Το ζήτημα της ημέρας θα στοιχειώνει τους ιστορικούς για τις επόμενες δεκαετίες.
Ποιος ήταν ο ρόλος του Τούρκου πρόεδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο σχίσμα της Ορθοδοξίας ή τη ρήξη των ευχαριστιακών δεσμών μεταξύ της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης;
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο πατριαρχείων έφτασε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, μετά την απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να αναγνωρίζεται τη περασμένη εβδομάδα μια ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία που θέτει τέρμα σε περισσότερο από τρεις αιώνες ρωσικής θρησκευτικής κηδεμονίας.
Φαίνεται ότι η τουρκική κυβέρνηση διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο σε αυτό το μίνι-σχίσμα, διότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης αποφάσισε επίσης να επαναφέρει «στις λειτουργίες του τον αυτοαποκαλούμενο Πατριάρχη Φιλάρετο, πρώην ιεράρχη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ο οποίος αφορίστηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας για αίρεση και απόσχιση μετά την πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Είναι η ανεξάρτητη Εκκλησία που ιδρύθηκε από τον Φιλάρετο που μόλις αναγνωρίστηκε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, με τη πολύ δυσαρέσκεια της Μόσχας.
Περιττό να διευκρινίσουμε ότι η έδρα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως είναι γεμάτη με μικρόφωνα, συσκευές ακρόασης και καταγραφής βίντεο και πράκτορες της Milli Istikhbarat Teçkilati (ΜΙΤ), τις τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών, οι οποίες τροφοδοτούν σπάνια, αλλά απευθείας, τα μεγάλα πρακτορία του ΝΑΤΟ.
Το παράξενο ενδιαφέρον του προέδρου Ερντογάν για τη σύγκρουση στο εσωτερικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανήκει σε μια απαίτηση της περιφερειακής γεωστρατηγικής σε συμφωνία με τα τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα αλλά εμπίπτουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, εκείνο της περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ.
Το γεγονός ότι ένας υποστηρικτής των Αδελφών Μουσουλμάνων διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο σε ένα νέο χριστιανικό σχίσμα μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, αλλά είναι συνεπές με τις πραγματικές τάσεις των πρακτικών μιας αυτοκρατορίας που βασίζεται στην υπαγόρευση των αγορών και των τραπεζικών επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών και για τις οποίες όλες οι θρησκείες είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, εργαλεία για εκμετάλλευση γεωστρατηγικών σκοπών.