι έναν Σέρβο που είχε πρόβλημα με τη μέση του.
Μετά το πέρας του Εσπερινού και αφού όλοι πατέρες πήραν την ευλογία από τον Γέροντα Εφραίμ κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στην Τράπεζα. Ενα δωμάτιο επίσης γεμάτο τοιχογραφία, χωρητικότητας πάνω από 250-270 άτομα με ξύλινα και πέτρινα τραπέζια και πάγκους.
Στην κορυφή κάθισε ο Γέροντας και δίπλα του άλλοι ιερείς και επίτιμοι καλεσμένοι. Οσο έβγαινε προς τα έξω ο διάδρομος δεξιά και αριστερά υπήρχαν τραπέζια των 5-6 ατόμων, όλοι ιερείς της Μονής, ενώ όταν συμπληρώθηκε ο αριθμός των 140-150 μοναχών της «Λαύρας του Βατοπαιδίου» τα τραπέζια γέμιζαν με πιστούς αλλά και μοναχούς είτε από άλλες μονές είτε του Βατοπαιδίου που είχαν δικούς τους ανθρώπους.
Το φαγητό άψογα ποιοτικώς. Πλούσια τα ελέη και όλα του μοναστηριού. Ντομάτες, πιπεριές πράσινες, ελιές, κρεμμύδια, φακή, λάδι, μηλόξυδο, αγγούρια, ψωμί, ροδάκινα. Ολα παραγωγής του μοναστηριού και των μοναχών. Ενα κουδουνάκι έδωσε το σύνθημα για απόλυτη ησυχία κι ένας πατέρας ξεκίνησε την προσευχή.
Στη συνέχεια και για όσο ιερείς και πιστοί έτρωγαν ένας πατέρας διάβαζε τμήματα του Ευαγγελίου, ενώ προς το τέλος του Εσπερινού ο Γέροντας Εφραίμ μίλησε για προσωπικές του εμπειρίες για τον Αγιο Παΐσιο. Κουδουνάκι, προσευχή και αποχώρηση από την Τράπεζα με πρώτο τον Εφραίμ, τους πατέρες της Μονής και τους πιστούς.
Στην συνέχεια ένας ιερέας ξενάγησε τους Ελληνες πιστούς στα κειμήλια αλλά και στις Θαυματουργές Εικόνες της Μονής, ενώ το ίδιο έκαναν πατέρες που μιλούσαν τα Σερβικά, Ρωσικά, Αγγλικά. Μας έδειξαν και μας είπαν την ιστορία για: την Παναγία τη Βηματάρισσα, την Παναγία Παραμυθία, την Παναγία Εσφαγμένη, την Παναγία Αντιφωνήτρια, την Παναγία Ελεούσα, την Παναγία Ελαιοβρύτισσα που ακόμα και σήμερα κάνει το θαύμα με το λάδι και την Παναγία την Πυροβοληθείσα.
Επίσης μας έδειξαν και ασπαστήκαμε την Τίμια Ζώνη της Παναγίας, την κάρα με το άφθαρτο αυτί του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, λείψανο της Αγίας Μαρίνης, κ.ά., ενώ αποχωρώντας από τον Ιερό Ναό μας έδωσαν μία ευλογημένη κορδέλα – μίμηση της Ζώνης, λαδάκι και ένα φυλαχτό.
Από εκείνη την ώρα και μέχρι όσο ήθελε ο καθένας μπορούσε να πάει στην Εκθεση της Μονής, να μιλήσει με κάποιον πατέρα, να χαρεί τη θέα και τη μοναδικότητα του χώρα ή και να πάει να ξεκουραστεί, αφού το εγερτήριο ήταν προγραμματισμένο για τις 3.45 τα ξημερώματα. Στις 4.00 άρχιζε η πρωινή λειτουργία και για τις 4.40 είχαμε «ραντεβού» για εξομολόγηση.
Ετσι 4 παρά στο πόδι και μπαίνοντας στον ναό τον έβλεπες γεμάτο από ιερείς και πιστούς. 2-3 αναμμένα κεράκια κυρίως στους πατέρες που έψελναν και ήθελαν φως και τίποτε άλλο. Αφού παρακολουθήσαμε για περίπου μία ώρα τη λειτουργία με τους ιερείς να μην φεύγουν από τις θέσεις τους, κατά τις 4.50 άρχισαν να πηγαίνουν σε πιστούς που ήθελαν να εξομολογηθούν.
Ανάμεσά τους κι εμείς και σε έναν -κατά γενική ομολογία από πολλούς πιστούς και ιερείς- άγιο πατέρα, Κύπριο στην καταγωγή. Μετά τις 6.00-6.15 συνεχίσαμε να παρακολουθούμε μαζί με τους άλλους πιστούς την λειτουργία και ήρθε η ώρα για την Θεία Κοινωνία. Οταν φτάσαμε κοντά, ένας ιερέας μας λέει με δυνατή και αυστηρή φωνή «Εξομολογηθήκατε;». Στην αρχή δεν τον καταλάβαμε και αφού το επανέλαβε του απαντήσαμε «μάλιστα». «Σε ποιον πατέρα εξομολογηθήκατε;», μας ρώτησε εκ νέου.
«Στον πατέρα…», του είπαμε κι εμείς και μας άφησε να συνεχίσουμε και τελικά να κοινωνήσουμε από τον ίδιο ιερέα που μας εξομολόγησε. «Σας είπε αν εξομολογήθηκατε ε;», μας ρώτησε βγαίνοντας από τον λαό με το αντίδωρο στο χέρι ο «Κώστας από το Κιλκίς».
«Ναι, και ήταν και πολύ αυστηρός» του είπε ο γιος μου. «Ναι, γιατί αν δεν εξομολογηθείς εδώ, εντός του Μοναστηριού, δεν σε αφήνουν να κοινωνήσεις. Και ξέρετε δεν εξομολογούν όλοι οι πατέρες, γιατί δεν αντέχουν όλοι το βάρος των αμαρτιών μας. Εσείς έχετε άγιο πατέρα.
Ο … είναι άγια ψυχή, θα σας βοηθήσει σε πολλά. Είναι άγιος άνθρωπος…», κατέληξε ο «Κώστας από το Κιλκίς» πριν πάμε στην Τράπεζα για πρωινό. Εκεί, εκτός από ντομάτες, πιπεριές, αγγούρια, ελιές, λάδι, μιλόξιδο, καρπούζι, ψωμί, φέτα μας περίμενε και …ιμάμ μπαϊλντί…
Η διαφορά με τον Εσπερινό της προηγούμενης μέρας ήταν ότι μετά το δεύτερο κουδουνάκι, στο πέρας του πρωϊνού, δεν έφυγε κανείς. Αφού θυμιάτισαν τον χώρο, ένας ιερέας με κομμένα ψωμάκια περίπου 4 εκατοστά μήκος και ένα εκατοστό πλάτος πρόσφερε στους πιστούς για να ακολουθήσει ο Αμερικανός ιερέας με ένα ποτήρι κρασί προκειμένου να βουτήξουμε μέσα την… μπουκίτσα και στη συνέχεια να την βάλουμε στο στόμα μας πριν κάνουμε τον σταυρό μας. Η συνέχεια γνωστή: Αποχώρηση του Γέροντα Εφραίμ, των μοναχών της Μονής και των μοναχών από άλλες Μονές μαζί με τους λαϊκούς…
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία ωρολογιακή ημέρα στη Μονή Βατοπαιδίου, ενώ άλλοι πιστοί ακολούθησαν τον δρόμο για άλλες μονές. «Να έρχεστε, όποτε θέλετε», μας αποκρίθηκε μεταξύ άλλων ο «δικός μας» πατέρας κατά την αποχώρησή μας από τον Ναό, ενώ όπως διαπιστώσαμε πολλοί πατέρες έδιναν ανάλογες ή και άλλες οδηγίες και ευχές στους «δικούς» τους λαϊκούς και πιστούς. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάμε και όχι μόνο για 1-2 μέρες, αλλά για παραπάνω ή παραπάνω από μία φορά.
Το… κέρδος που παίρνεις είναι ότι είσαι μικρός μπροστά σε αυτό το θεϊκό που υπάρχει, ότι πρέπει να είσαι ταπεινός και άνθρωπος με τους συνανθρώπους σου, ότι βλέπεις πραγματικούς ιερείς ντυμένους απλά με ένα ράσο, χωρίς τα χρυσοκέντητα που βλέπεις στις εκκλησίες μας, χωρίς τους προβολείς της… φιγούρας και της προβολής, ιερείς που μιλούν λίγο και προσεύχονται πολύ.
Επίσης αισθάνεσαι και βλέπεις την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι εκτός από Ελληνες – Κύπριους, αλλά και Σέρβους και Ρώσους πιστούς που επίσης είναι ορθόδοξοι έβλεπες Αγγλους, Ισπανούς, Ιταλούς, Βραζιλιάνους, Ουκρανούς, Λετονούς, Γάλλους, Αμερικανούς λαϊκούς που ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ κάτι ακόμα ακόμα από τη Μονή Βατοπαιδίου:
«Οι καιροί είναι επικίνδυνοι, θέλουν να καταστρέψουν τον Ελληνισμό. Από χρόνια το έχουν βάλει ως σκοπό, απλά τώρα έχουν βάλει στόχο την ελληνική ορθόδοξα χριστιανική οικογένεια και αυτό μας πονάει. Ας είμαστε μονιασμένοι, αγαπημένοι, στο δρόμο του Θεού και να κρατάμε την οικογένεια, την θρησκεία και την πατρίδα μας ψηλά».
Του απεσταλμένου μας Βασίλη Μαγαλιού
https://www.ekirikas.com