π.Διονύσιος Ταμπάκης
ΖΟΥΣΕ πριν πολλά χρόνια ένας περιβόητος κακούργος και ληστής που φοβόντουσαν οι άνθρωποι ακόμη και να τον αντικρίσουν.
Κάποτε πήρε το θάρρος ένας ρακένδυτος Καλόγηρος να φθάσει εις την έπαυλή του και να του ζητήσει να κοιμηθεί εκεί.
-Μα τι λες καλόγερε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ και θέλεις να μπεις και στο σπιτικό μου κιόλας; Θα σε σφάξω το δίχως άλλο!
-Όχι,δεν με χαλάς. Είσαι κατά βάθος πολύ καλός άνθρωπος. Πιστεύω στην καλή ψυχή που κρύβεις μέσα σου. Δεν θα μου κάμεις κακό!
Με το πες και πες ,τελικά κατάφερε εκείνη την νυχτιά να κοιμηθεί ο Μοναχός εις το αρχοντικό του.
Την άλλη ημέρα όμως αποξυπνώντας δεν μπόρεσε να συναντήσει τον κακούργο. Του είπανε πως στα αφέγγαρα μεσάνυχτα πήρε ένα δισάκι και αποχαιρετώντας τους υπηρέτες, τους μήνυσε πως πάει ασκητής ψηλά στα βουνά να κλάψει τις αρίφνητες αμαρτίες του μπας και τον λυπηθεί ο Θεός.
Ναι ! η αποδοχή, η εμπιστοσύνη και ότι βρέθηκε επιτέλους κάποιος στην ζωή του να του αποδείξει πως τον εμπιστεύεται για αυτό που είναι και για αυτό που μπορεί να καταφέρει έκαμαν τον χθεσινό ληστή μεγάλο άγιο και ασκητή της αγάπης .Διότι δεν δύνασαι να χαρίσεις αγάπη αν πρώτα δεν μεταλάβεις αγάπη.
Σαν τον παραπάνω λοιπόν ασκητή στάθηκε και ο αγαπημένος μας και μακαριστός Πατέρας Γαβριήλ.
Μία ζωντανή και ζεστή αγκαλιά αγάπης, αποδοχής και εμπιστοσύνης για τον καθένα μέχρι και αυτών των έσχατων και περιθωριακών μοναχικών χαμινιών της κοινωνίας.
Θυμάμαι νέα παιδιά που πηγαίναμε καθημερινά στα Πατήσια για να μεταλάβουμε της αληθινής αγάπης τα ίσια.
Κάθε Τετάρτη συνάξεις γύρω από τον Χριστό αλλά και κάθε βράδυ Απόδειπνα, να διαβάζουν στο Ψαλτήρι νέοι και νέες που προτιμούσαν το θάλπος του ασκητικού στασιδιού από την πολυθρόνα της καφετέριας και του Μπαρ.
Παρότι ήμασταν τότε κάτι περιφρονημένα και φτωχά παιδιά από την παλιά Κοκκινιά, που ούτε καν εξομολογούμασταν σε εκείνον, μας περιέβαλλε στην εμπιστοσύνη και ανυπόκριτη αγάπη του πιο πολύ και από βιολογικός κα πνευματικός πατέρας.
Ο π.Γαβριήλ δεν σε αγαπούσε με λύπηση σαν να ήσουνα επαίτης ,αλλά πίστευε σε εσένα,σε εμπιστευόνταν όποιος και αν ήσουν ,ό,τι και να είχες κάνει και έτσι σε έκανε να βγάζεις προς εκείνον και σε όλους τον καλύτερό σου εαυτό.
Δεν στρατολογούσε οπαδούς γύρω από το όνομά του ούτε χώριζε τους Χριστιανούς σε Η και Υ ,δηλαδή σε Ημέτερους και Υμετέρους. Είχε δώσει πάνω από 100 συμμαρτυρίες σε υποψήφιους Ιερείς έξω από τις συνήθεις ευσεβίστικες «επιφυλάξεις» .Πίστευε στο διαμάντι που έκρυβε ο καθένας μέσα του και βουτούσε πρόθυμος και στην φωτιά μαζί σου.
Ο π.Γαβριήλ δεν δίστασε να συγκρουστεί ηθικά με την θρησκευτική πραγματικότητα της εποχής του αφού σε καιρούς που πλεονάζουν οι μάσκες , οι υποκρισίες ,οι διπλωματικοί ελιγμοί, οι ραδιουργίες και οι υπόγειες διαδρομές εκείνος επαγγέλονταν ήσυχα και αθόρυβα την ανόθευτη και άνευ προϋποθέσεων αγάπη προς όλους.
Αγαπημένε μας π.Γαβριήλ, είσαι ένας από τους πολύ ολίγους ,μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού που μας φανέρωσες εμπιστοσύνη και αποδοχή όταν μισό αιώνα σχεδόν μέσα στον Θρησκευτικό χώρο συνήθως απόρριψη ,επιφύλαξη, άρνηση και καχυποψία προσλαμβάνουμε.
Όμως αν ακόμη και Αυτός ο ίδιος Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είχε την ανάγκη να ακούσει από τον Πατέρα Του Θεό το «εν ω ηυδόκησα» (δηλ. σε σένα αναπαύθηκα και ευαρεστήθηκα με εμπιστοσύνη) πόσο μάλλον οι δικές μας αδύναμες ψυχές έχουν ανάγκη από αποδοχή και εκτίμηση! Και ήσουν ο μοναδικός από τόσους κληρικούς που γνώρισα στην ζωή μου όπου αυτό το πολύτιμο τζοβαέρι της αποδοχής μας το χάρισες από την πλούσια μπερεκέτικη Μικρασιάτικη καρδιά σου.
Ας αναπαύεσαι τώρα μέσα στην γλυκύτατη αγκάλη της Παναγίτσας μας εσύ που τόσους ανάπαυσες και που τόσο αγάπησες και αγαπήθηκες από Εκείνην ως αληθινό της παιδάκι.
π.Διονύσιος Ταμπάκης