Πολλοί δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του πονηρού. Αυτή είναι η τέχνη του και η πονηριά του. Σπέρνει αμφιβολίες στο νου και τις ψυχές των ανθρώπων, κλονίζει την πίστη τους στο Χριστό και την Αγία Γραφή.
Κατά συνέπεια μαζί με το διάβολο διαγράφουν και την κόλαση και την πίστη στο Θεό και την Εκκλησία και την ηθική.
Το σημερινό όμως θέμα του ευαγγελίου, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, παρουσιάζει δύο δαιμονισμένους οι οποίοι δεν υπέφεραν από κάποια συνηθισμένη ασθένεια. Ηταν δαιμονισμένοι, άνθρωποι δηλαδή που κυριεύθηκαν από το πονηρό πνεύμα και ενεργούσαν κατά την επιθυμία του. Ηταν δε τόση η επιρροή που εξασκούσε πάνω τους, ώστε είχαν καταντήσει δημόσιος κίνδυνος. Μισούσαν τους ανθρώπους και τους θεωρούσαν εχθρούς τους. Σε μία έξοδό τους από τα μνήματα όπου κρυβόταν, συνάντησαν τον Κύριο, ο οποίος με την απόλυτη κυριαρχία που εξασκεί επί των πονηρών πνευμάτων, τους θεράπευσε κατά τον τρόπο που διηγείται το ιερόν ευαγγέλιο.
Οι δύο δυστυχισμένοι άνθρωποι γίνονται τα όργανα του πονηρού πνεύματος. Ρωτούν τον Ιησού: « Τί ημίν και σοί,Ιησού υιέ του Θεού;» Η απόσταση μεταξύ του Θεού και των πονηρών Πνευμάτων είναι απόλυτη, ασύλληπτη. Και η κόλαση δεν είναι τίποτε άλλο. Είναι ο από του Θεού χωρισμός.
Κανείς δε θα περίμενε να οδηγήσει ο Εωσφόρος τον άνθρωπο κάπου αλλού. Τον κρατά στον τόπο του θανάτου, αφού ο ίδιος είναι η αιτία του θανάτου. Ο ίδιος είναι εξ΄αρχής ανθρωποκτόνος και ψεύτης. Ο,τι κάνει, το πετυχαίνει με το ψέμα και το δόλο. Τα ενδιάμεσα στάδια και οι μηχανές που χρησιμοποιεί, έχουν ως τελικό σκοπό να αποσπάσουν τον άνθρωπο από την πηγή της ζωής, να του στερήσουν την ίδια τη ζωή, να τον κάνουν δούλο στο κράτος του θανάτου. Και ο Κύριος τους ελευθερώνει από τα δεσμά της δουλείας αυτής και τους επανατοποθετεί ελεύθερους ν'αγωνιστούν για την κατάκτηση των αρετών και δι΄αυτών στην κατάκτηση της σωτηρίας τους.
Τη θεραπεία κάθε κακού όσο κι άν παλεύουμε δεν πρόκειται να τη βρούμε παρά μόνο με μιά απαραίτητη προϋπόθεση: την αποκατάσταση των σχέσεών μας με το Θεό.
Αγωνιούμε για το πρόβλημα της αγωγής και του μέλλοντος των νέων μας. Ανησυχούν οι μεγαλύτεροι. Ανήσυχοι είναι και οι ίδιοι οι νέοι. Αν δε στραφούμε όλοι πρός το Χριστό κι άν δεν προσανατολίσουμε τη σκέψη και τη ζωή μας προς τη θεϊκή Του διδασκαλία, αν δεν θελήσουμε να υποταγούμε στο θέλημά Του και να γίνουμε πιστά και συνειδητά της Αγίας Εκκλησίας Του μέλη, το άγχος θα συνεχίζεται και θα αυξάνει. Το πρόβλημα θα μένει άλυτο. Οι μεγαλύτεροι θα ανησυχούν και οι νεότεροι θα παραπαίουν μη βρίσκοντας πουθενά ανάπαυση.
Το ίδιο θα συμβαίνει και με κάθε άλλο πρόβλημα οικογενειακό ή κοινωνικό. Είτε πρόκειται για τους κλονιζόμενους γάμους και την γενίκευση αυτής της «ασυμφωνίας χαρακτήρων» μεταξύ των συζύγων, είτε πρόκειται για το φλέγον θέμα των οικονομικών δυσκολιών ιδιαίτερα στο σήμερα της οικονομικής μεγάλης κρίσεως και της φτώχειας, είτε πρόκειται για το οξύ κοινωνικό πρόβλημα της χαλάρωσης των ηθών και των κοινωνικών θεσμών, ακόμη και παντός είδους αξιών, θα μένουν άλυτα τα προβλήματα και θα βασανίζονται άτομα και κοινωνία, άν δε στραφούν προς το Χριστό. Δεν αρκούν νόμοι και μέτρα αυστηρά. Είναι αναγκαίο ο ψυχικός κόσμος του καθενός να υποταγεί στο πνεύμα του Θεού, να προσαρμοσθεί στο θέλημά Του. Θα γαληνέψει τότε και θα βρεθούν λύσεις για όλα τα ακανθώδη προβλήματα.
Στην «Κυριακή προσευχή» παρακαλούμε το Θεό να μας απαλλάξει από την ενέργεια του διαβόλου. Επίσης με το να συμπεριλάβει η Εκκλησία μας και τις περικοπές των δαιμονιζόμενων στα κυριακάτικα αναγνώσματα, δείχνει τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τα πονηρά πνεύματα, που δεν είναι αφηρημένες ιδέες του κακού, αλλά παμπόνηρα πνεύματα που απεργάζονται την καταστροφή του ανθρώπου.
Μπορεί οι περισσότεροι να μην έχουμε καταληφθεί από πονηρή ενέργεια, αλλά τα διάφορα πάθη μας καλλιεργούμενα υπό του πονηρού μας ταλαιπωρούν πάρα πολύ και μας κάνουν να έχουμε « δαιμονώσα» ψυχή. Ο ακόλαστος, ο φιλάργυρος, ο θυμώδης, ο αιρετικός, ο υπερήφανος και εγωιστής, πειράζονται από τον πονηρό.
Αφού ο Χριστός ήλθε να καταλύσει το κράτος του διαβόλου, αξίζει να Τον αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε στενές σχέσεις μαζί Του, για να γλυτώσουμε από τις παγίδες του πονηρού.
Χριστιανοί μου. Ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας. Καιρός να δείξουμε περισσότερο ενδιαφέρον για την προσωπική και κοινωνική μας επιτυχία και ευτυχία, ώστε να δημιουργήσουμε όμορφη και ευχάριστη ζωή. Μιά διαπίστωση, λοιπόν, προέχει: Απομακρυνθήκαμε από το Θεό και παρακούσαμε στο θέλημά Του. Τον πόθο για την ευτυχία και την ικανοποίησή μας στη ζωή, ένας είναι ο τρόπος να τον απολαύσουμε. Η μετάνοια και η επιστροφή στο Χριστό. Η υλοποίηση της διδασκαλίας Του στην καθημερινή μας ζωή. Το βίωμα της αλήθειας Του από τον καθένα μας με συνέπεια. Όλα τα άλλα, όσα καλά επιθυμούμε, θα ακολουθήσουν τότε αναπόφευκτα. Αμήν.
αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής
ΠΗΓΗ / http://imverias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_8.html